Notatka 337 Milena kryminalna

Jakoś tak się składa, że moje ulubione Fantastki kryminalą. Aneta Jadowska serią o Garstkach (nazwisko) w Ustce, Marta Kisiel też chyba błyśnie serią o Teresce. Na razie "Dywan z wkładką", ale pisze kolejną tereskową rzecz. Te kryminałki  bardzo dobrze się czyta, fachury w końcu pisały i mam nadzieję że jeszcze kryminalnie popiszą. Pokryminaliła i Milena Wójtowicz. 

Książkę pochłonęłam, i stwierdzam, bardzo stanowczo stwierdzam, że rewelacyjna. Tak. To jest komedia kryminalna, bardzo niesztampowa, jak to u autorki. Tak, jest trup, są podejrzani, są samozwańczy detektywi, ale... Niby wszystko było i nie da się nic nowego wymyślić. Niby.  Co lżej piszący autor, a zwłaszcza autorka, to chętne porównania z Joanną Chmielewską. O lekkość pióra chodzi, i humor, co niewymuszony, postaci rysowane lekko, ale tak że są pełnokrwiste, pełne własnych dziwactw. Tak, spuściznę po królowej widać u wielu, ale jeśli już, no to niech mi autorki i autorzy wybaczą - to Milena Wójtowicz jest na podium. Milena Wójtowicz zgarnia medal bardzo szczerozłoty, chętnie wysadzany drogocennymi kamieniami o mistrzowskim szlifie,  za sprawą książki kryminałkowej, jednej jedynej w tym gatunku popełnionej. A Chmielewskiej w żaden sposób nie naśladuje.   Nie wiem czy ten nurt twórczości autorka będzie chciała kultywować. Może tak, może nie.

Ale będą namowy. Łatwo o nie, bo lektura zostawia głód kontaktu z bohaterami. Oni pełnokrwiści i oryginalni. U Mileny Wójtowicz zawsze tak. Już słyszę te namolne jęki JESZCZE, DRUGI TOM, BŁAGAM, tak częste w wypadku jej twórczości. Bo jęki są, i to w jednym wypadku bardzo słuszne ("Wrota", tu opowieść zostawiona w takim punkcie, że musi być kontynuacja. Od lat nie ma), a że nie grzmi nimi cały net, to za sprawą słabej reklamy, a także i tego, że autorka rzadko wydaje, nakłady nie powalają liczebnością. Dochodzi tu jeszcze opór autora przed popychaniem, przekora organizmu którą rozumiem.  To wytłumaczenie dlaczego autorka odporna na skamlania o kontynuację "Podatku", "Wrót" oraz "Załatwiaczki" . Dodatkowo niesforna wyobraźnia, którą tak w twórczości Fantastycznej Mileny cenię, pcha autorkę po nowych traktach, omijając stare. Podparta ta wyobraźnia psychologicznym realizmem, buntujacym się przeciw bezstresowej miłości po grób, jednolicie czarnym charakterom, łatwym i oczywistym rozwiązaniom fabuły.  A także absurdem sytuacyjnym, przewrotnym realizmem. Uwielbiam, a tytułów stosunkowo mało. Inna rzecz, że była długaśna przerwa w pisaniu, na szczęście jest pisarska reaktywacja. Te nowe książki ciut dojrzalsze, lepsze, ale starsze też się bronią, nadal bawią. Na liczebność wydanych tytułów potężny wpływ ma fakt, że autorka jest normalnie pracującą na etacie osobą. Jasne, to że jest na etacie bardzo szkodzi na ilość, ale jak dobrze robi na jakość, na oryginalność, na książkowe realia - w fantastyce też.

Namawiać autorki na kontynuację utworu nie mam zamiaru, mimo że lektura i u mnie zostawiła w organiźmie głód wyrażający się w słowie JESZCZE.  Bardzo chętnie przyjmę natomiast każdą następną książkę w takim gatunku, jaki Milenie Wójtowicz się wymyśli i napisze.

Polecała R.R