Notatka 307 pracowity stupor

O ile jest coś takiego, to właśnie dotyczy mnie.  Widziałam, byłam przy tym, odwalałam wszystkie czynności na zasadzie błysków, że może trzeba. Dziwny stan, na pograniczu zapaści. Ma się ochotę usiąść i nie wstać, dopóki to co się stało się nie odstanie.  I nadal do mnie nie dociera. Cholerna zmiana sytuacji, jebut i nowe idzie. Nowe ciężkie do ogarnięcia.  

Pralka naładowana kocami, milczała, nie wpadło mi do głowy by ją nastawić, być może powinnam te ostatnie wyrzucić i być może tak zrobię. 

Futerka podchodzą do mnie jak do obcej. Miseczki pomogły, Feluś wyszedł. Ale ten strach, uchylanie się przed dotykiem, to cios w serce. Gacuś to samo, przyspieszone kroki, bym na pewno nie dotknęła. Jacuś nie ma takich uczuć, kocha mnie nadal.  

Kupa czynności odwalona, bardzo wstępnie ogarnięte miejsce dramatu. Telefony. Przejęty Bobuś,, nadużywszy procentów co pół godziny sprawdza czy żyję. W międzyczasie telefony do Łojcowej rodziny. Trudne, ale już za mną. Odebrany jeden telefon, od powiadomionej przez kogoś tam siostrzenicy. Łojciec miał siedmioro rodzeństwa, wszyscy z licznym potomstwem. Moi to naprzeciw Łojcowego klanu drobina. 

No nic, dotarło do mnie że muszę coś zjeść. Przedtem nie mogłam, niby wiedziałam że powinnam, ale ściśnięty żołądek protestował. Po telefonach, zaczyna się rozluźniać.  Późno, ale spać pójdę za jakieś dwie, trzy godziny, nakłamawszy godzinę temu Bobusiowi że spać idę zaraz.  Procenty wyzwoliły w nim pokłady troskliwości i gadatliwości, on zapija też obok wieści o Ł, ulgę, że ten ból co mu dokopuje to nie nerki. To mięśniaki cholernie blisko kręgosłupa, ślad po pobiciu z wczesnej młodości, do zbadania, ewentualnego usunięcia lub rozmasowania. Do tej pory nie dokuczały, teraz pokazują co potrafią, a potrafią. W każdym razie nie nerki, czego się bardzo bał. Ściskam kciuki i mamroczę do góry, żeby dało się je jakoś spacyfikować, mało co jest tak przerażające jak ściągnięta bólem twarz Bobusia z ciemnymi kręgami pod oczami i potem na czole.  Przyniósł mi nie tak dawno podkłady i pampersy, strasząc wyglądem i tym jak ciężko mu było pokonać schody, jak ciężko zejść. A on nie z tych jojczących, raczej z bohaterów, rzadka rzecz u faceta.

Z tematów innych, bo życie toczy się dalej,  powiadomienie z Egmontu. Tomiszcza z komiksami Muminkowymi będą cztery. Rany. Cztery. 

Mała Mi zdobi posta. Mem mało wredny, wybrany z całej góry ostrych jak brzytwa. Pobocznie rozważam dlaczego tak, przecież wredna Mała Mi nie jest aż TAK wredna.

R.R. pisała.

Odobraził się księciunio. Już mnie kocha. Jeszcze Gacuś.