Notatka 179 z wtorku

Nie było dziś spacerku. I nie będzie, mimo zazdrości o przechadzki odbywane przez innych. Nie przyuważyłam wcześniej, że but jeden mi się zbuntował i zażądał podklejania. Podklejony, zrobiony w panice przegląd i dalsze podklejenia. Dziś ze spaceru nici, za to jest szansa, że inne będą w całych nieporozklejanych butach... Za to wczoraj, ach wczoraj było tak.

Tę cykankę musiałam rozjaśnić. Jedna z niewielu u mnie obrabianych. Bo bardzo nieczytelna była. To jest placyk treningowy.

Poniżej odwiedzany trójklapek. Sztuczne światło wali z nowoczesnych biur w szklanym domu naprzeciw starej ściany. Rower pewnie tego, co jeszcze pracuje i świeci.

Potem były jarzębiny czerwone, krzaki rozmaite, zaułki w zabudowaniach uniwersytetu i politechniki. Cykanki z tamtąd pochodzą. Nie dokumentuję budynków, to obrazki ze ścieżek, placy i placyków. Jeden obrazeczek pokazuje smutne pozostałości ogrodów działkowych, oczyszczonych z altanek i ludzi. Tuż za siatką przy parkingu.

Ażury z gałęzi sumaka i leszczyny tureckiej. Ten ścięty pniak, to po leszczynie tureckiej, widzę że ludzie od zieleni miejskiej katują przycięciami i ścinają bez litości wielkie drzewa. Szkoda, ta ścięta zostawiła po sobie pniak średnicy 50cm, jak nie więcej. Pomimo ciemności widać, że drzewo było zdrowe. Koleżanki wyciętej porozrzucały orzechy ukryte w pozrastanych z sobą kolczastych osłonach. Straszą te dziwne mini jeże, strzelając pod nogami.

Powyżej platan, inny od tych w centrum. Niżej rozgałęziony pień, liście ciut większe, pięknie przebarwione. Może konkuruje z koleżanką brzozą, złocistą i śliczną. Te w centrum mają w sobie o wiele więcej zieleni. Koleżanka brzoza. Wiem, była, ale tak złocista. 

W sumie zmarnowane to dzisiejsze święto. 

Buty schną, post o tuji i okolicznościach towarzyszących skończony, gołąbki przyrządzone i częściowo pożarte, futerka wypieszczone do wypęku, ale....

Chyba sobie coś jeszcze poczytam i lulu.

Dobranoc.

R.R. sprawozdawała.