Notatka 410 "moja staruszka" . Spowiedź i trochę pliszkowania.

Obrabiam dupę. Sąsiadce, ale i sobie. Bo.

Z zazdrością czytałam u Tabaazy o Małgoś-Sąsiadce i Panu Dzidku. U mnie, choć jest staruszka za ścianą, mowy nie ma o familiarności. Nie, nie i jeszcze raz nie. Tabaaza znosi nawet od swoich poszturchiwanie laską, kluczem jest pewnie słowo "swoi". Moja sąsiadka może liczyć z mojej strony wyłącznie na wynoszenie śmieci i pomoc w ekstremalnych wypadkach. Nic więcej, choć jestem gorąco zapraszana w odwiedziny. 

Nie. 

Albo mam wredny charakter, o ileż wredniejszy od Tabaazy, albo instynkt samozachowawczy. Być może i to i to. Długoletnie sąsiadowanie było konfliktowe zawsze. Na oko czyściutka i w miarę elegancka milutka pani. Kulturalna. Dystans z mojej strony. Tak mi się ulęgło po przypadkowym usłyszeniu z ust całkiem mi obcej baby rewelacji. Daaawno, żyła Mama, a ja byłam nastoletni szczyl, krótko to było po zasiedleniu mieszkania. Podobno z mojej sąsiadki prawie domownik, obiadami gości, forsę pożycza. Dobrodziejka, a my ostatnie chamstwo, co ich się nie da kultury nauczyć. A ja głąb wymagający przeciągania za uszy z klasy do klasy. Tak pituliła koleżanka sąsiadki, babsko mi nie znane wcześniej.  Hmmmmmm. Taaaaa. Nieufność się we mnie wtedy tak rozkrzewiła, że wypełnia mnie ze szczętem do dziś. Obok innych uczuć.  

Mieszkanie obok. Niby spokój, ale znienacka nalot policji, bo mamy agresywnego psa, śmierdzącego i hałaśliwego nie do zniesienia. I na pewno podatek nie zapłacony. Misio z interwencji zobaczył moje ówczesne szczęście, ośmiokilową sunię która zamiast szczekania go omerdała i którą wygłaskał. Dowiedział się że sunia Gafunia w życiu nikogo nie ugryzła, szczeka na nielicznych, ostrzegając z daleka że nietypowy i niebezpieczny. I tak, szczekała przy spotkaniach z sąsiadką, chowając się jednocześnie za moje nogi. 

Potem, kilka lat później nalot ze spółdzielni, bo  donos  że śmierdzi kotami na klatce. Moimi. Akurat!!!! Moje nie wychodzące bez kontroli, wycięte i kuwetujące. Śmierdziało rzeczywiście, wizytowały blok cudze lub niczyje kocury, z upodobaniem olewajace z obu stron piwniczne drzwi.  Nalot był porą bardzo ranną, w czasach gdy było u mnie pięć kotów i nieposprzątana po nocy kuweta. Fredzio, Gucio, Kubuś, Mikuś, Tytusek. Kubuś z genialnym wyczuciem dramatyzmu walnął akurat wyjątkowo śmierdzącą kupę, uprzątnełam przy wysokiej komisji, tłumacząc, że ten smród ma się nijak do klatkowego, sprzątany jest na bieżąco, moje koty nie dają takiego czadu jak jajeczne, a jajeczne wchodzą przez zostawiane otwarte drzwi do klatki. Jakoś przyschło, ale kupsko Kubusia jednak spowodowało dziwne w treści pisemko proszące mnie o szacunek dla współmieszkańców. Kilka takich drobnych epizodów było. Czepialstwo nasilało się gdy nie było Łojca (pracował na Słowacji), milicyjny Misio był podczas takiej. Przy każdym przyjeździe Łojciec dawał  długotrwałe wrzaski biesiadując przy ścianie dzielącej mieszkania co on zrobi tej ....... . Tu sobie proszę wstawić zestaw dowolny słów niecenzuralnych.  Pomagało, sąsiadka na miesiąc lub dwa odpuszczała. Nienawidzili się gorąco. Zawsze. Dzieci tu raczej nie zaglądają, więc opiszę typowy epizod ze spotkania. Tu poszło o tykanie, sąsiadka o dekadę starsza coś powiedziała, zwracając się do Łojca po imieniu. I ruszyło. Głośno, bardzo głośno, z emocjami bardzo gorącymi, aż dziw że nigdy nie doszło do rękoczynów. O włos zawsze było. 

- Bruderszaftu nie było!!!!!! "Pan"  do mnie trzeba mówić!

- Wielki mi pan, po takich panach mój dziadek na konia wsiadał!!!!!!

- A mój takie panie w drewutni jebał, żeby mu chałupy nie zasmrodziły!!!!!

Łomot zamykanych sąsiedzkich drzwi. Łojciec długo parskał furią, zawsze. I tak to trwało, remontujący mi mieszkanie Karol wyzwany, moja przyjaciółka czekająca na mój powrót pod drzwiami zabawiana insynuacjami po których oczy robiły się wyłupiaste. Wypytana wyjawiła sensacje z których żadna nie miała nic wspólnego z faktami.  Ja niby uprzejmie zaczepiana bo coś tam, coś tam. Staram się być dla ludzi grzeczna, ale przy ostatniej takiej zaczepce  kilka ładnych lat temu powiedziałam, że nie mam czasu na takie rozrywki, jeśli się nudzi, proszę bardzo, istnieje coś takiego jak skok na bungee. Radykalnie pomogło. 

Potem, parę lat temu, było moje ratowanie jej, złamała biodro, drzwi zamknięte, szukanie telefonu do dzieci po informacjach i sąsiadach, wydzwanianie by natychmiast przyszli otworzyć, potem pogotowie. Usłyszał ciche wołanie Łojciec, ściana na szczęście dla sąsiadki w tym wypadku cienka, pozwoliła usłyszeć. I się wtedy okazało, że po pierwsze klucze potrzebne nie tylko w drzwiach wejściowych, zamknięty pokój  w którym była, po drugie sąsiadka ma dzieci, wnuki. Omijające kochaną protoplastkę jak zarazę.  Owszem, załatwią co trzeba, może i opłacą, ale bliskich kontaktów sobie nie życzą. Smutne. Bardzo smutne. 

Od tamtego wydarzenia mam wyrzuty sumienia. Coś powinnam. Tak nie powinno być, rzeczywiście ona jest sama. Stara. Nie wychodzi. To jest tragiczne.  

A tchórzę. Dość przez dekady było nieprzyjemności. Niby powinnam jak ten bohater cały na biało (żeby było dramatycznie widać krew),  powinnam coś tam. Odwiedzić, zadbać, sprawdzić..   

Zostawiam to bezczelnie sąsiadce z dołu. Ona uboższa stażem w sąsiadowaniu. 

Jedyne co robię, to patrzę w okno przy powrotach i wyjściach. Świeci się lub nie. Zmiany z zamkniętego na otwarte i odwotnie. Zmienia się ustawienie firanek i zasłon. Znaczy żyje. 

I regularnie wynoszę śmieci, przyznaję że z lekkim niepokojem. Możliwe przecie oskarżenie że je kradnę. Nie żarty, policja co parę miesięcy sprawdza doniesienia o kradzieży wnoszone wobec kolejnych opiekunek. Raz o trucie zamówionym jedzeniem. Zmieniają się opiekunki, policjantów witam jak znajomych, dzieńdobrujemy sobie na ulicy. W końcu widuję ich regularnie. Straciłam już liczbę tych opiekunek, szósta? Siódma? Jakoś tak. 

Więc nie. Nie będzie przyjaźni z sąsiadką.  

Tyle spowiedzi. Zazdroszczę Tabaazie.

A poza tym. Cisza u mnie na blogu ostatnio.

Nic złego się nie dzieje, mam się w miarę dobrze. Spełniam po prostu kiedyś popełniane życzenie by mieć czas na ubabrania rozmaite. Wzdychałam tak sobie czasami, dopadana upierdliwą niedoczasowością, zmęczeniem, niedospaniem. Kołowrotem, w którym cudem znajdowałam czas na bransoletkowanie i czytanie.   No i w końcu mam możliwość, to się babrzę. Do wypęku, zaniedbując z lubością porządki i inne codzienne niemilstwa.  Jak to zwykle u mnie, przy babraniu dłubaństwo mnie dopadło. I zapowiada się, że tak będzie, gdyż albowiem ponieważ moja koleżanka K. tak mi piszczała nad haftami, że pomyślałam sobie, że następnym dłubaństwem będą hafty dla niej. Niech piszczy nad własnymi. Niebieskie poduszki. W końcu!!!! Bo akurat koleżance K od dawna miałam ochotę coś sprezentować, należy jej się jak rzadko komu. I kłopot był, bo tak to jest z tymi co mają wszystko.  Hafty nie do pokazania jeszcze, przerwa w penelopiźmie, gotowe będą może za jaki miesiąc lub dwa.  Co poza tym. Miało być pliszkowanie. Wszystkie cykanki są pliszkowaniem. Drobna część. Nic nie ma jeszcze swojego stałego miejsca, może z wyjątkiem oklejanej drobinkami szkiełek kuli...... Może. Waza, nabytek za dwie dychy, świeczniki z żółtego szkła do kompletu z posiadaną też od niedawna lakową szkatułą-jajem. Dziwaczny pojemnik i mniej dziwaczne drobniejsze, białe. Tu jeszcze będę kompletować, spodobało mi się.  Jako końcówka obrazków aktualna pościel z rezydentem, pościel nowy nieśmigany  nabytek. Z ciucholandu za sześć złociszy. Rewelacyjny w dotyku. Miodzio.   Nie będzie na razie pokazany mosiężny, miedziany i brązowy złom, trochę tego nabyłam i wymaga on ogarnięcia zanim nada się do cykania.  Noo dobra. Przed.

A tu po wstępnym odmyciu na potrzeby posta.

I Feluś w pościeli.

Inną stroną mojego teraz, cholernie ważną, są futra. Rozwydrzyłam. Rozpuściłam. Dokuczliwe są, ale nie da rady odkręcić. I tym wyznaniem kończę, ekscesy pluszaków zostawiając na później. Od razu mówię, że to miłość sprawia, że od nich prawie wszystko łatwe, nawet podrapy. Po sąsiadce wszystko trudne.

Pa. Pisała R.R.