Notatka 118 sobotnie najważniejsze.

Jest dach. Potrwa troszkę zanim wszystko będzie tak jak należy, ale dach jest. I wszyscy pod tym dachem tak na oko, to w dobrym stanie.

Żeby za pięknie nie było, czas do "uleżenia się" krokwii i pokrycia papy blachą, Bobusiowie spędzą kosztownie i pracowicie na zrywaniu sufitów z kartongipsu przelanych do imentu, już zagrzybiałych i powybrzuszanych, ratowaniu legarów podłogowych, wymienianych może trzy lata temu. Oraz składaniu na blachę i nowy piec. I schody -  stare są straszne,  ich wąska spirala zupełnie nie mieści się w pojęciu "schody" a teraz jeszcze dodatkowo zyskały aromat grzybny i uginają się złowieszczo. Posadzki też do wymiany wszędzie na parterze. Koszmarnego pecha mieli z tymi ulewami w okresie foliowo/bezdachowym, nie życzyć nikomu czegoś takiego. Ale przeżyli, i myślę, że dadzą radę choć łatwo to nie będzie..

Pies trzyma formę, ale utył. Obserwowany jest bardzo pilnie i nadal nie wygląda na chorego, lecz przecież inaczej. Oby taki stan trwał jak najdłużej.

Oczywiście Bobuś nie wytrzymał, las go wezwał. Kiedy dotarłyśmy do celu on jeszcze był w lesie - łupami oberwałam i ja, co nie znaczy, że jutro sama nie pokłusuję w knieję. By pooddychać, popatrzeć, nogi zedrzeć do imentu i może też coś przytachać. Kleszcze powinna wykluczyć Mugga. To plan na wypadek, gdybym choć trochę odpoczęła.. Strasznie już się za lasem stęskniłam.

Plan sadzeniowy niestety nie wykonany. Zabrakło mi sił skandalicznie, ubiegły tydzień naprawdę mnie wykończył, a wędrówką się jeszcze dobiłam. Za tydzień trzeba będzie dokończyć, a do tego czasu najlepiej usiąść na łapkach, mózgiem i resztą potrzasnąwszy, by już cebulek nie kupować. Bo zanim się posadzi, to trzeba odwalić potężną robotę, by było gdzie i miało to sadzenie sens. A sezon był straszny, zarośla chwastowe porosły mocarne, niewiele z tego co na sezon planowałam wykonane, więc by posadzić to ekwilibrystyka ogrodnicza konieczna, pracy umysłowej oraz fizycznej moc. I tak o mało dziś trupem nie padłam, a niewiele zrobione. Dobrze, że Rodzinne Dziecko odwiozło, bo tym razem wyczerpałam baterie. 

Co do wędrówki....  Ponieważ  to sobota, gdzie msze nie są taką oczywistością, weszłyśmy do mijanego podczas wędrówek kościółka. Niby znany, ale znany z ludźmi, w mszystych okolicznościach, a tym razem pusty. Niby on nie taki stary, ale stoi na miejscu kościołów usadowionych na tej parceli od XIII wieku.

I jeszcze kilka cykanek z dreptania.

Zapomniałabym. Samolot jeszcze nie odleciał.

No. Woda w  wannie kusi, nalała się. To by było na tyle Czytaczu. 

I kogo muszę obudzić? Łobuza muszę obudzić. Reszta grupowo zalega mi na łóżku. Ich budzić na razie nie będę.

Sprawozdawała padnięta R.R.