Notatka 390 Zocha i haftowanie kamizelek.

No cóż, nie mam na razie weny na pisanie. Nastrój mi troszkę siadł, bo wrednie na świecie, łeb pobolewa jak na zapowiedź migreny lub zatok, od kilku dni tak. Tak jakby niefajnie, chorować będę czy cóś. Zanosi się. Więc areszt domowy, grzanie lecznicze, Bobusiów, A i innych nie zarażam, co to to nie....  

Ręce zajęte ciągle czymś, to nie znaczy że  pobolewająca głowa nie.  Wicie, rozumiecie, mendia albo mnie zalewają wieściami o dupie Maryni, obojętnymi mi, albo wnerwiają rozmiarami łajna słabo przykrytego. Coś by trzeba, a ja jestem jak ten hipis, co mu wyrzuty robił Jacek Kleyff. "Kamizelki haftuję", bo do jasnej dupy!!! Co niby mogę? Tyle łajna a ja nie Herkules.  Tekst  (sprzed lat...... ilu? Rok  1975 ?!)  pod postem, oraz możliwość posłuchania.  Czy świat nasz był tak bardzo do dupy jak teraz? Kto pamięta? Ja nie bardzo, wagary były moim hobby a przekleństwem spodnie dzwony z aksamitu  zasłonowego i straszliwie ciężkie paletko. Wtedy byłam bardzo smarkata, dziś czuję się za stara na walkę z górą łajna, i kurczę, kolejny kryzys, niech to!!!!

Ręce zajęte aktualnie nie szafą, jak na razie mój entuzjazm przeróbkowy utknął na ośmiu solidnych gwoździach. Nie potrafię ich bezboleśnie dla mebla wyciągnąć, a trzeba. Gwoździe mocują cztery nogi szafy, wbite są na mur i owszem, mogę wyciągnąć brutalną przemocą, ale dzynks w tym, że przeróbka zakłada że ocaleją wszystkie orginalne elementy..  a przy brutalności coś ucierpi.  Więc kombinacje jak by tu i czym, co trochę próby obruszania nóżek szafowych, przy klątwach że to nie śruby.  

Nadal nie mam pomysłu co i jak. Obruszania nóg dały jak na razie efekt bardzo nikły. W międzyczasie zajęcia różne i niemrawe, stąd między innymi pojawiła się Zocha. 

Ona jest niespodzianką-prezentem, bardzo miłą i dla oka sama w sobie, i jako niespodzianka też miła. Podoba mi się, dziękuję. Ma to coś w sobie, tyle tylko że musiałam  ją ciut przystosować, zadomowić.. Bo odstawała mi od wszystkiego, wybaczyć mi proszę.  Kredki i mazaki same wlazły  w dłoń i z przedmiotu seryjnego mimochodem zrobiła się Zocha.  Sesja Zochy z kotem i bez kota.

Po rekonesansie w Jysku przybył do Zochy amant, a ona sama jakby urosła.  

Amant prawdopodobnie o imieniu Fernando, nie mylić z Ferdkiem.

 Zochę pokazywała R.R.

Źródło. 

Przychodzą do mnie różni ludzie

i patrzą tak jak na raroga.

Chcą mnie wyleczyć albo pognać,

dać aspirynę bo gorączka.

Leczyć się nie chcę, uciekać nie chcę,

zostaje tylko rozmowa jeszcze.

We śnie, przychodzą tu we śnie;

z pretensją w głosie, z wymaganiem,

proszą o jasne wyjaśnienie

ci, co wyleczyć chcą dziś mnie.

Więc najpierw z teczką w garniturze

zjawia się wieprzek kaznodzieja.

W uszach ogórek, w pysku jajko

-mówi, że ja chcę Polskę sprzedać.

podsumowuje, że niepewny

element jest mu tutaj zbędny.

To prawda wiary mi dziś brak

w niezbędność kompromisów pewnych,

lecz każdy z nich jest taki względny

i w końcu to jest problem wasz.

To prawda, wiary mi dziś brak,

lecz w końcu to jest problem wasz.

Gdy usłyszeli to, co śpiewam,

dwaj patrioci zawodowi,

zaraz pytają jezuitów o mój kręgosłup ideowy.

A tamci, że ja sodomita,

pół-Żyd, półzłodziej i artysta.

Na nazwy i na znaki sram.

Nie fetysz granic mnie tu trzyma,

lecz miejsce i w tych miejscach przyjaźń.

I w Polsce z tym nie jestem sam.

Na nazwy i na znaki sram.

i nigdy z tym nie jestem sam.

A matka, znów zmęczona matka

-coś nas oddala od nas co dnia-

w niepodzielności prostych uczuć

nie można pojąć wszystkich odmian;

zbyt wiele jak na niepokoje

ktoś, kto przeżył tyle wojen.

Masz prawo nie rozumieć mnie,

bo przecież wszystko się dziś zmienia,

lecz tylko nie zrozum mnie źle

Masz prawo nie rozumieć mnie,

lecz, błagam nie zrozum mnie źle.

I Żydzi do mnie też wychodzą,

zmęczeni drogą i wypiekach,

znowu się w siebie zapędzają,

a swołocz tylko na to czeka.

Zazdroszczę im determinacji,

bo nie tej krwi i nie tej Azji:

Dowodem na to moja krew,

co tak jak wina dwa zmieszane,

jasno i ciemno jak nad ranem,

jasny luminal lub ten śpiew.

Dowodem na to moja krew,

łatwy luminal lub ten śpiew.

A wtedy staje moralista,

co w końcu czegoś chce się trzymać.

twierdzi, że tym, co tutaj śpiewam,

ostatnie więzy z ludzmi zrywam,

że brednie śnią mi się nad ranem,

bo prawa wszystkie są spisane.

Nieważny jest zapisów staż,

zapisy płyną już jak woda.

jest płynność i na płynności zgoda,

choć czasem trudniej trzymać twarz.

A wtedy paru kombatantów

wydarzeń wspólnie przeżywanych

patrzy, czy aby sie nie zmieniam

w pieśni tak niezdecydowanej,

czy jeszcze wim, co naszą sprawą,

a kto nie znami, bo nas zdradza.

"Są w świecie dziś rachunki krzywd",

lecz gdy tłum będzie gonił kogoś

w strzępach munduru ślepą drogą,

to póki co uchylę drzwi.

Są w kraju tym rachunki krzywd,

lecz pólki co uchylę drzwi.

Na to hipisi spod Piaseczna,

widząc, że jestem taki hojny,

myślą, że drzwi uchylę po to,

by czynić miłość zamiast wojny.

Słuchajcie muzułmanie drodzy,

hipisów krewniście ubodzy,

a tutaj krew się może lać,

której powodów nie pojmiecie,

bo kamizelki haftujecie,

i dziś to nie dotyczy was;

a tutaj rzecz się może stać,

i dziś to nie dotyczy was.

Gdy na felczerzy wszyscy zbiorą,

powraca Ona, spokój niesie,

z wszystkich wyborów ulepiona,

tak jak to bywa tylko we śnie.

Bierze za rękę, wyprowadza

tam, gdzie sie będe mógł dogadać.

Śni mi się przeszkód wszystkich treść,

i źródło gdzieś zgubione w chmurach,

i wielka zalesiona góra,

i strumień - stróż ukrytych przejść.

Śni mi się Bajkał wielki dziś

i strumień - znawca trzecich wyjść.

⭐

⭐