Notatka 186 jazda do domu, a niedzielne wędrowanie.

W czerni straszliwej jedzie dziś mój pociąg do domu. Przez jakieś małoludne tereny, ich czerń w kontraście do jaskrawych jarzeniówek oświetlających wnętrzu pociągu aż ogłupia. Jedziemy nową dla nas trasą, bez przystanków, omijając Sosnowiec, Będzin, Dąbrowy. Możliwe, że znajome tory zaczną się w Łazach, a może dalej.  Jak przez dzicz, jak tunelem. Coś jest robione na starej "zaludnionej" trasie i przez najbliższy czas ta będzie obowiązująca. 

Miałam nie pokazywać tych mało interesujących cyknięć, ale ta czerń straszna, dobrze pamiętać, że bywa jasno.

Niedzielne peregrynacje były, bo było słońce, była chęć wyjścia i Łojciec wzięty pod ambit gotował (bo ja tak nie umiem kapusty, ha ha ha). Więc na co czekać? Na ciemność i dysc? Oraz na wicher i mrozy? Więc w miasto psze pani, a potem się zobaczy. Więc była przebieżka i wizyta na giełdzie, a potem wędrówka do pewnego miejsca, z wizytą kontrolną sprawdzającą co się zmieniło i czy miejsce jeszcze jest. Miejsce na tyle ważne, że wymagało postu-byka cykankowego, z porządnym wprowadzeniem w temat co nie do końca się udało. Ale jest net dla doczytujacych. Teraz tylko droga do i z.  W słońcu, cykanki staranne omijają zabudowania, co może błędem.

Nie raz juz pisałam, że Cz-wa to miasto, gdzie na terenie między szeroko biegnącymi ulicami można znaleźć dzicz. Ba, można się tak zamotać, tak zabłądzić, że zamiast do niedalekiej ulicy powędruje się w kierunku bezludzia,  a potem okazuje się że człek jest w połowie drogi do Lelowa, Mstowa, czy wręcz dotarł do Kusiąt.  Z paru powodów tak jest. Jednym z nich ten, że jako miasto Cz-wa była krojona szeroko, w przewidywaniu silnego rozwoju przemysłowego. Bo zapowiadało się że tak będzie, że inne miasta to będą przy Cz-wie pikusie. Był rozwój, owszem, ale na skalę stanowczo mniejszą (trudno, taki mamy klimat), żal niczego nie zmieni. Miasto pozostanie już na zawsze prowincją, chyba. A może nie. Medalikarze, ci przedsiębiorczy bywają, wille-pałace rosną jak na drożdżach.

Poniżej droga powrotna z kirkutu. Nad Wartą ścieżką biegnącą po wale przeciwpowodziowym.  

Potem powrót koło stadionu, ciągle obleganego przez stragany i ludzką ciżbę. 

Wracałam koło południa, a słońce ciągle niepokojąco nisko, nie tak powinno wyglądać południe. Ale bardzo dobrze, że raczyło być. Stęskniłam się za nim, za słońcem znaczy.  I za jasnością.

Na razie tyle, pociąg wrócił na starą trasę i zatrzymał się w Łazach. Od razu lepiej, bo jaśniej. A teraz stoimy w Z. 

R.R.