Notatka 336 ekhm..

Roboty mam moc, pilnej i żrącej sumienie. Więc tylko cykanki, tekst tłumaczący co nacykane później.  Tylko te cykanki, których chętnie bym nie zamieszczała. Komentarz potrzebny, i będzie, razem z porcją co nieco strawniejszych obrazków. Nie chce mi się o tych już zamieszczonych pisać, a jednak trzeba, zbyt dziwne by minąć. 

Tekst powinien się pojawić jak się obrobię, nie wiem czy zdążę w niedzielę. Może nie. Tytuł właściwy też powinien być inny, ale cholera, co pasuje do zamieszczonych cykań?

Porcja pierwsza. 

To grupy rzeźbiarskie stojące licznie wokół  kościoła na Przeprośnej Górce, już za granicami administracyjnymi miasta i powiatu. Ręki zmarłego już artysty rzeźbiarza Szymona Wypycha.  Okolice przepiękne, na łysej skale zawsze niewiele rosło i nic nie przeszkadzało pielgrzymującym w widoku na Jasną Górę. Znak, że czas się oczyścić z grzechów. I ludzie przepraszali. Góra modlitw, ostatni namiotowy postój przed miastem, ze źródłem z którego czerpano wodę. 

No ale czasy się zmieniają, powstał ośmioboczny kościół, budynek dla pielgrzymów, dzwonnica. Cywilizacja pełnym pyskiem, z asfaltówką z boku.  Nie znam się, dla mnie zawsze bliżej Najwyższego tam, gdzie nie ma cywilizacji i góra z zachowanymi dwiema kapliczkami przemawiała mocniej. Tak jak i kamienista przestrzeń (teraz parking), gdzie z trudem stawiano namioty.  

Te prezentowane dzieła, to część drogi krzyżowej, wzbogaconej o kilka dodatkowych stacji. Powstały, kiedy kościół zmienił się w sanktuarium Ojca Pio i jego postać przewija się w rzeźbach, tak jak i motyw Biblii.

Niezręczność za niezręcznością. Trudno. Piszę jak było. Bo mnie te dzieła widziane po raz pierwszy powaliły w sensie negatywnym. Wściekła byłam wprost pisząc, bardzo źle mi wyglądały na wzgórzu gdzie spod zieleni wygląda wapień. Więc liczne uwagi robiłam, brzydko bardzo się wyrażając o dziełach, zastosowanym surowcu barwą kojarzącą się klozetowo. One ceramiczne, montowane z elementów, w stylistyce łączącej dla mnie socrealizm z ludowością, łopatologiczne  w treści. Szpecace krajobraz. Takie okrutne miałam na ich temat zdanie. 

Teraz trochę inaczej podchodzę do tych przedstawień, złagodziłam pogląd, bo i same rzeźby nabrały patyny. Barwy ciut wypłowiały, wyszlachetniały. Wzgórze przestało tak licznie błyskać bielą, częściowo żwirowe ścieżki wysypane szarym i rudym żwirem-żużlem. Nadal drażni mnie przypadkowość, złe rozmieszczenie, ale to nie ja korzystam w celach religijnych z tego ustrojstwa.  Przecież one, te rzeźby, miały powstać szybko, i tak powstały. Niewiele poza ceramiką dałoby się zastosować.  Ostatecznie spełniają swój cel, że nie umiem przed nimi się skupić - to cecha osobnicza, inni  potrafią.  Cdn.

Porcja druga.

Na własne oczy dziś widziałam ludzi na ławeczkach, zadumanych. Ludzi krążących po wściekle zawiłych ścieżkach. Nikt się nie krzywił, nikt nie dziwił, jedyna skwaszona mina w okolicy to moja. Skwaszona, bo przy poprzednim oglądaniu nie dotarłam do dzieła, które jednak wydarło ze mnie jęk. Nie ma w powszechnym zwyczaju zamieszczać tych samych obrazków w poście, a jednak trzeba bo. 

Amonity są w kamieniu służącym jako prowizoryczny schodek w podejściu prowadzącym na niewielki pagórek mający symbolizować Górę  Oliwną. Gdzie na szczycie modli się Jezus, a dwa metry poniżej uczniowie wypoczywają. Zbliżenia se daruję, cykanki dla dzieła niezwykle korzystne. Na żywo to czysta groza, łącznie z kościelnym dostojnikiem udającym ucznia z gestem fakju. 

I w tym momencie porażenia grozą brzydoty dotarło do mnie, że przeginam. To że rzecz jest tak dosłowna, to przecież w sztuce już było. Tak jak i celowe deformacje, uproszczenia. To ja odwykłam, zwiedziona  wysłodzonym tryndem  obowiązującym w popularnej sztuce sakralnej. To że mój smak protestuje na widok takiej prostoty, to mój problem. Inni może daltoniści to raz, dwa - dla nich to piękne, a myśli Ojca Pio wypisane na pionowych ścianach rzeźb głębokie jak Rów Mariański. Przeszkadzał mi też nadmiar krzyży rozmieszczonych na terenie, liczność stacji, znacznie przekraczających liczbę czternaście. A że stacje mało standardowe to nie wiadomo który z krzyży robi za przepisową stację.  Asię też nadmiar drażnił, w przypływie zgryźliwego humoru stwierdziła że to teren dla pesymistów którym trzeba pokazać plusy. A mnie staruteńki wic mi się  w związku z tym nadmiarem przypomniał.

Droga krzyżowa, ksiądz wiodący procesję nagle wywołany przez coś pilnego (kontrola z urzędu skarbowego, żeby absurd podkreślić), powierza zadanie organiście. Kiedy po dłuższej nieobecności wraca, z daleka słyszy śpiewny głos organisty : 

- Stacja sto trzydziesta. Szymon Cyrenejczyk poślubia świętą Weronikę.

Obie doszłyśmy do wniosku, że planował organista. Wniosek pomógł w akceptacji zjawiska. 

Porcja trzecia.

Co jeszcze sprawiło, że złagodziłam poglądy?

Moje fioły. 

To że przywitała nas czule ta panienka. 

Prześliczna, przeczuła i mięciuchna, zadbana niezwykle i bardzo kochana. Spokojnie odwiedzająca kościół i krążąca z miną uprzejmej gospodyni przed nim. Równie miło nas pożegnała.  

Jeśli jakieś miejsce ma tak miłe stworzenie, tak zadbane, to dostaje sporo forów. 

Barwinek. Każdy z obiektów  obsadzony roślinami. I krzyże i rzeźby. 

W tym jeden barwinkiem o kwiatach wielkości nakrętki od średniego słoika, bardzo ciemnymi i obfitymi. Żywotna bardzo roślina, barwinki były i gdzie indziej, sama mam, ale gdzie im do tej. Nie mam pojęcia co to za odmiana, ale świsnęłam jeden pojedynczy odrost. Jeden, bo posadzę na swoim dopiero w sobotę. Z żalem stwierdzam, że srajtfon kłamie,  jasny granat, lub bardzo, bardzo ciemny szafir  to właściwy kolor kwiatów. One na dłuższych od normalnych barwinków szypułkach, wyraźnie nad liśćmi, liście ciemniejsze, niczym się nie różniące w kolorze od innych barwinków. 

I co jeszcze? Ano to że maj i zielono najpiękniejszą zielenią.  Obrazki spoza sanktuarium, blisko starorzecze Warty, stadnina koni, lasy. 

I kwitnąć na całego zaczynają głogi. Pachnie zielem macierzanki, konwaliami. Jak ślicznie pachnie wilczomlecz. 

Nie sposób się krzywić, choć całe sanktuarium mogę uznać za.... No za jakie? Nie odpowiadające w stu procentach moim gustom. O.

Pisała R.R.