Notatka 500 trzy lata

Kto by pomyślał. Trzy lata, pięćset postów, a miało być na próbę. Chyba pora zmienić wprowadzenie do bloga, to już nałóg, żadna próba. Posty zaczęłam oznaczać etykietami, czy może być czytelniejszy sygnał?  Nadal jednak pozostaje kwestia czy nałóg będzie długotrwały.

Świat przez czas mego pisania (a przecież krótkie ono), się nic a nic nie zmienił, kwiaty kwitną, niebo niebieskie, pod nogami nadal ziemia. Z cyklem natury wyglądającym na niezmienny. Aktualnie znów piany z kwitnących owocowych drzew, żółte płomienie forsycji, jakieś kwiatki i listki. Czyli cudowna norma.

A jednak na moim poziomie to nie jest prawdą, świat się zmienił. Działo się. Może dla ogółu nie tak bardzo się zmienił jak się zanosiło, konsekwencje jednak są. Te trzy lata to przecież czas cholernej pandemii, wojna na Ukrainie jakby zrobiła się bliska, prawo pokazało kobietom fuck you, czas drożyzny, rozwalenia gospodarki. Kosiarz przez te lata pozapraszał, a raczej porwał za bramę,  na szczęście nie tłumy jak się zanosiło, ale i tak obficiej niż powinien. Nie ma złudzeń, kosiarz zawsze będzie machał, pozostaje się cieszyć że nie bierze szerszego rozmachu przy zapraszaniu. 

Aktualnie to smutek u Tabaazy, niespodziewajka przy leczeniu Ciotki Elki, znów porwanie z okazji która w obecnych czasach już się zdarzać nie powinna. No do cholery naprawdę nie powinna, że też nie ma jak odwołać nieodwołalnego. 

Byłyby pewnie same apelacje. 

Świat toczy się dalej, ja mam uczucie rzeczywiście takie jakby mną wyobracało, poobijało, powyrzucało przy okazji z mojego jestestwa parę pojęć co to wydawały się z nim zrośnięte. Praca. Odporność na ciosy wańki-wstańki. Poczucie że jakoś daje się radę. Poranne wstawanie w dobrym humorze. Już tego nie mam.   Z istot bardzo bliskich wyemigrowały mi futerko Lisiunia, człowiek Łojciec (dwa lata już?!), futerko Gacuś, przybyła futerko Rysia. 

Tak bardzo mną zakołowało, że przez zdrowo ponad pół roku brałam psychotropy. Pomogły na strach, wewnętrzną trzęsawkę, wrócił w miarę spokojny sen - to bardzo dużo. Ale na depresyjną resztę nie podziałały wcale. Może były źle dobrane - nie wiem. W stanie jakim byłam, docierało do mnie powoli, że niestety, mogę sobie zatruć komórki mózgowe na śmierć zanim przestanę czuć to co czuję. Zwłaszcza że psychuszkowy widział leczenie jedynie poprzez zwiększanie dawki dotychczasowych tablet, zombie się ze mnie robiło, mało inteligentne zombie, i cholera nadal depresyjne. Zombie na stałe, a poprawy odbioru siebie i świata się nie doczekam, więc poprosiłam o odwyk i informację jak to zrobić. Łżąc lekko. Może głupio, bo łatwo to teraz nie ma, ale i z tabletami nie było lepiej. Czy one w ogóle to działały, czy dobrą robotę zrobił czas? Nie zgadnę, różnicę widzę wyłącznie taką, że nie ma otępiającej mgły.  Może trzeba było szukać pomocy u innego lekarza, może znów zadziałał głupi syndrom samodzielnego jedynaka, co liczy wyłącznie na siebie. 

Zobaczymy. 

Ale są futerka. 

Na razie jest tak, że nie każdy dzień stracony. Coraz ich więcej, ale wciąż stracone bywają. 

Prawdopodobnie takich wyobracanych przez te trzy lata więcej, jeszcze bardziej prawdopodobne że obraca nami wciąż i wciąż, każdego inaczej i w różnym czasie tak kręci, że pokręci i ludzia, przy okazji i mimochodem wrzucając go w bagno. 

Nie dać się proszę.

Pisała R.R. w trakcie odkręcania siebie i wyłażenia z mokradeł. 

I cykanka Rysi, aktualnie kotki podsufitowej.

Sorry, że po jednej cykance, ale moje futerka ostatnio jakby miały ADHD. Feluś i Jacuś złapane przy chwilowej przerwie w zapasach. 

A pooootem, nocą.