Notatka 445 zastępczo o dżemowaniu

Bo niepokój drąży, boję się pisać pytająco. Jak zwykle, Pollyanna we mnie ma nadzieję, trzyma kciuki. Trzynaście lat dla kochanego stworka to mało, tak jak tym bardziej mało lat pięć czy trzy, niech by ich było więcej, bez cierpienia. Niech Wyższa Instancja weźmie to łaskawie pod uwagę, zwłaszcza że u Kocurro pozwalała sobie ostatnio dramatyzować i tragediować nadmiernie. 

Nie czaruj Wasza Wielmożność, cierpienie mało uszlachetnia, a już futerek to wcale.

pomagam.pl/3miesiace

Tabi dżemuje, nie ona jedna. Czasem zachciewa mi się, ale jak sobie przypomnę szczegóły mojego dżemowania to szybciutko mi się odechciewa. Bo to były zapierniczone lata, w sensie od czerwca do października, na kotły szło. Kiedyś w rodzinie była działka, czterystumetrowa, gęsto obsadzona drzewami i krzewami owocowymi. Nie do wiary ile da się zebrać owoców z takiej powierzchni, i jak różnych! W razie czego, to jeszcze pamiętam co z czego i jak. Dekada i pół, mogło się wryć w krwiobieg.

Mama pod czereśnią, tą najmłodszą, wczesną jasną, dosadzaną później. Pod czereśnią bób. Nie obrodził. 

Cztery (chyba) odmiany jabłek, grusza, śliwy renkloda i węgierka, trzy czereśnie, pięć wiśni łutówek, aronie, orzech włoski i leszczyna. Porzeczki czarne i czerwone, agrest, borówka amerykańska, przeszłe od sąsiada maliny za altanką, poziomki przy szklarence. Pod drzewami truskawki, dawały radę, rodząc owoce nie wystawowe ale za to o smaku i zapachu godnym króla.  A jeszcze przy ujęciu wody, kranie nad żeliwną wanną bezkolcowa jeżyna na pionowo ustawionej kratce, rozrosła i rodząca jak wściekła.  I pigwowiec, jeden, gęsta kopuła rodząca w wielkiej obfitości drobne owocki, twarde bardzo a bardzo i tak samo niedostępne w kolczastej ( miał kolce, łagodne niby. Acha.) klatce. Winogrona nad bramką nieprawidłowo rosnące z aktinidią. No, poziomki, maliny, borówka i jeżyny zjadane były od razu, bez przerobu, winogrona też.  Aktinidia ani razu nie dała owoców. Może trafił się nam facet. 

Mama z psinką. Już chora.

Warzywa pod tym owocowym szaleństwem nie chciały róść, mało że drzewa i krzaki to jeszcze ziemia rzetelnie gliniasta, ale była szklarnia, zajmująca jakieś 15m2. I z niej pomidory, papryka, seler naciowy, czasem ogórki. Też przerabiane. Jednego roku obrodziła wściekle papryka, ta wielka i mięsista, innego pomidory lub ogórki, innym razem cukinie lub pattisony. Na szczęście śliwy, grusza i niektóre jabłonie nie rodziły co roku, bo bym padła od zbierania, transportu, czyszczenia i przerabiania dobra.  

Wiśnie trzeba było regularnie przycinać, tu mistrzem była Mama. Gdy raz mnie oddelegowała do zajęcia przyciełam je, owszem, bardzo solidnie w kulkę, prawie jak spece od miejskiej zieleni. Pół działkowiczów przyszło się śmiać lub kręcić z ubolewaniem głową. Oraz pouczać, atrakcja była że jej. I drzewa zaowocowały chyba dopiero w trzecim roku po moim cięciu, ale za to JAK. Ilość owoców była taka, że popamietałam, drzewka w czerwieni totalnej, zalane sokiem wiśniowym wszystko przy pestkowaniu, ręce zmacerowane sokiem i bolące od zrywania i transportu, masakra od gorąca walącego z kuchni, słoiki wszędzie, wyparzane hurtowo, więc jeszcze hektolitry wrzatku. Na kuchni razem trzy wielkie gary (mam jeszcze jeden z tych garów, potęga) na zapalonych wszystkich palnikach. Wrzątek do wyparzania, konfitura i kocioł do pasteryzacji słoików, po wyparzeniu szkła kocioł z wrzątkiem zastąpiony przez sokownik. Trwało to i trwało, a zdaje się że przynajmniej wiadro owoców powędrowało do Cioci.  Dużo zawsze do niej wędrowało. Więc nie wiem, polecać czy nie polecać cięcia w kulkę?

Tu siostry wypoczywające.  Mamy, Bobusia i moja. 

Agrest był przerabiany w kotłach na dżem, rubinowy i o smaku takim że nie do podrobienia, czereśnie mrożone, truskawki też, ale śliwki, gruszki, jabłka, aronia i porzeczki już tak, przerabiane. Galaretka z czerwonych porzeczek, zasmażane renklody, domowe powidła śliwkowe z rumem. Tak, przepyszne. Wszystko mocno cukrowe, wyjątkiem renklody, słodkie same niemożliwie i bez słodzenia. Gdzie z żelfiksami, nie było, więc ta obfitość w cukrze i częściowo pasteryzowane, choć galaretka z czerwonych porzeczek dawała radę pod kocykiem.  Jakoś tak mi się wydaje że szczęśliwą rękę miał kupujący to owocowe szaleństwo gość. Zbiorowo-składkowe to były robione zakupy - zdrowe, obficie bardzo rodzące krzaki i drzewa, nawet ta bezkolcowa jeżyna, u Bobusiów jest, ale gdzie tam jej do dawnej mojej. Nie chciałabym jednak powtórki z rozrywki. Oj nie. 

Wszystko to przez to, że we wczesnych mych latach Mama dorwała książkę o przerabianiu dzikich owoców.  Broszura to była omawiająca sugestywnie przerabianie dziczyzny owocowej roślinnej, w tym i orzechów wodnych (kotewek, chronione i bardzo rzadkie). Nie omawiała takich nowości jakie teraz okazuje się że są jadalne z owoców krzaków ozdobnych. Mahonii, ogników, ale oczywiście kaliny były i rokitnik oczywiście też. I w efekcie zaliczyłyśmy zbieranie dziczyzny, głogu, owoców dzikiej róży i tarniny. Dzikich mirabelek i ulęgałek, o jeżynach i jagodach nie wspominając. To przez moją Mamę były wakacyjne wyprawy dzieciarni w lasy. Ogólnie to moja rodzina leśna, las musi być. Grzybowanie uprawiane notorycznie, ale las atrakcyjny i bez grzybów. Zbieractwo dziczyzny dawało efekty rewelacyjne, więc zamarzyło Jej się owocowanie domowych. I przesadziła, jak dziś oceniam.  Ogólnie to ta działka była radością i udręką, Radość, bo poza betonem, bo zielono. Nie byłabym sobą gdybym obok tych owocowych szaleństw nie usiłowała uprawiać kwiatów. 

Ja w kącie za leszczynami.

W mikrym zakresie,  z niektórymi nawet bardzo się udawało. Piwonie, irysy syberyjskie, zawciagi i przebiśniegi, tawułki i słoneczniczki, rudbekie i liliowce, ubiorki oraz orliki. To bardzo się udawało, a u Bobusiów już słabiej wyłączając orliki. Tawułki padają, ranniki zaliczają jeden sezon (a tam były żółte połacie miodowo pachnące) i adieu, zawciagi marnieją już po posadzeniu.  Ech. Inne rośliny zupełnie, bo i inna ziemia. 

Gafa. Ukochana psinka.

Foty z brzydkich albumów, nie ukradzionych. O udrękach z posiadania tfudziałki nie będzie, mimo że były bardzo liczne to jednak tylko trochę łagodziły żal gdy Łojciec puścił za bezcen. 

Rany, chyba się wścieknę. Kocurro daj znak co jest.  

Pisała zastępczo R.R.