Notatka 281 Kocurro chce czajnik

Kocurro miała rację. U nas ciężko z kocimi czajnikami, acz nie wątpię, że jak się Kocurro zaprze to wynajdzie. 

Niemniej pokazuję, co bywa kociego w świecie herbacianym a szerokim. Herbacianego kota, kota w herbacie pokazuję... 

Czajniki tradycyjne. 

Takie czajniki można kupić na razie wyłącznie w zagranicznych alledrogo, co nie znaczy, że nie pojawią się prędzej czy później u nas. Produkcji z lat 90-tych ubiegłego stulecia firm włoskich i amerykańskich (dwa górne koty, ten na samej górze jeszcze do kupienia na amerykańskim eBayu. Produkują, lub jeszcze niedawno produkowali).

Powyższy jeszcze dostępny. Kocurro wie gdzie, ale on malutki i cena dostawy zabija.

Czyli co? Klapa z potrzebami Kocurka? Może na razie tak. Nie mam żadnych wątpliwości, że polujący Kocurro dopadnie swojego ideału czajnika, niekoniecznie już.

Na razie może mieć docieplacz na czajnik.

Lub imbryk.

Elektrycznych czajników kocich nie ma wcale, co nie znaczy że nie będzie. Termosy w każdym razie bywają.

Tak jak i termiczne termosowate kubki.

Kotter też ma, ale to dla Kocurro żadna nowość. 

Zaparzacz i kubek w zestawie.

Zaparzacz w kształcie kota też się znajdzie.

Osobiście unikam, one wszystkie z silikonu, niezbyt wygodne, ale za to bardzo efektowne i bardzo łatwe do znalezienia w necie. 

Dla mnie czajniczek, ceramiczny. Może jeden z takich. 

A może nie, ja jednak żrące ekstremum co woli tradycyjne kształty, a z dziwów wybrałabym smoka, słonia lub jakieś inne stworstwo. Ale ten kotuś z siteczkiem.... Aaa

Kubki też nie, choć potrafią być zabawne, piękne, bardzo wygodne i ogólnie cudne. Kocurro ma niezłą kolekcję, tak jak i pewnie ogrom kociarzy. Dlatego też, by nie rozwijać nałogowych kolekcji, bardzo skąpo w temacie. Ciekawe, czy wśród licznych kocich kubasków Kocurek, lub ktoś z odwiedzających mnie kociarzy ma taki kubas. 

Ja nie mam, nie zbieram, nie kupuję, dostane wydaję - powód jest jeden. Nie smakuje mi ani herbata ani kawa z ceramiki. Kawa podchodzi ciut lepiej, ale jeśli mam wybierać naczynie do picia używek, to zawsze wybiorę szkło. W domu mam dwa gościnne kubki dla fanatyków kubkowych i starczy, więcej nie przewiduję.

Dla mnie taki dzynks. 

 

Czyste szkło. Ale nie znaczy to, że w dziedzinie szklanej nie ma kocich odjazdów. Są. Ta szklanka jest hitem w Chinach - tak modne szkło o podwójnych ściankach, tu nalane mleko.  Niektórzy, jak widać, tęsknią za kocią łapką w piciu, kociwłos nie wystarczy.

Filiżanki też dla mnie podpadają pod pojęcie ceramiki co psuje mi smak. Dziwactwo i bluźnierstwo, ale nic nie poradzę. W ceramice to zupa dobra, a nie herbata czy kawa. 

Ale jak Kocurro przestawiałaby się z kubasków na filiżanki, to pewnie na takie.

Może rozumiem. Człek jest w stanie przytulić kilka, w ekstremalnych wypadkach kilkanaście futrzaków. Bywa, że jedno futerko to dość, a chciałoby się wszystkie. Więc kocie przedmioty to zaspokojenie tęsknoty za futerkami w masie, zastępstwo jakby. 

Drugim powodem to, że koty są piękne. To idealne twory natury, nie ma brzydkich, bywają za to o urodzie wytrawnej. Ale urodzie i to takiej, która da się bardzo atrakcyjnie przełożyć na obrazek, znak, formę przestrzenną. Poza tym, mimo odczuwanych na własnej skórze niezbyt sympatycznych stron życia z futrzakami (wszystko im oczywiście zapominamy i wybaczamy), koty kojarzą nam się dobrze. Urok, tajemniczość, przytulność. Mruczenie. I nie ważne, że akurat nasz futrzak drze ryja jak potępieniec  (Gacuś już dobrze, nie krzycz, Jacek już nie będzie), a jak nie drze to bluzga pod wąsem. 

My kociarze współcześni nie jesteśmy pierwsi. Ta fascynacja kotem przewija się przez ludzką cywilizację od tysiacleci. Oczywiście nie w każdym zakątku świata, koty były i święte i przeklęte, ale Egipt, ale Chiny z ich upodobaniem do tygrysów, ale kultury wszystkich nacji indian Ameryki Środkowej i do połowy Południowej. Tam obiektem kultu i fascynacji był jaguar. Był wszędzie, w tkaninach, ceramice, rzeźbach i płaskorzeźbach. W sprzętach domowych i malowany na skórze, w budynkach miejsko-światynnych i ostępach malowany na skałach.  To kot, czyż nie? O wiele groźniejszy od naszego domowego kochania, ale jednak kot. Mimo że tu i teraz kocich wzorków i wzorów moc, to jednak trochę nam brakuje do indian Ameryki środkowej i połowy Ameryki Południowej. Ale idzie w tym kierunku.

R.R. pisała.