Notatka 303 jak dywizjon

Jak bardzo przydałby mi się supermoce.  Niestety, rozerwanie podkoszulka ujawniłoby zupełnie ludzką skórę, a chwycenie skóry wraz z bawełną i szarpnięcie spowodowałoby rany zupełnie nie super. 

Zajrzałam w nocy do Łojca po drugiej. Tak mi wychodzi, że po drugiej.  Leżał. I nie mam tu na myśli wersalki, na podłodze leżał. Z gołym dupskiem. Dałam się przekonać że odpocznie i sam wstanie. Przykryłam, dałam jasiek. Rano bez zmian, poza zasikaniem okryć. Nie ma szans, sam nie wstanie. Dziewiąta. Nie ma na co czekać, dzwonię.

Telefon. Dyspozytorka przełączyła na pogotowie. Długie milczenie przyjmującego telefon i informacja, że nie może przyjąć zgłoszenia, bo oni od sytuacji ratujących życie. Uparłam się. Ja nie mówię, że to pogotowie potrzebne, potrzebna pomoc do dźwigania, a to może straż miejska, może jeszcze ktoś inny. Wy, tak, jeśli możecie zabrać go na neurologię lub na naprawienie kręgosłupa, jeśli nie to proszę o pomoc w dźwiganiu. Długie milczenie. I informacja, że pomyśli, nie zostawi mnie z problemem. Odzwoni. Oddzwonił po pięciu minutach. Straż przyjedzie. 

Zdążyłam zrobić Łojcu kawę, domofon. Wpuściłam. Jeden strażak mały, do dźwigania niedoskonały. Jeszcze raz wyjaśnienie o co chodzi, ulga, nie ta drobina będzie dźwigać, chłopcy się ubierają. Ok. Konwersacja na korytarzu, gościu słusznie trzymał dystans, ja zamaskowana. Poszedł. Po piętnastu minutach nieprawdopodobny szum na schodach, jedno wielkie i bardzo głośne szuranie. Rany boskie, co oni wloką?! Ilu ich jest???!!!! Dywizjon???!!!

Nic nie wloką. Chłopów dwóch tak szeleściło kombinezonami trąc zafoliowaną nóżką o zafoliowaną nóżkę. Na szaro srebrzyście zafoliowaną. Maseczki bardzo dziwne, jak nic przypominają miseczki wielkiego biustonosza, z podcięciem na oczy w goglach, pomarańczowe kalosze, superbohaterowie z kreskówek, skojarzenie tak silnie się nasuwające, że aż śmieszne. Zaczyna mi się rodzić w gardle niestosowny chichot, maskowany kaszlem. Majtek na wierzchu tylko brakowało.   Ten szum, rany boskie!! Skuteczni bardzo, podnieśli Łojca, w dwie sekundy było po akcji, kwiknąć nie zdążył. Otulili pierzyną, nie miałam serca im mówić, żeby tego nie robili, bo zaraz trzeba będzie Łojca z pod niej ratować. Grzecznie się pożegnali, ponowny potworny szum przy schodzeniu po schodach. 

Męczące podawanie danych małemu niezafoliowanemu i już. Koniec.

Łojciec śmiertelnie obrażony. Jak mogłam.

Zasikane koce do prania, Łojciec okryty ostatnim suchym kocem. Ja nieprzytomna ze zmęczenia, nie wiadomo dlaczego, bo przecież nie dźwigałam. Ręcznik, kawał płótna, miękki kawał flaneli. Rzucam te szmatki pozwijane w kłębki Łojcu na wyrko. Ma lać jeśli już to w nie. Jak to się wszystko zmienia, nie tak dawno było zmywanie moczu z płytek, teraz i miska nie zdaje egzaminu.  

Serek z łyżeczką miodu Łojcu, kawa, mleko, kawał czekolady i idę się położyć.   Leżę, kołuje mi się w głowie karuzela, zasypiam.  

Łomot do drzwi. Administracja. W czwartek od rana do czternastej roboty spawalnicze na pionie gazowym. Trzeba będzie wyłączyć, zabezpieczyć się jakoś z piciem. 

Jasiek zalany kawą. Taka głupota, a chce mi się ryczeć. Duperela, a tym razem reaguję tak, jakby bógwico się działo.  Serek nie ruszony. Co byś zjadł? Serek. To czemu nie jesz? Bo chcę taki jak dawniej, ten niedobry. Ręce opadają. Jak wytłumaczyć, że to nie serek się popsuł, tylko smak? Trudno, Łojciec wszystko traktuje jak niedorozwój, dzwonię do lekarza, przeciwwirusówka potrzebna, zdaje się, że zaatakowało mu jakieś ośrodki decyzyjne. Bez żadnego wrażenia przechodzą upadki, lanie po wyrze. Leżenie z gołą dupą. Nic takiego wg. Łojca, sama normalność.  

Teleporada musi być lekiem na całe zło, sama tego chciałam, teraz trzeba kwitnąć w czekaniu na telefon. Niby mogłabym poprosić Młodych o antywirusówkę bezreceptową, ale lepiej by wskazał lek lekarz a nie aptekarz.

Futerka wystraszone, najpierw strażakami, potem obudzone łomotem. Dopiero teraz przychodzą. No nic, może będzie trochę spokoju. Śniegu już nie ma, słońce świeci. Może więcej rozrywek nie będzie. Oby. Niech już będzie ta teleporada, ileż można czekać, położyłabym się. 

No i dzonk. Saturacja u Łojca pod kreską. Sama wczoraj miałam graniczną i lekko pod, pilnowałam głowy jak wściekła.  Teleporada polegała na natychmiastowym poleceniu dzwonienia po pogotowie. Bo Łojciec od trzech lat nie był u lekarza, bo nie testowany. Bo saturacja pod granicą. 

Nic nie kombinuj, nie dzwoń, zdechnę to zdechnę. Nigdzie nie jadę. Otwarte pomimo zimna okno, Łojciec otulony jak się da, zaswetrowany. Do ciągłego czujnego monitorowania. Jak na razie podniesienie o punkt. Niby lepiej, ale i tak. Szlag. 

Nara.