Notatka 0 - próbna

GROZA? Hmm..

Wpis próbny, może ostatni.

Od adrenalinowego poniedziałku minęło już parę dni, groza blednie i rozwiewa się z każdą chwilą. Za chwilę już groza może stanie się niezrozumiała i wręcz głupia. Wpis jest ku pamięci, co tak ulotna.

Więc tak. Mamy maj, zimni ogrodnicy pokazują że są zimni, popaduje lodowaty deszczyk, choć są i przebłyski słońca gdy wiatr przedmucha szarość z nieba. Zielono, kwitną jarzębiny i bzy, w K.. startują z kwitnieniem złotokapy, wonno i kolorowo. Czas pandemii w koronie, ludzie straszeni ze wszystkich stron zaczynają jednak wychodzić na świat, zamaskowani fizeliną, lawirują w coraz większej ciżbie starając się zachować wymagany dystans. Ponadto, skoro ma być "ku pamięci" notuję że: gęstnieją samochodami ulice, roboty drogowe na skalę większą niż w ubiegłych latach prowadzone są leniwie (czy ktoś zdaje sobie sprawę na jak wielką skalę są to roboty? Ja nie wiedziałam, że to aż tak), w K.. automaty (podobne do tych z napojami i batonikami) oferują maseczki, płyny do dezynfekcji i rękawiczki, sklepy częściowo się otwierają, dużo zbankrutowało i już się nie otworzy, część lokali małej gastronomii sprzedaje tylko na wynos, na kilku sklepach nawoływanie do strajku gospodarczego.

 automat pandemiczny

oplakatowane wejście do tzw

 "małej gastronomii"

Rozmowy prowadzone przy utrzymaniu dystansu, więc głośne, o zwolnieniach, postojowych, obniżaniu pensji i fryzjerce działającej w konspiracji. Ktoś się martwi mamą, ktoś inny wyklina na naukę zdalną, ktoś się będzie rozwodził bo już na tę flądrę nie może patrzeć.  Niektórzy zaczynają tworzyć/szerzyć teorie spiskowe lub wierzyć w coś na co dotąd kręcili rączką przy skroni. Depresyjnie i opresyjne. W śląskim szczyt zachorowań zwalany na kopalnie, co nie przeszkadza ostrożnemu uruchamianiu bibliotek i innych takich.
To tzw. tło ogólne, każdy ma własne, ale chyba moje mniej więcej jest powszechne. O roli mediów i polityki pisać nie będę. Choć powinnam, bo nic tak szybko jak ona nie ulatuje z pamięci. A media i politycy.., ach "ku pamięci" własnej powinni się tatuować.

Tło szczególne to takie że dojeżdżam do pracy.  Powodów też nie będę omawiać, ale są na tyle dla mnie ważne, że pomimo strachu, starając się zachować maximum bezpieczeństwa - dojeżdżam do pracy. W pracy jest bezpiecznie.

Trasa z miasta  K.. do miasta Cz-wa.. Pociąg przyśpieszony (to znaczy że nie ma przystanków na malutkich stacyjkach) przejeżdża ją łukiem. Akcja zaczyna się w mieście Z, leżącym gdzieś w połowie trasy. No to jadę sobie z pracy do domu . W mieście Z... informacja, że pociąg dalej nie pojedzie,  będzie komunikacja zastępcza, proszę państwa proszę wysiadać, odjazdy busów będą spod dworca. Busy? A ludzi w pociągu z setka. Na szczęście, dla części pasażerów Z.. to stacja docelowa. Ale w pociągu już jest dopuszczalne zagęszczenie i lada  chwila albo będą puszczać po dwa kilometrowe składy na raz, albo widłami odganiać przyszłych pasażerów.  Lub zmienią standardy -  na to stawiam.
Uprzedzam proszę Państwa fakty, i proroczę że:  może i latem przyszłego roku będziemy nosić trikini (majciochy, biusthalter i maseczka, komplecik plażowy taki - panom oczywiście zostaje bikini - majciochy i maseczka), ale o dystansie społecznym możemy zapomnieć. Niemożliwy po prostu będzie i już. Szkoda, bo bardziej wierzę w dystans i mydło niż w kawałek szmatki.

No to wysiadamy.
Zimny deszczyk, piździ jak nie wiem co majowy wiaterek, a za dworcem już jest tłoczek z poprzedniego pociągu..
No dobrze, a kiedy ten bus?
Za ok.pół godziny powinien dojechać z Cz-wy.
No to jak tak, to sobie odwiedzę ulubione centrum ogrodnicze, to chwilka przecież, druga strona torów, mały spacerek tunelem. I sobie poszłam pooglądać platonicznie roślinki domowe. Szybciutko, bo te "około" niepokoi. Wracam sobie na tzw. luziku i co widzę? Busik z napisem "komunikacja zastępcza"  (a tłum po drugiej stronie torów, za dworcem), na torach następny pociąg wysypuje ludzi.  I oni busa widzą. W niewielkim busiku połowa miejsc zajęta - mogę postać. Słyszę: do Cz-wy za przyśpieszony?  Tak do Cz-wy, ale ja jestem za osobowy, będę  jechał po wszystkich stacjach. Bezpośredni będzie za godzinę. Decyzja: jadę, godzina czekania na deszczyku i wiaterku na  kolejny bus to wizja następnej antybiotykowej serii, dość już tego było. Zrobiłam krok ku oknu naprzeciwko drzwi i to był mój ostatni samodzielny ruch w ciągu najbliższych 40 minut. Zwarty tłum natarł na busa, w momencie zatłaczając go w stopniu większym niż np. sardynki  puszkę. I następna fala ludzka. Krzyk kierowcy, proszę państwa proszę wysiąść, wrzask "jedź ch..." i  rosłe chłopy wybiegające z tunelu i napierające na wejście.
Kierowca uległ. Zamknął drzwi (CUD!!) i ruszył przy dźwięku pięści walących żeby otworzył, bo oni też chcą. Może miał wizję, jak kolejni chętni wchodzą po głowach i karkach do środka, włażą na dach, czepiają się zderzaków i okien a przeciążony busik nie rusza, jest miażdżony i rozrywany na kawałki, a ci z środka pewnie rozszarpani i zjedzeni. Taką wizję miałam i kto wie czy coś podobnego nie objawiło się kierowcy. Ruszył i okazało się że niecodzienne atrakcje już się zaczęły.  Wciśnięta pyskiem w plecak  gościa mocno zapierającego się rękami, tak by był spory luz pomiędzy nim a szybą, dociskana z tyłu, pewnie żeby gościu z przodu się nie zapierał, bezlitośnie dociskana z boków, razem z tłumem bardzo nie zachowującym  dystansu społecznego zaczęłam promocyjną podróż po kawałku kraju którego jakoś nie znałam do tej pory. Nadal go nie znam, wiem tylko że licznie remontowane  i zamykane drogi są wysypywane czymś w rodzaju glinki, śliskiej jak cholera w padającym ciągle deszczyku - podobno to podkład pod asfalt, co to zaraz będzie kładziony. I tworzą te drożyny istny labirynt rozłożony na pagórkach i górkach. Zaczęło się od przejazdu przez most nad torami i próby skrętu na drogę do następnej stacji. Zamknięta, remontują. Jakiś usadowiony z przodu wujek dobra rada kierował  skrętami, jak na razie jeszcze po asfalcie.    Niewiele widziałam, niebo, kawałki dachów jakichś wypasionych willi, szczyty drzew o to chyba daglezja, a zaraz za nią wieżyczka z czerwoną dachówką, dachy, drzewa, niebo, dachy, niebo kawałki dachów, o znowu daglezja , rany znowu wieżyczka z czerwoną dachówką, dachy itp.... itd...  Rozdarłam się,  gdy zobaczyłam wieżyczkę po raz trzeci, a mogłam  jeden raz/dwa razy jej nie zauważyć. Podobno nie było jak wjechać w jakikolwiek asfalt w kierunku następnej stacji, krążyliśmy, a GPS uparcie pokazywał pozamykane drogi. Rady następnych wujków spowodowały zobaczenie wieżyczki po raz czwarty. W końcu, z tyłu busa przewałkował się po ludziach młody chłopak, twierdzący że tu wszystko zna. I znał.  Kazał pojechać kierowcy o wiele dalej, wjechać w bramę wyglądającą na wjazd do prywatnej posesji i gruntówką wjechaliśmy na drogę nie dającą szansy zobaczenia cholernej wieżyczki po raz piąty.  Bardzo sprawnie kierował kierowcą, wpadki zdarzyły się dwie (będzie skręt w lewo, nie teraz, następny miał być. Niech pan cofa), ale  jakiż to był slalom po glinie. Nosiło busikiem okropnie, koła zjeżdżały, ludźmi machało jak meksykańską falą, komentarze wypasionych bysiów zapychających busa na temat pilota i kierowcy  były poniżej wszelkiej krytyki, a bysiu po mojej lewej wykrzykując swoje uparcie pluł mi w oko. Chłopak na szczęście był na komentarze głuchy. Ludzie wysiadali i wsiadali na  stacyjkach, busik ciut lżejszy coraz mocniej się ślizgał na gliniastych dróżkach, aż po efektownym ślizgu zapanował w busie fetor - komuś puściły zwieracze.
Doprawdy, nie można się temu dziwić, nawet żaden z bysi nie komentował zdarzenia. Ja sama drętwiałam że strachu, że busik się wywróci, przypomniało mi się imię nigdy nie widzianego powinowatego, który zginął razem z wszystkimi kolegami w drodze do pracy. Około 30 rodzin straciło wtedy swoich mężczyzn, zginęli wszyscy - nie mieli pasów, a ich samochód stoczył się  po poślizgu po zboczu górki. Jechaliśmy po górkach poślizgami i zamiast pasów były maseczki. I ciągle było wściekle tłoczno. Na szczęście do najbliższej stacyjki było bliziutko i tam wysiadło z pięć osób, w tym ten ktoś zafajdany, a wsiadły dwie.  W M.. bysie wysiedli wszyscy (rechotliwe pożegnanie jednego z bysi: "no teraz to se kołujta bez nas"), i wtedy się okazało, że zapierający się gościu, ten któremu śliniłam plecak, chronił szczuplutkiego i niskiego pana. Wiekowego mocno. Wysiadł też młody przewodnik. Zrobił się luz nieprawdopodobny, usiadłam, usiadł starszy pan, weszły ze trzy osoby. Poniższe zdjęcia są robione tuż przed Cz-wą, kiedy umiałam już utrzymać cokolwiek w rękach, ruszyć nimi po totalnym zdrętwieniu. Sami zobaczcie jaki fajny mamy dystans społeczny.  Miejsca siedzące zajęte są wszystkie.

Dalej jazda była bez problemów. I gdzie ta groza? Wszyscy uszli z życiem, co nie?  Na pewno przesadzam, to wszystko to tylko mi się zdawało, nie mogło być aż tak. Ten ktoś od zwieraczy też miał  szalejąca niepotrzebnie wyobraźnię, a może chory był.

Trzęsawka dopadła mnie, gdy rozbierając się do prysznica zobaczyłam  ciemniejące do czerni przekrwienia. Od szczytu ręki do łokcia. Na obu rękach.

PS1. Jeśli złapałam koronawirusa, to na razie bezobjawowego. Postaram się nikogo nie zarazić. Odkażanie ciuchów na bieżąco, gumowa i szmaciana izolacja, dystans -  wszystko od  wtorku  w szczególnym poważaniu.

PS2. pocztówka z pozdrowieniami z Cz-wy. Tu już jestem prawie w domu.

PS3. No i kto mnie ratował? Portreciki najmłodszego ratownika:

Z pandemicznym zawołaniem mydlmy się!!, na razie się żegnam. No co, w końcu mieszkam w Cz-wie...
                                               R R..