Notatka 322 budzenie ze snu

Nie mam pojęcia jak się to wszystko potoczy. Teraz, gdy najbardziej pasowałaby mi praca zdalna, zapowiada się że będą w niej ograniczenia. Jeżeli pracownik przekroczy tygodniowy limit pracy zdalnej, to pracodawca będzie musiał wypłacić mu z tego tytułu jakąś kwotę. Bąkania o 50 zł minimum.  Jak znam życie, to nagle się okaże, że wracamy do biura, pandemia skończona ekspresem.  

Taaa. Pracowe nachalne naciski, by się szczepić. Ja zdaję się będę mieć wolne od przymusu, przynajmniej na razie..

Wieści z pracy denerwujące nad wyraz, zdaje się że będzie jazda, także dosłownie, pociągiem. A skoro tak, to trzeba się nastawić na nastawianie budzików. Srajtfon ogólnie za cichy, a jeszcze mojemu zdarza się gubienie karty SIM i wtedy dupa. 

Więc będzie nastawianie budzików, najlepsze jednak na baterie. W nocy lubią wyłączać prąd i wtedy radiobudzik daje ciała, po dwóch tygodniach używania Łojciec dostał do garażu radyjko.

Budziki muszę kupić, bo poległy. Jeden rozgruchmoniony przez Jacusia, drugi załatwiłam osobiście. 

Śpię teraz dużo, nie zawsze ciągiem, bardziej porcjami, za lekko, do organizmu jeszcze nie dotarło, że świat mi się zmienił.

To teraz, a różnie bywało. 

Babcia idąc na wtorkowy targ zostawiła śpiącą wnusię i bardzo pełny czajnik na węglowej kuchni. Czajnik z potężnym gwizdkiem, co miał zbudzić wnusię, a zaalarmował całą ulicę i mieszkającą przez ścianę rodzinę. Jeden z wujków się włamał, odczepiając z haczyka lufcik i po małpiemu sięgając do klamki. Był wysoki, chudy i łapska miał długie. Potem myk, przez parterowe okno i co widzi? Śpiącą dzieweczkę, co przespała potężny gwizd. Obudzona, nie rozumiałam o co chodzi. Gwizdało? Niemożliwe. Gapiom nie mieściło się w głowach, jak to, na całej ulicy było słychać, zza parku ludzie się zlecieli z równoległej ulicy, a ta śpi. 

Na koncie mam też akcję podjętą przez zmartwione koleżeństwo. Prywatne kwatery, ja po całonocnej bezsennej jeździe dostałam zamykaną na przylegający do drzwi mocny haczyk klitkę, gdzie stała lodówka. Nie jedyna w tym domu, ale ta zawierała boczek niezbędny do jajecznicy. Nie pomogło łomotanie ani krzyki. Kolega się wystraszył, dojeżdżałam do nich z lekka podłamana po wrednym i oblanym egzaminie w izbie rzemieślniczej. Nie zdanym z powodu gapiostwa i braków jednak w umiejętnościach. Samobójstwo! Ratować! Podważyli drzwi ściągając je z zawiasów, a ich łomot o podłogę też mnie nie obudził. Obudzona po trzech godzinach snu szarpaniem, nie znalazłam ciepłych słów dla troskliwych kolegów. Nie do końca jasne kogo wtedy ratowali, mnie czy boczek.

Zawsze była ciężka katorga z budzeniem. Kłamałam przez sen, że pierwszej lekcji nie ma, nie wiedząc potem że kłamałam. Mama po paru razach nie dawała się nabrać, ale też ona wykształciła u mnie najskuteczniejszą metodę budzenia, dotykała mojej ręki, i ja już przytomna. Budzę się zawsze, gdy np. któryś kotuś pragnie położyć się na mnie. Dotyk. Z budzikami bywa różnie.  Potrafiłam  wyłączyć i dalej spać bo jeszcze minutka, potrafiłam nie słyszeć, co niczym dziwnym w obliczu podanych przykładów z szczenięcych lat. 

Na ogół jednak słyszałam. Długoletni trening, co po pierwszym brzęknięciu powodował natychmiastowe wyłączenie ustrojstwa jednego i awaryjnego drugiego z ustawionym alarmem zaraz po pierwszym. Zdarzało się, że nawalały oba, wyczerpując tej samej nocy baterie.  Złośliwie.

Łojciec budził awaryjnie, bo chcąc nie chcąc budził się po trzeciej, odwalał czynności toaletowe i nie mógł zasnąć do prawie piątej. Tak naprawdę, to pewnie wstając robiłam  mimowolne zamieszanie, które nie pozwalało mu zasnąć i utrwaliła mu się ta przerwa w spaniu.  Parę razy i on nawalił, przekonany że zaspałam, że budziki nawaliły i że późno. Na dworcu się okazywało, że wręcz przeciwnie, za wcześnie o godzinę, lub półtorej. Gnana paniką, nawet nie sprawdzałam. Przy nocnych autobusach bezsens wracać, jechałam wtedy do pracy najbliższym pociągiem, zaczynając ją od szóstej. Raz  zaspałam lądując w Gliwicach, końcowym przystanku i spóźniłam się do pracy, ku swojemu rozgoryczeniu. Gorzej byłoby, gdyby pociąg miał finisz w Żywcu, i takie jeżdżą. Nie ja jedna przesypiam, to popularne zajęcie, np. grupki górników wracających do domu po nadużyciu procentów.  Zajechali raz nad piękne nasze morze, konkretnie to pod Hel. Obudził ich maszynista, wracający do pociągu by ruszyć nim z powrotem.  Takie rzeczy to naprawdę normalne, niekoniecznie po alkoholu, zwykłe zmęczenie wystarczy, mnie na pewno.

Ja jak ja. Różne z budzeniem mają ludzie doświadczenia. Pierwszy kandydat na męża jednej z przyjaciółek wykorzystał jako pretekst do rozstania jej małpi dowcip z budzeniem. Zimową porą, gdy ciemno prawie ciągle, obudziła go po godzinie od zaśnięcia, twierdząc, że jest spóźniony. Oczywiście uwierzył, nic mu nie powiedziały okoliczności na zewnątrz, pojechał w wielkim pośpiechu do pracy. Wrócił po godzinie przewściekły, w milczeniu spakował walizkę, rzucił klucze i tyle go widziała. Po bambetle wysłał kolegę, a wesele było tuż tuż.  Nawet się chłopu nie dziwię, przyjaciółka świetna, ale jako żona dla gościa, co śmiertelnie poważnie traktuje własną osobę, to niezbyt. Obecny mąż wytrzymuje bez specjalnego wysiłku. 

Okoliczności budzenia drastyczne mnie ominęły, czego nie żałuję. Najbardziej niemiło w niebieskim namiocie, wczesnojesiennym rankiem, gdy cholernie zimno, a twarze śpiących niebieskie i dziwnie martwe.  Nigdy, przenigdy niebieskich namiotów, tygodniowa trauma swoje zrobiła. Pewnie że drobiazg i duperela, ale dlatego u mnie szlaban na niebieski i zielony w kuchni, w łazience. Światło i odbicia koloru na skórze i jedzeniu...  Brr. Parasol i zasłony niebieskie i zielone też odpadają. 

Budziki. Wczoraj i przedwczoraj net przegrzebany dokumentnie. Denerwujące. Na ogół nie podają rzetelnych wymiarów. Jeśli ten sam model ma w jednym opisie grubość czterech centymetrów, a w drugim pięć, to dla mnie rzecz istotna, bo musi się zmieścić na wąskiej listwie przy wyrze. Zostają zakupy na żywo. Po lekarzu, we wtorek.

Nie wiem, czy będę mieć przedłużone zwolnienie. Możliwe. Ssało mnie do przylaszczek, więc króciutka wyprawa z A. w szarą wiosnę. Przylaszczki albo przekwitły, albo dopiero będą, mikro było z kwiatami. Pewnie dopiero będą. 

Kompromitująca słabość, a wycieczka naprawdę malusieńka. Ileż jeszcze tak będzie, cholera zaczyna mnie trzaskać. Wygląda na to, że do wtorku jechałam na tajemniczych bateriach.  Nie nadaję się stanowczo jeszcze do roboty, zdechlactwo ze mnie wyłazi wszystkimi stronami, to z jego powodu nic nie załatwione. 

Wrak wrócił, ale wrak z cykankami roślin miejskich i leśnych, oraz paru szarych widoczków.  One to zdobią posta. Kończą kwitnące migdałki w tawule.

R.R. pisała