Notatka 355 nowy etap

Po nerwowym poniedziałku całkiem nowy wtorek. Trzynastego. Ech.  Czy to zły znak że zaczęłam pracę zdalną trzynastego? Się okaże. Od wtorku jestem w domu, informuję, praca zdalna.

Zbierałam się do tej pracy zdalnej jak sójka za morze, już prawie, już za moment i dupa, jeszcze coś do skonfigurowania, jeszcze coś do uzyskania uprawnień, jeszcze czegoś brakuje, co osoby od dawna stukające na laptopie przy własnej wygódce miały od dawna. A ja nie, sprzęt nie uruchamiany od ubiegłego roku. W efekcie, mam chyba najbardziej pomerdany sposób logowania się, pomerdany, bo wbijam te swoje hasła w nieskończoność. Dziś było z tym ciężko. 

Składałam stanowisko pracy niechętnie, zwlekając jak się tylko dało, właściwie do wtorku, w naprawdę ostatniej chwili. Tak jakby praca w domu była karą. A przecież wszystko, ale to wszystko przemawiało za. 

Bo kotunie tak długo same, bo koszty dojazdu i moje zmęczenie.  Bo o ile więcej można zrobić w chałupie traktowanej jak spalna melina. Bo ogólnie tryb życia w związku z dojazdami wykańczający.

Zbyt silnie miałam zakodowane, że w domu się nie da. Bo się nie dało, te kilka dni ponad rok temu zostawiło traumę ciężką do zwalczenia..  Nie dało się pracować z dwóch powodów, wszystkie minione. 

Sprzęt i łączność. Problem rozwiązany. Jak zwykle, bywa, było tak: 

Po fakcie zakupu za własną kasę dodatków w postaci myszki, klawiatury i monitora, okazało się że mogę drobny sprzęt zabrać do domu. I tak zabrałam jeden monitor, mam w domu komfort pracy porównywalny z biurem. Routera niestety nie dają, trzeba było kupić. 

Drugi powód rozwiązała śmierć Łojca. Nie było możliwe by pracować przy nim, za dobrze wytresowałam. Moja obecność w domu, to moje gotowanie. Moje sprzątania i prania. Nie docierało, że mnie podanie śniadania nie w głowie, oczekiwał obsługi. Oczekiwał  nie wiem czego, co pięć minut jakieś pytania, zadania, problemy. I ciężka obraza. Jak to, jesteś w pracy? W domu jesteś. Problem dla człowieka ery przednetowej, a tym samym i dla mnie. 

A teraz, jedynie futerka nienachalnie jak na razie usiłują się rozgościć przed monitorami, na klawiaturze, na laptopie, na moich kolanach, a Jacuś na głowie. 

Z uwagi na łatwy dostęp do  gniazdek oraz brak oznak mojego zasiedzenia wybrany na służbowy gabinet pokój Łojca.  Dobrze wybrałam. Nie kuszą książki, płyty, wyro.  Niewygodny, za niski blat, z tym coś trzeba będzie zrobić. Po za tym spoko, sprzętowo i łącznosciowo spoko. Pracuje się dziwnie, z nieoczekiwanymi plusami.

Np. wtorek.

Nastawione w moment pranie, prysznic wzięty w międzyczasie. Był baaardzo potrzebny, przecież wściekły gorąc.

Np. środa.

Kiełbaska na gorąco i sałatka z pomidorów. Gdzie mnie tam w biurze było w głowie grzanie kiełbaski i krojenie warzywek. Never, krócabomba mało casu. 

Np. czwartek.

Po raz pierwszy od dawna niesłychany skandal, zaspałam. Wina burzy, co huczała nieprzytomnie w nocy, co jeden rumor ścichł, to odzywał się następny. Skandal, bo zaspałam nie jak można by się spodziewać na pociąg, zaspałam ogólnie,  obudzenie nastąpiło o siódmej i zalogowałam się w koszuli nocnej. Praca w koszuli nocnej, he he. Rozczochraniec nieumyty pracował. O ile gorzej byłoby, gdybym po tej siódmej miała jechać do pracy. Ostatni raz takie coś było przy juwenaliach kilka lat temu, gdzie oddalona o jakie trzysta-czterysta metrów estrada, przefajnowane nagłośnienie i muzyka elektric-techno dały do wiwatu. Też się mury trzęsły, i też ani budzik ani kotulki nie obudziły. A tak proszę, praca w koszuli, z kołtunem i z niewielkim stresem.

Dziś piątek. W nerwach, bo źle wszystko chodzi, dłużyzny fatalne w oczekiwaniu na zmianę kolejnych plansz,  sprawy wchodzące na skrzynkę jakieś wredne, nigdzie nie można się dodzwonić, a tu akurat muszę. Post pisany w trakcie żmudnych i nudnych oczekiwań na wszystko.  Chyba to sprawka burzy na słońcu, szkodzącej podobno ogólnie wszystkiemu.

Jak będzie dalej, to się zobaczy. 

Na razie stres jest, odpełzam o trzeciej od monitorów, wykończona dokumentnie. Bo jak na złość, struple trudne przyszło mi robić na zdalnej. Więc dłubię ponad normę, główkuję aż zwoje się prostują, grzebię w przepisach i procedurach, a norma niewyrobiona, bo liczona od sprawy. Niewydajny pracownik, niezguła. Wykańczające. W K te struple też by wykańczały, ale w domu jakby bardziej, choćby z tego powodu, że nie bardzo jest komu się wywnętrzyć. 

Co do chałupy, to nieruszona. Bordello jak było tak jest. Obiady nadal na odwal się. Może jak się pozbędę dziadostwa to się ogólnie poprawi. 

Jako zdobienie cykanki-pożegnania z wschodami słońca. Mam w planach niewidzenie ich przez czas jakiś.

Pisała R.R.