Notatka 343 sobotnia pisanka

Urobek cykankowy z soboty. Nędzniutki, bo zajęta byłam przesadzaniem (niebieskie bezłodygowe pierwiosnki, żółta brunera) i ogarnianiem cieniolubów, co tak naprawdę jest zajęciem na kilka dni, a nie godzin.

Na cykankach m.in. prawie wszystkie posiadane bodziszki, niektóre kwitnące jak na razie bardzo skąpo. Do róż straconych należy dopisać jeszcze dwie, uznane początkowo za przetrwałe. Przetrwały podkładki, szlachetne szczepy poszły się bujać. Fatalna - feralna zima dla moich róż. Biały irysek zakwitł. Biedniś on w porównaniu do Tabaazowych, szmatkowaty, ale pachnie, co wynagradza nie najlepszy wygląd.

Za oknami bardzo intesywna ulewa. Z wichurą. Zaczęło lać, gdy brałam prysznic, zmywajac ogrodniczy brud i ewentualne kleszcze. Nie sprzątnięte z balkonu pranie mokre na nowo, zdejmę je jak przestanie lać i choć trochę z łachów obcieknie. Miałam to zrobić zaraz po powrocie, ale Dziecko przyuważyło w samochodzie chodzącego mi po podkoszulku kleszcza, stąd zmiana priorytetów. Ciuchy się piorą, futra napasione, ja też pojedzona. Tylko doczekam końca prania, rozwieszę i idę spać. 

Przez ubiegły pracowy tydzień brnęłam jak przez śnieżne zaspy po pas. Na nic, dosłownie na nic poza niezbędnym minimum domowym nie starczało w domu sił. Przewróciło się? Niech leży. No, skorupy z potłuczonego talerza jednak pozmiatałam. Ale już torba z chemicznymi zakupami stoi nierozpakowana od poniedziałku, wyjęta jedynie butla z płynem do prania. Labirynt a'la laserhouse z rozwiniętego kłębka czerwonej włóczki też usunięty. Nie pomyślałam by zcykać twór, niby każdy, kto ma w domu Futerka i włóczki ma szansę mieć, ale rzadko kiedy labirynt także w pionie - wykorzystany kinkiet, fotel, telewizor, pudło na szafie-melinie. U mnie w pokoju biurko splecione z fotelem i krzesłem, bariera między biurkiem a łóżkiem, sprytnie w tym celu wykorzystana leżąca na wyrku książka, czerwony od nici stołek w kuchni. Takiej rozległej, wielopoziomowej, to jeszcze u mnie nie było, a ostatnio były za kocięctwa Felusia. Tym razem podejrzewam, że dzieło było wspólne. Jacuś+Feluś? Może i Gacuś. Zapajęczone kuchnia, mój pokój, Łojca pokój. W przedpokoju też, ale tam nie ma o co zahaczać, wyjąwszy torby z zakupami. Oniemiałam. Przyczajone w czerwonej pajęczynie stworeczki obserwowały niedobrą pańcię, co zostawia na tak długo i one same muszą szukać lekarstwa na nudę. Co ta podła zrobi? A pańcia przede wszystkim wypatrywała końca nici, co nie było wcale łatwe. Po wypatrzeniu końca pańcia się bujała ponad godzinę, przekładając coraz większy kłębek przez plątaninę, ostrożnie stawiając stopy w oczka sieci, łypiąc na oplątany telewizor. Czy leci. A futerka krok w krok za pańcią, lawirowały z pomieszczenia do pomieszczenia znacznie zgrabniej, żaden dla nich problem wejść pod biurko, fotel. Opleciona sześć razy ława, trzy razy okrążona rozbierana kanapa, np. Bardzo patrzyły mi na ręce, Jacuś podejmował kilka prób odbicia kłębka, pewnie w celu odbudowy rozplątanego. Po czym pańcia padła, choć myślała że zrobi to w trakcie.. Oburzone futra doczekały się obsługi po dalszej godzinie, po bardzo intensywnym dopominaniu się, po czym był padnięcia ciąg dalszy.  

Taki eksces był w czwartek, w piątek zrzucony kubek z fusami, nawalone kupsko poza kuwetą. W środę Feluś wykorzystał okazję - niedomkniętą szufladę komody i powyrzucał czego sięgnął łapkami na podłogę. Majtki, staniki. Protestują chyba przeciw mojej pracy moje słodziaki, tak coś mi się wydaje.

Sama bym protestowała, nie przeciw samej  pracy, tylko przeciw wykańczającemu całokształtowi męczących upierdliwości i słabej formy. A także przeciw formie tej pracy. Ale cieszą przejawy normalnego życia, w pracy coraz więcej ludzi. W pociągach też. W K np. działają fontanny, a ponad rok straszyły suszą. Ruszyły na masową skalę kawiarniane ogródki, stan jak sprzed cholernej pandemii. Pierwsza nowinka jaka mnie powitała i to nieźle strasząc, to była wprowadzona na ulicę trójwymiarowa, ruchoma i dźwiękowa reklama Netflixa, paskudna.  Nie zwróciłam na nią uwagi, śpiesząc się na tramwaj, ot nowy słup ogłoszeniowy, głupio dosyć ulokowany i z brzydkim plakatem. Gdy go mijałam, głośne i ponure ŁAAA, oraz łapiący ruch ręki manekina zombi, o mało nie posłały mnie na glebę. Jakoś wątpię, czy Netflix uszczęśliwił gadżetem tylko K, uważajcie mieszczanie!  Pierwszą rzeczą jaka nieźle zadziwiła, to doskonały, idealny stan bukszpanów przed placem Teatru Śląskiego. Po za tym K nadal pięknieją. 

Tyle tego na dziś. Pralka przestała wirować, ulewa ustała i może nawet łachy na balkonie obciekły, a Futereczka coraz nachalniej dopominają się o uwagę. Jutro ogarnianie BORDELLO BUM BUM, o ile oczywiście znajdę w sobie moc. Plany są.

Pisała R.R.