Notatka 379 system późnego ostrzegania.

Jednym śni się dziecko. Rozkoszne lub nie. Innym gówno, które w sennikach sygnalizuje pieniądze. Nic podobnego, ci ze snami z gównami w roli głównej  wiedzą lepiej. Śni się gówno bo na przykład będzie jakaś strata, nie dochód, bywają tacy którzy śnią o odchodach kiedy będą kłopoty. Jeszcze innym śnią się ząbki. Im bardziej nieładne tym będzie gorzej. Albo im ładniejsze tym gorzej. Albo kapusta kiszona którą muszą ubijać lub próbować, gdy dawno nieżywy wujek Zenek ubija brudnymi stopami.  Albo wujek Zenek w innej scenerii.  Pasiasta pierzyna lub perły. 

Historia rodzinna. 

Kiedy bardzo zbliżał się termin ślubu jednej z moich cioć, miała sen. Wychodziła za mąż z miłości, nie było innych powodów, żadnych przymusów. Wręcz przeciwnie, było dyskretne lub wprost pytanie czy się zastanowiła, bo to taki "złoty chłopak" jest. Mój dziadziuś, ukochany i mądry, bardzo prosił by przemyślała ten ślub, bo owszem kocha, ale ślub jest przysięgą na całe życie, czy naprawdę wzięła to pod uwagę? To nie były czasy rozwodów. Ale ciocia chciała. Już jeden "złoty chłopak" co wszedł do rodziny okazał się skarbem, czemu i teraz nie miałoby tak być?  Po za tym kocha, jest kochana, chce i już. A krótko przed ślubem sen. Matka Boska w niebieskiej szacie dała jej do wyboru jeden z prezentów na nowe życie. Albo bukiet róż, czerwonych, aksamitnych i z kolcami, albo sznur pereł. Ciocia wystraszyła się kolców, raniących dłoń Matki Boskiej, poprosiła o perły. Potem zawsze mówiła, że to że całe życie z "kochanym" mężem płacze, to przez tamten wybór. Perły to przecież łzy. Co by było gdyby wybrała raniące i piękne krwawe róże? Nie wiem, ona zastanawiała się przez resztę życia. Może byłoby takie samo trudne życie z innym tłumaczeniem. Może miłość nadal płomienna piękna i raniąca? Może morderstwo?

Ja jeśli śnię sny pamiętane, to nie wieszczą mi one kłopotów. Bywają barwne jak papugi, surrealistyczne, groźne lub przeciwnie, subtelnie tęskne i delikatne. Czasem czarnobiałe, bardzo dziwne i smutne. Dziwne horrory z których nic nie pamiętam, a budzę się rozdygotana. Ale żadne nie są wieszcze, albo po prostu nie wykrywam wzorców.

Kiedy we wtorek przed środą, jak się okazało znacznie później pierwszym dniem z covidem, zadzwoniła moja koleżanka z pytaniem co u mnie, odpowiedziałam że wszystko ok. Bo było. Westchnienie ulgi przyjęłam z niepokojem, o co chodzi? O nic, dawno się nie odzywałaś, na pewno wszystko dobrze? Tak, a co u was?  I popłynęły nowiny zwykłe, normalność zwyczajna.  Dzień następny przyniósł mi chorobę. Telefon od kumpeli dziwnie często się wtedy odzywał, co nic mi nie dawało do myślenia, ot taki czas, ja też wtedy liczyłam ludzi jak kwoka młode, do tej pory liczę, ale już nie tak panicznie.  Nie dał do myślenia też jej telefon wykonany dzień przed śmiercią Łojca, z informacją już wprost "Śnił mi się twój tata, gdzieś sobie szedł, a ty płakałaś, jak się czujecie?" Relacja była krótka, że dobrze nie jest, ale się trzymamy, ma się nie martwić. Następnego dnia Łojciec umarł.  

Telefon od koleżanki dzwonił w sobotę, kiedy bobusiowałam. Dwanaście nieodebranych połączeń, telefon leżał daleko, ładując baterię. Oddzwoniłam na porządnie w niedzielę, w sobotę telefon nie bardzo wyszedł, słyszałyśmy się co trzecie słowo, ale wyraźnie wyczułam że mój głos uspokoił w momencie bardzo zdenerwowaną kumpelę. Sobota była piękna i beztroska jak rzadko, niedziela do pewnego momentu też. Przy szarpaninie z lodówką, jeszcze przed wyjściem pogadałyśmy sobie, znów jej się śniłam. Szpital, nieszczęście, krzywda. Musiałam uparcie zapewniać że jest nieźle. Żadnych straszności. Potem przy wyjściu rzeczywiście widziałam straszność, taką do przeżywania w koszmarach, dodatkowo klepsydra z danymi sąsiada i telefon wieszczący nastepną znajomą klepsydrę. W poniedziałek bęc, grozą nie ostateczną na szczęście dostało mi się między oczy. Wiecie jak i co. Mam uczucie, jakbym uciekła spod kół samochodu, kilka razy w życiu miałam szczęście mieć takie  uczucie. Ulga przy szybko bijącym sercu z bezwładem.

Czyli wychodzi na to, że mam prywatny system późnego ostrzegania. Od lat, bo przecież wcześniej też dostawałam niespodziewane telefony od śniącej kumpeli. Telefony są i były zawsze, ale z przerwą dwudziestoletnią na pytania zaniepokojone czy ok. Tyle że nie zdawałam sobie sprawy że to spowodowane snami. O mnie. Było nieszczęście lub nie, różnie się zdarzało, ale wychodzi mi, że rzeczywiście śnię się. 

Ważna dla niej widać jestem, i się śnię. 

Koszmarami.  Proroczymi. 

System późnego ostrzegania przesterowany na koleżankę.... Bardzo dziwne. I jak niby mam na niego reagować? 

Jasna dupa, no.... One ogólnie, te koszmary, podobno zdrowe, ale żadna przyjemność być powodem koszmarów. U lubianej kumpeli. 

I co z tym zrobić? 

Obrazek znaleziony w necie. Na razie anonimowy, ale poszukam autora.

Pisała R.R.

Artysta Alex Panagopulos. Mem z dzielnym misiem zrobił taką furorę, że autor podpisał kontrakt z wytwórnią filmową.