Notatka 326 atak na szafę

Notatka z niedzieli, ale jeszcze przez jakie dwa dni będzie aktualna.

Piorę na okrągło. A raczej pralka pierze w trybie ciągłym. Ja ją ładuję, nastawiam, wyciągam wyprane i wieszam do suszenia.  

Bo był brutalny napad na szafę. Dlaczego? Co zawiniła bidula? Wyjaśniam, dlaczego rozgruchmoniłam zawartość szafy atakując. 

Dębowe monstrum sprowadziłam ja sama. Bo wiecznie brakowało miejsca na domowe tekstylia i pościele, a zlikwidowałam własnoręcznie dziwaczność wprowadzoną przez Mamę, zygzak z zasłonowych prowadnic umocowany do sufitu. Za powieszonymi zasłonami było w prowizorycznych szafkach miejsce na rupiecie i szmaty. Cholernie niewygodne, i w korzystaniu i obsłudze, wymagające akrobacji w wieszaniu zasłon. Jeszcze za życia Mamy zlikwidowałam dziwaczność zastępując ją klunkrem szafą-kobyłą, łatwiejszą jednak w użyciu. Szafa w części półkowej jest magazynem domowych tekstylii, w części z prętem służyła Łojcu.  Źle dosunięta do ściany podczas ostatniego malowania. Z wiecznie się otwierającymi drzwiami bo niewypoziomowana. I co najgorsze, wyciągane z coraz większego miszmaszu tkaniny miały dziwny odorek. Przy Łojcu niemożliwe porządki, niecierpliwił się, złościł. Wiele zrobić nie mogę, ale wybebeszyć szafę wybebeszyłam, dosunęłam i wypoziomowałam cholerę. Tu pomocna sąsiadka. Umyć umyłam sama. Wyjaśniło się żródło smrodku - nieuprana pościel, szara od kurzu firanka wciśnięte wgłąb. Więc gigantyczne pranie, brudy od razu do śmieci, molowisko odkryte w narzutach na byłe fotele też. Od razu w worki łojcowe ciuchy. Szmaty przebierane.  Sajgon. Niewielka część burdelu na cykance, naprawdę niewielka bo to stosy z tylko kanapy. A na trzech fotelach, ławie i na komodach też były wielkie.

Już mniejszy burdel, ale jeszcze jest rekordowy. Szmaty segregowane metodą wyciągania ze stosów sztuk pościeli, obrusów itd, więc stosy ciągle są. Wszędzie, ale wyraźnie mniejsze. Pralka robi dziś szósty kurs, dobrze że było  słonecznie i schło. ostatni wsad będzie się suszył w łazience, wczorajszy dosechł. Jeszcze  dziesięć kursów i będzie dobrze.  No, może z dwadzieścia. 

Wysuszone szmaty lądują złożone w szafie, moje pościele też tam poprzenosiłam. Szafa powoli się zapełnia równymi stosikami, ale nie do pojęcia ile w niej było. Miszmaszowo wchodziło więcej, nie powinno tak być, ale było.  Dużo poszło do śmieci. Dużo naprawdę powinno, ale ręka mi drży i drżała.  Bo może podkłady malarskie, może poszewki na poduszki. 

I od razu powiem. Spadek po babci i Mamie robi mi największy dylemat. Dużo miejsca zajmuje, babcia wywianowała córkę z rozmachem. Ogromna, zwał na całą półkę firana szydełkowa. Moja babcia to dłubała, tak jak i pościelowe wstawki i to są jedyne namacalne pamiątki po niej. Na nic mi te zżółkłe pościele, na nic firanka co wymaga krochmalu, ram, i dużej powierzchni. Pościele wymagają przeszycia, bo robione na naprawdę potężne poduchy i pierzyny, płótno słabe, nie da się ominąć szydełkowych wstawek przy przeszywaniu. Po za tym żal nawet guzikowych dziurek obrębianych ręcznie, a coś musi odpaść jeśli mają być do użytku, czyli przeszyte. Firanka prócz ram wymaga połatania, jedno molowe gniazdo zahaczyło o nią.  No trudno. Spróbuję ją naprawić, może kiedyś wykorzystam jako narzutę.  Ale to potem, po usunięciu bajzlu. Pościele niech też zostaną. 

Dawno nie było o kotuniach. Wściekle pomagają/przeszkadzają w boju. Kończy się na tym, że co trochę wywalam najeźdźców Felusia i Gacusia z szafowych półek, walczę przy składaniu i układaniu suchego i wypranego z Jacusiem. I mam kopanie okopów  w górach do prania, przez wszystkie trzy. Po za tym bandyckie napady i okupacja stosów. Wojna partyzancka na całego.

Z pola walki pisała R.R