Notatka 102 nic takiego.

Jak na notatkę o takim numerze to treść żałosna. Jest przecież takie powiedzonko że coś, ktoś jest na 102 i oznacza ono, że to coś lub ten ktoś jest super. A tu będzie pospolitość nad pospolitościami, miałkość. Po prostu notatka z codzienności. Z handlowej niedzieli. Z ostatniej niedzieli wakacji i sierpnia. Powinna tu być, aż sama w łapy włazi, pioseneczka  zdobiąca pod tytułem "Ta ostatnia niedziela", ale prędzej Czytaczu mchem porośniesz, niż się u mnie tego hiciora doczekasz. Cierpię przy jego słuchaniu, nie znoszę go i już.

Sprawozdaję więc tę miałkość, miałką  tym bardziej, że o moich VIP-ach tym razem tylko tyle że zalegają. A jak nie zalegają to robią to samo co ostatnio tylko bardziej ospale.

Handlowo było, nietypowo handlowo. Castorama,  Auchan, Biedronka. W Castoramie tłumy nieprzyzwoite, w reszcie sklepów też. O Borze Szumiący, jak dobrze, że ta niedziela była handlowa!! Niby powinnam wykorzystać ją do innych celów niż zakupy, ale wykorzystałam i jest z głowy. Bo Łojciec zażyczył sobie malowania pokoju. Poprzednio  tę miłą czynność wykonywał zawsze przy pomocy kolegów i zawsze wtedy, gdy prosiłam go by tego nie robił. A prosiłam, bo np. rozbabrany remontem był przedpokój i ostatnią rzeczą na jakiej mi zależało było np. upiększenie świeżo kładzionego tynku, czy montowanej zabudowy przedpokoju plamami jego farby. Nie. Zawsze tak było, że zamieszanie musiało być jak największe - jak miło przecież wtedy prosić o pomoc kolegów i świętować ich pomoc. Tym razem przy mówieniu o zakupie farby już było knucie czy poprosić Olka, czy może Jurka. Nie, Tadek będzie najlepszy. No tak, cała balanga.

A tu taka przykra niespodzianka. Farbę kupiłam, płachty malarskie kupiłam, ścieralne gąbki i barwniki też. Obylo się więc przy tej okazji bez zamieszania godnego wodowania Tytanika albo Syfoni Musz, przywiozłam po prostu z Castoramy solidny kubeł białej emulsji na konstrukcji zakupowego wózeczka. I tyle. Nie oznacza to niestety uniknięcia całkowitego "pomocy" kolegów. Będę się musiała nakombinować, a nakombinować by uniknąć tego szczęścia w postaci "pomocy" łojcowych kolegów i imprez towarzyszących. Wolałabym sama pomalować trzy hale fabryczne niż jeszcze raz przeżyć czterokrotnie już odgrywany scenariusz.

Z jednej strony to dobry prognostyk z tym malowaniem i knuciem w temacie - Łojcu ma się na życie. Z drugiej strony widzę jak coraz bardziej traci siły i chęci do jakiegokolwiek ruchu - tendencja jakby odwrócona dzięki mojemu powrotowi do pracy w K i Jacusiowi. Było już bardzo źle, jest lepiej,. ale dobrze to już nigdy nie będzie.. I tak to rodzaj cudu, że chodzi, skąd więc to nagłe parcie na malowanie? Dziwne.

Jak będzie to się zobaczy. Czy uda mi się w spokoju i bez zbędnego zamieszania pomalować nieduże w porównaniu z halą fabryczna pomieszczenie, czy też będę miała trzytygodniową balangę z tematem przewodnim "malowanie". Choć aktualnie Łojciec nie prezentuje formy na balangę.

A posta zdobią pierwsze w tym roku kupione cebuleczki. W tym krokusy, na które wcale nie powinnam patrzeć, ale popatrzyłam w zagranicznej ofercie i śniły potem  mi się łączki z pomarańczowych krokusów. I jak zobaczyłam je przed nosem, to nie wytrzymałam.

Ponadto zdobi muzyczka o malowaniu świata. Bo będę próbować. Farbą emulsyjną łojcowy pokój, cebulkami wiosnę, akrylą i pastelą kredkową kiczyk co się kluje pod czaszunią.

Taki to miałki wpisik o numerku 102 R.R zrobiła.