Notatka 90 Na szczęście w domu.

Znów wyprana z sił tkwię na kuchennym stołku. I cieszę się że na nim tkwię. Jestem już po gorącym prysznicu i nasmarowaniu obolałych nóg maścią na konopiach, która jeszcze nie działa, a bez tego działania to snu nie będzie. Dziś było przegięcie piesze.
Chodzi oczywiście o wizytę u kuzyna, częściowo pieszą w obie strony, czyli od autobusu ok. 5 kilometrów, do autobusu 5 kilometrów.

Opiszę to jutro. Jeszcze przed północą może zdążę powklejać cykanki armagedonu zastanego tam. Oprócz radości z powrotu, radość że armagedon jednak nie mój, że nie leje mi się na łeb i elektryki nie wywala. Niedobra, niedobra to radość.

Widoki zgromadzonych materiałów budowlanych, oraz potwornej góry zbutwiałych trocin straszyły od miesiąca.

Wiadomo było, że będzie m.in. wymiana dachu, bo dom pamiętający lata czterdzieste tego wymaga. Ewentualnie zamiast wymieniać dach, odgrzybiać, izolować i ocieplać ściany można go było wyburzyć i postawić nowy. Lubię stare domy, ale może wybrany wariant (remont/modernizacja, nie burzymy) wcale nie jest najlepszy?

Dziś powitał nas widok sterty gruzu, i brak widoku na dach. Bo go nie ma. Zamiast jest folia, teoretycznie stuprocentowo wodoszczelna, a praktycznie wcale nie.

Ostatnia ulewa udowodniła to dobitnie, strugi deszczu spływały z żyrandoli, lały się po ścianach, a w ganku po boazerii i spod boazerii. Szlag oczywiście trafił elektryczność, a razem z nią elektronikę kosztownego pieca. Armagedon. 

To by było wszystko na dziś, Czytaczu. Maść zaczyna działać, północ za pięć minut. Jutro też jest dzień, miejmy taką nadzieję. R.R.