Notatka 209 Kolmanskop i rozważania o odchodzeniu za bramę.

 

Niniejszy smutny, subiektywny post ilustrują fotografie opuszczonego przed siedemdziesięciu laty miasteczka zasypywanego przez namibijską pustynię. Opuszczonego znienacka - po prostu któregoś dnia nikt nie posprzątał piasku, następnego może nie było dostawy wody. I po luksusowej osadzie górniczej pozostały domy, często z meblami, zasypany basen i nieliczne budynki publiczne. Stało się tak, gdyż wydobycie diamentów z kopalni zrobiło się coraz trudniejsze, diamenty rzadsze i niewielkie, a właśnie wtedy odkryto w południowej Afryce złoża o wiele bogatsze i o łatwiejszym dostępie. Więc doskonale opłacani niemieccy górnicy wyjechali. Miasteczko to obecnie cel pielgrzymek fotografów, ogrodzony i pilnowany. Przynoszący jakieś tam zyski, bo maniacy ciągną doń jak muchy do miodu, a ono wdzięcznym celem fotografii, zmiennym bardzo w zależności od pory dnia i przemieszczających się wydm. Widać to na dwóch pierwszych fotach. Wybierać się nie wybieram, zdjęcia pooglądać mogę. Ilustrują nieźle smutnego posta, z którego czytania czuj się zwolniony Czytaczu.

Zdjęcia z Kolmanskop są namiętnie kupowane, wśród zajumanych i takie. 

*

Odchodzą, nie wiadomo kiedy i znienacka się okazuje, że następne spotkanie to już za bramą.  Oczywiście, wiadomo. Nikt nie jest wieczny, tylko w bardzo młodym wieku  przy zdrowiu co najzdrowsze myśli się inaczej..... Oczywiście, wiadomo, nie pierwszy to raz takie wieści i żyć się będzie dalej - do własnego przejścia. Ale na razie myśli się tłuką.

Marta, pani Basia, pan Marek. Ania!!! Niemożliwe!!! Ania??!!

Zmora zatruwająca egzystencję A.M., egoistyczny stary królewicz - wujek Janek, powinowaty A.M., też niedawno podreptał, absolutnie do ostatniej chwili przekonany, że skąd, on się jeszcze nie wybiera. Przekonanie o własnej ważności i nieśmiertelności jednak nie było przeszkodą w ostatniej podróży. Czy cokolwiek może być przeszkodą? Ale i tak żal, nawet wujka Janka.

Części tych pożegnań mogło jeszcze nie być.

Gdybanie tu następuje, ale powiem jasno, gdyby nie brak podstawowej opieki zdrowotnej byłoby inaczej. Teleporady oczywiście i przekładanie wizyt oraz brak leczenia szpitalnego. Wujek Janek powinien być w szpitalu, gdzie nie znaleźli dla niego miejsca, covid rozumiesz Czytaczu. Pani Basia i Pan Marek też nie z nadmiaru opieki pożegnali się po angielsku. Marta po walce, ale w sumie też po angielsku. I o Ani słyszę, to ta ostatnia smutna nowina spowodowała posta. I tu aż pięści mi się zaciskają. Kogo bić? Speców od pandemii? Speców od służby zdrowia? Anię, że nie znalazła w sobie siły pocisku pancernego i nie walczyła o siebie ? 

Jesteśmy śmiertelni, wszystko może nam zaszkodzić, wypadki różne, nawet głupie i nie będące wypadkami. 

Kretyński przypadek dawno temu - porwana przez wronę kostka masła wyłożona zimą na  parapet bo lodówka odmrażana. Upuszczona przez ptaszysko - zabiła, upadając zlodowaciałym  rogiem  na głowę przechodnia, co szedł dwie ulice dalej.  Zabity na miejscu masłem przez wronę. 

Więc kretyński przypadek/wypadek może się zdarzyć. Ale tu ich nie było.  

Ech. To nie tylko wina służby zdrowia, wina jest, ale nie główna. Ten syf obecny, jest po prostu konsekwencją syfu w zarządzaniu służbą zdrowia, polityki kształcenia lekarzy i pielęgniarek, wypłacanych świadczeń. Było źle i bez pandemii. Pamiętam jeszcze aż za dobrze horror z Łojcem, rejestrowanie wizyt na terminy za siedem, osiem miesięcy gdy tak naprawdę liczył się czas. Koszmarne, koszmarne wizyty, gdzie lekarze najchętniej wystawili by Łojca za drzwi, by mieć problem z głowy. Bo wiek, bo dlaczego do nich, bo poprzedni lekarz powinien. Cud, że Łojciec chodzi. Gdy będzie pilna potrzeba pobudzenia wqrwu, to opiszę. Tak trafił w końcu do fachowca, ale po jakich trudach! Za późno, o wiele za późno, tak jakby cała ta administracyjna droga, odsyłanie od Iwana do pogana, była specjalnie wymyślonym slalomem dla mistrzów. Tak, i bez pandemii było trudno, a teraz to betonowa ściana, bez wbitych haków do wspinaczki. Więc przedwczesne, niepotrzebne pożegnania. Nawet, jeśli obecny syf minie, nie odrobi się szkód poczynionych przez brak diagnoz, badań, zabiegów w porę.   

Czyli pożegnań może być więcej, jakby cholera dotąd ich było mało. 

Średniowieczem mi tu pachnie i zdaje się że obrażam średniowiecze, niedobrze. Bardzo niedobrze, i nie ma co liczyć na cuda w dziedzinie opieki zdrowotnej. Może być znacznie gorzej, może nie średniowiecze, ale dziewiętnasty wiek na dzikim zachodzie. Jak by nie było, konieczne nerwy ze stali i takież zdrowie by się leczyć. Oraz upór nieprzeciętny i dużo, dużo siły.

Nie ma oczywiście żadnej gwarancji, że gdyby dostali tę medyczną opiekę byłoby inaczej. Możliwe, że nic by to nie zmieniło. 

Trzeba jakoś i o siebie zadbać, jednak ruszyć na Lux-Med, zrobić podstawowe badania. Niby to nie zabezpieczy niczego, ale póki jeszcze można coś zrobić, to czemu nie.

Wiadomo, przejście za bramę może być nagłe, więc i prawny syf koło siebie ogarnąć. 

Mieszkanie wujka Janka do oddania, nie zadbał o nic, przekonany o swej nieśmiertelności. A A.M. podcierająca mu tyłek, użerajaca się z jego humorami i egoizmem rzadkiej klasy - bez meldunku. Bezdomna z formalnego, urzędowego punktu widzenia, kątem w mieszkaniu po rodzicach, gdzie nie jest w żadnym wypadku na swoim. Dlaczego się zajęła upierdliwcem? Prościej było się zająć niż mieć świadomość, że tak bezradny jest bez opieki. Nie liczyła na nic, ale cholera... Nie mówi się źle o zmarłych, bronić się nie mogą, ale jakim trzeba być dupkiem dupiastym by wymagać od dziewczyny opieki w szerokim zakresie. Nie była zobowiązana bliskim pokrewieństwem. Mózg mu w końcu działał, podejrzewam że jednak tak jak zawsze - czyli świat u stóp wujka. Okazuje się, że nawet nie pomyślał, że A.M. jakoś musi do niego dojechać, za coś kupuje mu te soczki, pampersy i całą resztę... Powinien trafić do hospicjum, ale tu miało miejsce wyjątkowe świństwo, z dwóch budynków instytucji na potrzeby walki z covid zabrano jeden, więc brak miejsc. Ech, aureola dla A.M., gdzie składać wnioski? 

Więc u mnie tak być nie może, żadnego pasożytowania i żadnej beztroski.  

Koniecznie trzeba pomyśleć o sprawach z rodzaju trudnych i ostatecznych. 

Ale, na litość!!! Jak niechętnie!!! 

Nic mnie nie nauczył jednak przykład wujka Janka, ja też nieśmiertelnam. Obrzydliwe jest kołaczące gdzieś w mózgu "podejrzenie graniczące z pewnością" że jest inaczej. Obrzydliwe, że trzeba się przemóc by za bramą nie wylądować w tym samym śmierdzącym siarką kącie co wujek Janek. Kącie dla ludzi pozornie przyzwoitych, za zatruwanie czyjegoś życia, za pasożytnictwo i zostawienie po sobie bajzlu. Oczywiście, jeśli jest coś za bramą, co do sprawdzenia kiedyś tam, mam nadzieję że nie szybko.

Nara, Czytaczu.

R.R. pisała, wykorzystując zdjęcia zajumane do całkiem innego posta. Ale to w końcu notatnik, i zawiera także i takie wpisy, o sprawach aktualnie łeb zaprzątajacych.