Notatka 305 cip cip ciapo, masz covid

Obecnie życie wygląda tak. Opis bez uwzględniania Łojca i związanych z nim traum. Mam go tak serdecznie dość, może choć ten post bez niego. 

Słabość mnie rozwala. Jeszcze jest wściekły kaszel, napady rzadsze o wiele, ale są. Do tego wirowania błędnikowe. Jeszcze od czasu do czasu łupią mięśnie i kości. Głowa. Uszy. Jest i katar, dziwny, palący. Jest czuty cjankowy smrodek.  

Jedyne czego udało mi się uniknąć w tej zarazie to zaleganie, jeśli są skutki uboczne zalegania to mnie nie dotyczą. Nie mają prawa dotyczyć.  Za to kręgosłup napierdala, tego się nie da ładniej powiedzieć. Chodzę jak podpity paralityk, przygięta, zwłaszcza po rannym  wstawaniu. A rano, rano kwaśne świństwo zalepia, dzień zaczynam od płukania i rozlepiania, ale głosik, to proszę państwa zachrypnięty zostaje, jak po kilkuletnim chlaniu. Kwas w pysku czuję cały dzień, czasem pali w nosie. 

I taki kaszlący, podgięty, zataczający się ciut pokurcz chodzi, emanując niepowtarzalną i problematyczną urodą polarków moro. Bieda jak prane, polarki najskuteczniejsze, najcieplejsze, na szczęście schną szybciutko.

Tyle szczęścia na mnie jedną, ale chodzę.  Chodzę, bo muszę.  Gdzie te czasy, gdy człek chorował beztrosko lekceważąc obowiązki, no gdzie?  Dorosły człowiek biedny pod tym względem, nie da rady zlekceważyć, nie da rady się odwrócić palnikiem do góry.  Nawet gdyby odpuścić sobie Łojca, zostają kocinki, zostaje konieczność zadbania o własną osobę. Picie, jakieś jedzenie choćby. Ciepły ciuch. Kiedyś daaawno, nie trzeba było. 

Kocinki zalegają przy mnie wiernie, pilnują mnie. Jacuś jest szalony, ale i niezwykle kochany, no musi być przy mnie bo inaczej świat się wali. Szalone biegi po ścianach, wspinanie się po polarkach. Duet bardziej zdystansowany może być odległość, ale szczęście to jest jak mnie mają na oku.  W nocy cała trójka śpi ze mną, śledzik przy śledziku, bo tapczanik wąski. Niepokojące, że wybieram z nosków ciemne osady, Gacuś i Jacuś mają teraz nieustającą produkcję świństwa. Ale wydają się zdrowe, noski zimne, oczka bystre, apetyty i funkcje wydalnicze dopisują. Funkcje wydalnicze, taaa.  Kuwety.

Śmieci, w tym te kuwetowe.  Tu moja nieodpowiedzialność. Wynoszę co drugi dzień o zabójczych porach, zamaskowana, okutana, z nanosrebrem w kieszeni do pryskania klatkowej klamki. Nie dotykam poręczy. Nie dotykam drzwi. Nawet śmietnikowych. Niepojętym trafem te w nocy zawsze otwarte, miotnięcie workiem w pojemnik "mieszane", czasem drugim w pojemnik "plastik" bez wchodzenia do wnętrza.  Boże, nie wyobrażam sobie trzymania w domu worków z produktami wydalania trzech futerek. No nie. Już to, że wyrzucam co drugi dzień jest wyzwaniem.  Ani razu nie widziałam ludzia, nawet dla wyprowadzaczy piesków tak szalone godziny zbyt szalone. Na osiedlu jak okiem sięgnąć ciemno, jedyne jasne okno to moje, kuchenne. Pora wynika z przejść z Łojcem, albo z pobudki kaszlowej, przyduszającej przez sen do zachłystującego flegmą przebudzenia, albo z połączenia tych dwóch okoliczności. Burdel mi się zrobił nie wiadomo jak i kiedy, więc niech choć wyrzucenie śmieci zmniejszy ten burdel, który wkradł mi się do domu i na którego usunięcie nie mam już sił. 

Posiłki. Bieda z tym. Bieda z karmieniem Łojca, ale jego tym razem mam w .....  Gorzej z jedzeniem które marnuje. Dziecko kupiło serki, Dziecko kupiło banany. Teoretycznie dla dwóch osób, w praktyce serki wszystkie Łojcowe, wyrzucane po kilku łyżkach. Otwierany następny i to samo.  Skoro mówi że będzie jadł.... Banany, które chętnie zjadłabym wszystkie sama, wyrzucane po nadgryzieniu, sczerniałe bo schowane na zaś. Chleb, rozpaćkany, wymemłany. Migdałowe i cynamonowe bułeczki to samo. Rozdyźdane ziemniaki, wpół przeżute parówki. Niewiele mogę jeść, ale cholera mnie trzaska na takie coś. Niechby nie paprał, tym razem jedzenie nie przyjdzie na moich ani jego plecach.  Może przyszłoby z Mopsu, ale to nie gotowanie jest problemem. To umiem bezboleśnie.

No i nie da się ominąć tematu Łojca. A jak się nie da, to opiszę, dlaczego niezależnie od wszelkich związanych z nim aktualnych problemów uważam go za szuję. Podlucha. 

Łaził do ostatniej chwili. Włodek. Gdyby nie mój nacisk, w życiu by mu nie powiedział o tym, że covid. Przy czekaniu na pogotowie usiłowałam uzupełnić o rzeczy konieczne i przydatne w ewentualnym szpitalu podręczną torbę. Ona od czasu kłopotów z kręgosłupem zawiera rzeczy właśnie takie. Piżama, majtki, skarpetki, podkoszulek, klapki, grzałka, kubek, łyżeczka. Klapki oczywiście wyciągnięte, szukanie. I tu zonk. Ja już zdychałam od środy, wiedział że jestem chora, choć nie wiadomo było na co. Co mogłam kupiłam w środę, mleko w kartonie, soki. Około dziesięciu litrów okartonowanych płynów, kupione w bliskiej dworca Biedronce. Jakoś strasznie chciało mi się wtedy pić i zakupy mimo ciężaru, wydawały mi się konieczne.  Stało to w pudle przy szafie. Po pierwsze, wychlał co mógł, zostawiając puste kartony. Ponadto zakupy na własny użytek, skrzętnie ukryte,  zrobił sobie chomikownię. Sześć piersiówek z żubrówką, zapas czekolady.  Nic dziwnego że pluł serkiem. Bateria butelek po, złogi papierów po czekoladach, widać to normalna praktyka. Darowałabym, nie moja w sumie brocha, ale cholera, te puste kartony w zestawieniu z chomikownią, no rąbnęło mnie jak rzadko co. Wywlekłam zapasy na wierzch, stoi to na ławie-barykadzie. 

Eee, dosyć tego. Śmieci wyrzucone.

Spać.