Notatka 45 Kubuś Rozpruwacz - dokładny opis bandyty

Jest to kontynuacja notatki 29. O starutkich kotach i jak to mój osobisty staruszek pojawił się na stanie. Nie udało się ostatnio wygłaskać Nie Teofila, notatka 29 wymaga jednak uzupełnienia a historia opowiedzenia.

I jasna dupa, wychodzi mi powieść w odcinkach.... Trudno.

Notatkę 29 pisałam po wygłaskaniu Nie Teofila, siedząc na ławce w alei NMP, naprzeciw biblioteki. Wygnał mnie z tej ławki burzowy wiatr i nie doprowadziłam notatki do momentu w którym chciałam ją zakończyć. Była mowa, że po pobiciu moich futerek i po bardzo solidnym użarciu mojej ręki przyprowadzony kot został sklapsowany i zamknięty w ciemnej łazience. Na godzinę. Co za potwór z tej dwunożnej, czyż nie? Nie.
Ta godzina była potrzebna na pośpieszne i byle jakie odkażenie i opatrzenie ran jak od kłów kobry, oraz na pocieszenie i dokładny ogląd futer domowych. Na wygłaskanie, wyprzytulanie i na napasienie ich smakołykami.  Po godzinie z łazienki zaczął dobiegać protest song, cichutki i bardzo płaczliwy. Ok. Domowe skarby zamknęłam u siebie w pokoju i przystąpiłam do uwalniania aresztowanego. Od razu z kazaniem wychowawczym. Wydawał się szczęśliwy że jest jasno, że jest wzięty na ręce i że ktoś jest. Dostał jeść i pić, ale ciągle w szeleczkach. Otworzyłam drzwi do pokoju gdzie były skarby czyli Fredzio i Gucio. I znowu był atak, ale szelki i smycz pomogły -atak udaremniony. Po czym zaciągnęłam opierającego się kota do drzwi, otworzyłam i (głupia naiwna pipa) wystosowałam mowę do kota. Albo będzie spokój, albo schronisko. Co woli. I wiesz co Czytaczu? Ten kot rozumiał co się do niego mówiło. Otwarte drzwi potraktował jak wroga. Wybrał dom. Skutki mowy były jednak nie takie jakie naiwna dwunożna  miała na myśli. Bo owszem, do końca swojego życia nie podniósł na naiwną ani kła ani pazura. Szanował naiwną, oficjalnie i w oczy wyznawał głębokie uczucia. Nieoficjalnie była podstępna krecia robota, sikanie do paninej torby, przeżucie paska od sukienki, rozszarpane espadryle, tapicerka na stołku, dużo tego. A oficjalnie wcielona niewinność. Wydawały go czarne włoski, szarobury z białym Fredzio i szary Gucio naprawdę takich nie gubili.

Co do bicia i zastraszania moich skarbów.. Czytaczu teraz też mam zabijakę Gacusia i podstępnego gryzacza Felusia. Różnica jest kolosalna. Gacuś leje krótko, bardzo mocno, ale bez pazurków. Bokser znaczy, krótko leje, ale naprawdę mocno - przez przypadek oberwałam, więc wiem że bardzo mocno.
Feluś gryzie, pełen wachlarz pasujący do psa:
- czule i bezboleśnie ciamka palec, albo ucho kolegi. Sama delikatność.
- tak, jak robią to młode psy, czyli jest to półczułe dziamganie, ząbki czuć
- podgryza kolegę w tyłek, ogon, kark na zasadzie mocnego szturchańca, najczęściej by konkurenta przegonić. To boli.
- atak by zranić gdy o coś bardzo zły - wtedy gryzie w kark, niebezpieczne i już potrafi być krwawe. Dlatego też Gacuś nie uważa go za przyjaciela, czego Feluś jeszcze nie zrozumiał.  On gryzieniem wyraża przecież uczucia do kolegów, a koledzy widzą bliski pyszczek F. i profilaktycznie reagują.

Kubuś rzucał się z pazurami i z zębami, a te miał jak kobra i był katem upartym, długodystansowym, podstępnym i cierpliwym. Inteligencji nie można mu było odmówić, a w poprzednim życiu musiał być nieprzeciętnie rozpieszczonym jedynakiem. Możliwe, że właściciel z ulgą przeczytał ogłoszenie z którego wynikało, że kot znalazł jakąś opiekę i zrezygnował z bycia właścicielem.  Bardzo możliwe.

Kuracja klapsowa poskutkowała utemperowaniem krwiożerczości, ale też nie do końca. Budził się zawsze głodny i wściekły, drobne opóźnienia w wydawaniu posiłków to była gwarancja burdy, pobicia, albo zniszczeń. I nie o stale obecne w miseczce chrupki mu chodziło, suche owszem, ale mięsko na deser, luksusowa saszetka, albo jakiś delikates.
O, nie tak łatwo mu było wszczynać bójki, ale zawsze próbował. Całe miesiące pilnowałam by śpiącego Kubusia od kolegów dzieliły zamknięte drzwi. Jak sobie pojadł, łagodniał. Dziwnie przyjmowali mój komunikat znajomi że muszę do domu, bo Kubuś się obudzi. Trwało to do września, może października. Zdecydowanie zimny, bardzo jesienny dzień był końcem kariery bandyckiej. Przez Tytuska.
Na razie tylko tyle, ale ciąg dalszy będzie. A będzie słodko i gorzko.

Cdn, zapowiadam.  R.R.