Notatka 309 poniedziałek oczekujący

Wyszłam dziś po raz pierwszy w dzień. 

Króciutki spacer z omijaniem ludziów. Nie do końca się udało z tym omijaniem, nie wytrzymałam, zapachniało (rany, po raz pierwszy od kiedy?) pieczywo. Weszłam do sklepu, smętnie pominęłam stoiska i półki z ludźmi w okolicy, grzecznie odczekałam na luz przy pieczywie, capnęłam bochenek i opakowanie surówki.  Nie było kaszlu, ręce w rękawiczkach odkażone. Wypad natychmiastowy po zapłaceniu kartą. Tyle mojego szaleństwa, bo już ta króciutka wyprawa wyczerpująca.  Cykanki z kwitnień na przyblokowym trawniku.

Nie było telefonów z policji, nie mam informacji z pracy, mimo że prosiłam o sprawdzenie w kadrach jak to wygląda. Zaraz będę się dobijać do dziewczyn, niech mi podadzą telefon do kadr, trzeba sprawdzić. Nie mam zamiaru latać pomiędzy ludzi, kaszel jeszcze brutalnie napada, ale śmieci, to wolałabym jednak wyrzucać w dzień. I Dziecko bym ciut zluzowała z zakupami. Niby nic nie potrzebuję, ale korci mnie kolejny rosół, a Dziecko niezbyt umie kupić składniki. Więcej mojego trucia byłoby, nie warto podcinać skrzydełek, Dziecko jest kochane nad podziw. Więc rosół kusi. Może jutro lub lepiej pojutrze.

Rodzinnie wyszło, że Łojciec będzie pochowany przy Mamie. Jak dla mnie to korzystne, ale ma parę minusów. Minusem/plusem fakt, że zastąpią mnie z załatwianiem pochówku w P. od strony kościelno/cmentarnej. Niby super, ale na przykład, jakże ciężko przekonać moją kuzynkę, która  podjęła się zadania, że uroczystości mszalne powinny być ograniczone do niezbędnego minimum. Dla żony Rycerza Chrystusa rzecz niewyobrażalna. Obowiązkiem katolika jest pochować ochrzczonego po katolicku, z mszą w kościele, nawet jeśli on sobie tego nie życzył. Koniec, kropka, beton, mur. A ja naprawdę nie życzę sobie długaśnej covidomszy w zamkniętej przestrzeni. Pal diabli uczucia katolickie rodziny mojej i Łojca, bratowa Ł po covidzie ma powikłania, jeden mój wujek w szpitalu, drugi prawdopodobnie też właśnie złapał. 

Rycerska para przeszła zarazę, ale do cholery, są zachorowania powtórne, a tą niedawno przebytą zarazę załatwili sobie właśnie w kościele. W rodzinie starszych osób moc, młodsze pokolenie porozjeżdżane po świecie, słabo z uczuciami rodzinnymi do Ł, ale bardzo starsze i średnie chce być. Nie wiem jak przekonać, że msza w kościele jest ryzykiem którego nie chcę, możliwością kolejnych pogrzebów. 

Buty znalezione, a raczej wybrane najporządniejsze ze sterty. Tych nowych, o których wiem, że są, nie znalazłam. Włodek nie ma zapisanego telefonu, prawdopodobnie był dzwoniony na pamięć, lub odwiedzany.  Nie poradzę, klepsydra będzie musiała załatwić sprawę.

Dziś dzień leniwy i czekający.  Na telefon z zakładu pogrzebowego. Na telefon od kuzynki. Nie mam siły na porządki, efekt dotychczasowych bałaganiarski na razie, zniechęca. Żałośnie to wygląda, siedem worów zawala pokój, zwinięty do wyniesienia dywan, torba z kocami, tymi z pralki też do wywalenia.  Jeszcze powinnam wywalić materac, wersalkę. No, ta ostatnia musi poczekać, nie da się wynieść kląkra bez rozłożenia na elementy.  I kręgosłup bardzo protestuje. 

Więc musi być leniwie.

Zaraz będę jeść ten chlebek co mi zapachniał,  będę zalegiwać ile się da. Niedobrze śpię, mózg co chwilę podnosi fałszywy alarm, że coś się dzieje w pokoju Ł.  Więc będzie nadrabianie nocnych pobudek. Będą telefony w międzyczasie. Takie są plany na poniedziałek, przepięknie jeszcze słoneczny, ale z chmurami (co jeden sino-szaro-biały tuman się rozłoży na białawe obłoki, to następny szarzeje nad horyzontem), może nawet będzie lało. 

Jutro nie będzie posta, może będzie spokój, na to liczę.  U Kocurka się dzieje coś niepokojącego, po co uspokajacze futerek, może da znać. Ja sama mam zamiar prosić Dziecko o kupienie trawki dla stworków,  dawno nie było, a niech mają trochę radości z szarpania zielonego. Wiosna w końcu.

 R.R. pisała. Mając się jednak dużo lepiej, niż w ostatnich dniach.