Notatka 487 różne codzienne.

U mnie dziwnie. Trudno. Ciśnieniowa huśtawa trwa, dziwaczne napady słabizny powodujące niemrawość. Niemoc do działania, przekładanie wszystkiego na zaś. Koty nie współpracują, przeciwnie, zużywają moją energię na usuwanie skutków ich szaleństw prędzej niż ją gromadzę. Moment i już przewrócony i rozdyźdany stosik papierów przed chwilą ułożony. Wywalenie zawartości szafkowej półki, bo tam na pewno wejście do Narni/idealna sypialnia. Posłanka i fotel  wędrują, przewracają się, firanki lecą. Szkoda sił na opisywanie, dzieje się, uwierz Czytaczu, i to tak się dzieje żebym miała nerwy i poczucie zupełnej bezsiły. Bo jeszcze nadal tajemnicza moc sprawia, że co jedno naprawię, to drugie się pieprzy. Bez końca. Aktualnie poszedł won plastikowy element podsufitowej suszarki, ten przez który przechodzą sznurki i lampka kuchenna, już druga. A nie nadążam z naprawami, góra gratów rośnie.

Energia coś nie chce do mnie napływać, za to do moich skarbów trafia Niagarą i szkoda że to Niagara tak destrukcyjna. Lampkę Jacuś zrzucił, rąbnęło, żarówka w drzazgi, i  któryś kabelek wewnątrz też się zepsuł.  Nic im nie wyrzucam, trudno, jakoś muszą się wyszaleć skoro dostępna tylko taka przestrzeń to szaleją w niej. Biją się, żrą na potęgę, prawdopodobnie myśląc że jeszcze urosną wiosennie z liśćmi. Rozrabiają. A na cykankach takie niunie... i jakby zawstydzone. Dwa razy nieprawda.

W czwartek było wyciągnięcie fastrygi z Rysi, co zniosła dzielnie, transport do weta mniej dzielnie, ale już nie było głośnych lamentów. Ogólnie to kiciunia dała radę, nie przeszkodziła rujka, kaftanik był noszony nawet dumnie, wszystko pięknie się zagoiło. Wyciągnąć szwy to i ja bym dała radę, gdyby tylko miał mi kto lalunię potrzymać, to naprawdę proste. Lalunia zniosła wszystko ze spokojem, to ja miałam chwile paniki, raz gdy okazało się że zwykle zabieg jest odwlekany do minięcia hormonalnego szaleństwa, drugi to w sobotę, dwa dni po zabiegu. Zawiozłam ją na zastrzyk, też zniosła go ze spokojem a transport nie, wet pochwalił suchy brzuszek i zawiązał na krzyż ostatnie  troczki kubraczka, twierdząc, że tak kubraczek będzie lepiej przylegać. Ok. Może być. W domu nakarmiłam i zabrałam się do Bobusiowa na rodzinne pogaduchy i pierwsze ogrodowanie, tyle że tam zaczął mnie ćlamać niepokój. Częściowo fakt, spowodowany tym, że wysłałam Bobusiom na przedwczesną emeryturę szpadel przy nieudanym przesadzaniu pigwowca.  Do czego tchórzliwie się nie przyznałam - Bobuś ostatnio czepliwy ponad normę i miał tego napad, szpadel jak na razie potrzeby był tylko mnie, więc trudno, pomyślałam że przyznam się przywożąc odkupiony. Odkupiłam, zawiozłam w ubiegłą sobotę, przyznanie się jeszcze przede mną bo Bobusia nie było.  Ale niepokój wtedy jakby nie tylko przez szpadel, nóżki zaczęły swędzieć by być już w domu. A w domu zgroza, Rysia chodzi powłócząc tylnymi łapkami. Pół godziny masowałam i przeszło, troczki oczywiście natychmiast zawiązane prosto. Taka duperela, a mogło się narobić, TFU! 

A potem serce w gardle za każdym Rysiowym skokiem,  kaftanik jej w tym niezbyt przeszkadzał, więc metr w górę, półtora w dal. Pikuś. 

Jak widać Rysia w formie takiej że tylko zazdrościć.  Kolegom też nic nie brak. 

Za to ja flak. Pod każdym względem.

A tu wiosnę widać coraz bardziej, wypadałoby zakasać rękawy i kiecę, pozbierać się na zgrabną kupkę. Zacząć działać do cholery, w końcu skutecznie i dziarsko.   Niestety, nie ma łatwo, nawet cholerny pigwowiec stawia opór, nic to że nowa łopata i było rycie wszechstronne, w tym ręczne. Rzeczywistość daje odpór moim chceniom i wysiłkom.  Pigwowcowi odpuściłam na razie, został podryty ręcznie bo nowy szpadel  też by padł. Dziursko z jednej strony krzaka wręcz wyorane w lodowatej ziemi pazurami, a krzak się trzyma, palowe korzenie ma chyba na metr. Dziś wyraźnie  czuję tę wczorajszą lodowatość ziemi, pomogło czuciu blisko dwugodzinne sterczenie na przystanku, bo szlag, znów zmienili rozkład. Ciekawe jak Asia, ona nie ryła, ale na przystanku czekałysmy obie, żadna nie miała chęci na spacer do miasta czy powrotny do Bobusiów, więc tkwiłyśmy na przystankowej ławce pogadując. Niby nie było zimno. Niby.  

I tak ostatnio ze wszystkim, życie stawia opór. Teraz myślę jak tu posklejać i z powrotem zawiesić suszarkę. Niby można dokupić ramię lub całkiem nową suszarkę, ale co, nowe dziury w suficie? Niechętnie. Nieplanowany wydatek też niechętnie. 

Może dlatego tak mnie wzięło na opisy kamienne, by się pozbierać. 

Możliwe że znudziłam Cię nimi Czytaczu. Trudno, ludzie mają różne zboczenia, niektórzy to nawet znaczki zbierają bo wydają im się fascynujące. Pewnie są. A ponieważ dla mnie kamolki są znacznie ciekawsze od znaczków, to trudno, będę dalej nudzić. Uważam że trafia się wśród kamolków tyle urody, że warto, a ja na pewno chcę popisać przynajmniej o dotychczasowym bohaterze.  Lepsze to, niż taplanie się w słabym tu i teraz. 

Spoko, blog się nie zmieni na mineralny, choć osobiście to myślę że to świetna sprawa ta zdobna geologia. U mnie robi za odtrutkę. 

Pisała R.R. 

Powitalna poranna niespodzianka od futer. 

I ogólnie to raczej tak.