Notatka 166 Ubabranie R. zajęcie dla kogo?

Beatka Bobusiowa jest kobietą czasami nadmiernie szczerą.. Też bywam, poniewczasie gryząc się w ozór - szkoda już ozorem zrobiona, a ugryziony narząd trudniej mówi  słówko "przepraszam", więc bez sensu z tym gryzieniem. Nie usłyszałam "przepraszam" , pewnie z powodu ozora, dlatego wybaczam, ale opowiem. Malutka schadenfreude mi się należy.

Rodzinne Dziecko chciało się nauczyć na szydełku. Bo łapacze snów można zrobić, wstawkę do bluzki, chustę lub szal. Nie kusiłam, nie namawiałam, nie chwaliłam się. Rodzinnie jednak wiadomo, że umiem. Dziecko nie niedołęga, a sztuka z tych, co i niedołęga może opanować. Ok. Kupiłam grubszą bawełnę w atrakcyjnym kolorze, odpowiednie szydełko i jazda, uczymy. Jak wiadomo, początki rzadko bywają łatwe, dziecko pociło się nad robótką, robiąc straszne grymasy z wysiłku. Nie jest znów tak prosto upilnować włóczkę, szydełko i własne dłonie, jak się człek uczy. Więc te miny.  I tu padł tekst z ust mamuni Dziecka, chyba wystraszonej minami Dziecka:

- Po co ty się tego uczysz, to zajęcie dla starych bab.

Paskudnie to zabrzmiało.  Grzecznie powiedziałam, że to zajęcie, przy którym, nawet jeśli nic nie powstanie, to ono uspokaja, to raz, dwa bywa przydatne. Podstawy warto opanować. Poza tym tyle fajnych rzeczy... Usłyszałam dosyć pogardliwe:

- Ja tam wolę puzzle. 

Ok. Powiedziała i poszła do innych zajęć. Dziecko z czerwonym z emocji i wysiłku uchem twardo manipulowało sprzętem, ja od czasu do czasu korygowałam, ale bez natręctwa. Przyniosłam sobie własną rozpoczętą szydełkowaninę i tak sobie każda nad swoją robótką siedziałyśmy. Coś zaczęło być widać, u Dziecka oczka łańcuszka i półsłupki równiejsze i idące już w kilkunasty rządek, u mnie wzór zaczął wychodzić, rzecz zaczynała widzieć koniec. Beatka wróciła i już przy niej kończyłam. 

Reakcja na prawie gotowca:

- Nawet fajne. Zrobisz mi kapelusz?

- Dzięki. Nie, nie zrobię. Z puzzli  sobie ułóż

Dziecko sztukę w podstawach ma opanowaną, czasem umiejętności używa, a to efekt mojego szydełkowania w tamtym dniu nauki. 

Czyli wykończenie dekoltu w bluzce. Poprzednia wersja była już nie do przyjęcia, bo nie wiedzieć kiedy wyrosłam z hiszpańskich dekoltów powstałych przy rozciągnięciu gumki marszczącej materiał. Więc jest teraz tak, po interwencji w postaci wypruwania gumki i inwencji szydełka w rękach mych.

Wzór kombinowany w zakresie własnym, przy użyciu kolorów co najczęściej się powtarzają w deseniu ciucha. Drobiazg i duperelka, a jeszcze troszkę w łaszku pochodzę, bezcennym, bo z wyjątkowo miłej bawełnianej dzianinki. Niczego nie ujmując puzzlom, tu jednak by nie poradziły. 

R.R. pisała, chwaląc się przede wszystkim ripostą, co jej się udała. Tak uważa.