Notatka 86 "Złapałam" Zajonca

Często bywało, że słyszałam głos nawołujący koło  dworca popołudniową porą. Głos jednostajny,  zawodzący z dziwną rezygnacją i ospałością. Krzyczącego ludzia jakoś nie zaobserwowałam. Jakże niesłusznie podejrzewałam, że gościu wola znajomka, co to go znać nie chce.

"SAAAJOOONC!!!" dłuższa przerwa i znów "SAAAJOOONC!!!"

Rzadko go widywałam, chodził jak akrobata po metalowych ażurach dworca, siedział na poziomych belkach. Lub leniwie i z gracją spacerował po sąsiednim peronie.

Dziś imię Zajonc i puchata osobowość zlały się w całość, która dała się pogłaskać, wymiziać. Oto Czytaczu Zajonc. W całej burej krasie.

Gdy chciałam go wziąć na ręce, menel przepitym barytonem poinformował, że to kot pobliskiej Żabki. W Żabce informacja że koteczek ma pana, ale znają go wszędzie w okolicy, przechodzi na drobne przekąski i mizianki.  I że Zajonc się nazywa.

Zmilczałam, że uprawia ciut dalsze spacery połączone z akrobacjami. Znajomość w końcu zawarta. Zajonczek jest przemiłym stworzeniem, dużym, mięciutkim zadbanym i pięknym.  I  najwyraźniej głuchym oraz towarzyskim.

Informowała R.R.