Noouotaaaatkauaau 248

Ziew. Albo sobie coś alkoholowego zapodam, albo zlegnę. Lisiunia pojadła, nadal na szczęście przytomna. Dziś jeszcze czeka mnie danie jej zastrzyku. Jutro podróż po jeszcze trzy porcje i finito. Chyba finito. Mam nadzieję, że finito. Oczywiście z zastrzykami finito, a z Lisiunią mam nadzieję, że będzie ok.  Jasna dupa, nawet mózg mi ziewa. 

Strzał oddany.

Łojciec ma za sobą ekstremalnie dla niego trudną podróż do PZU. Dał radę, ale też pada na twarz. To nie takie hop siup dla prawie osiemdziesięciolatka ledwie powłóczącego nogami po źle zrośniętym złamaniu kręgosłupa.  Daleko, autobusy rzadko niskopodłogowe, od przystanku trzeba dojść dość tzw. ładny kawałek, a jak się wsiądzie w niewłaściwy numer to przesiadka lub wędrówka przez dodatkowe dwa przystanki. Żaden problem dla zdrowego, dla kogoś o mniejszej niż normalna sprawności tak. Problem.  Ale jak większość znanych mi starszych osób, Łojciec ma w sobie zawziętość buldoga i mimo że wsiadł niewłaściwie to też dał radę, powędrował te dwa przystanki. Nie musiał, ale chciał , a ja widząc że mimo zmęczenia chodzi sprawniej, żałuję że nie chce mu się częściej. 

Za oknem cienka warstewka śniegu, padał gdy wysiadłam z pociągu. Kołderki na razie nie ma, co najwyżej cieniutki kocyk. Nie cykałam, pisząc po drodze. Cykanki szronowe z "rana" dokumentujące zbliżanie się pogodowego potwora ze wschodu o którym się bąka, że Śląsk to ominie. Ja się upieram, że Cz-wa to nie Śląsk, zobaczymy czy potwór też tak uważa.

Niespodziewanie na nogi postawił mnie serial obyczajowo sensacyjny. 

http://pieswswetrze.blogspot.com/2021/01/wieczorynki.html?m=1

Tyle na dziś.

R.R. pisała