Notatka 366 DOŻYNKI

Tramwaje już jeżdżą Miasto ludne niemożliwie. Bo DOŻYNKI. 

Ja tam zawsze lubiłam. Z przyjemnością zawsze obchodziłam stragany niespożywcze. Spożywcze też, ale ze znacznie mniejszą. Wystawa kwiatowa zawsze była, kilkadziesiat wystawców własnych roślin, sadowników, byliniarzy, krzewiarzy i drzewiarzy. Rośliny domowe i balkonowe. Wystawcy materiału siewnego, nawozów, maszyn, środków ochrony roślin, utensyliów i narzędzi potrzebnych do upraw.  Więc dla mnie raj. Ale też bo przecież, ach. Kiedy jak nie w dożynki można było podziwiać stragany rekodzielnicze, zawsze było parę takich co to prowadzą je PRAWDZIWI ARTYŚCI. Ludowi i nie ludowi. Misterne wycinanki, koronki, hafty. Hafty, ach, obfitość, w tym takie koralikami... Plecionki z rzemieni, słomy, sznura, wikliny. Polewane i wypalane lub wypalane bez polewy na siwo lub rudo gliniane naczynia, drewniane ceberki, koryta, kadzie. Bywały stoiska kowali, rzeźbiarzy spawających kawałki metalu w rzeźby, małe straganiki-stoliki z ludową rzeźbą w drewnie. Masa drobiazgów wytwarzanych ręcznie, biżuteria, ozdoby, zabawki i ciuchy. Tym razem stoiska zaanektowane głównie nie przez artystów. Owszem, baardzo nieliczne i zagubione w masie niesztampowe. Wianki ze sztucznych kwiatków, jedna pani z haftowanymi obrusami, jeden pan z dłubanymi z karp drzew misami. Jedno stoisko ze skromnym wyborem ceramiki bolesławickiej nie jest w stanie zapełnić luki po kilkunastu wystawcach, dwa czy trzy z rodowodem z Nowego Targu nie zastąpią licznych kiedyś.  Jeden Peruwiańczyk z fletniową muzyką.  Zniknęły z alei maszyny rolnicze, i jakoś tak za skromnie i łyso. Miodziarze też nieliczni i rozproszeni, gdzie te czasy gdy gęsto okupowali plac za Cepelią? Stragany ogólnie zaczynają się dalej, od placu Biegańskiego, i na przemian jadalne i przemysłowe. Pojedynczą warstwą, a kiedyś były potrójną. Cała impreza jakby przejęta przez Jasną Górę, tak to wygląda i zdaje się że w ubiegłym roku też tak było. Może gdzieś w drugiej części parku te brakujące stoiska? Rolnicze i hodowlane i ogrodnicze za Jasną Górą, tak jak i upiornie ulokowana estrada dla występów zespołów ludowych. Upiornie, bo nie ma miejsca dla widowni, występy dla kogo?  I zaraz blisko megafon walący disco polo, akurat w wybieg futrzastych owiec, częściowo ogrodzony klatkami z rasowym drobiem, królikami. Czy zwierzaki to lubią? Cholera wie czy lubią, klatki, disco i tłum - tak dla mnie wygląda czyściec, może dla zwierzaków też.   Maszyny rolnicze bardzo nieliczne, totalny miszmasz, obok starego kieratu, archaicznego traktorka i zabytkowego motocykla nowoczesny ciagnik. Za to zaparkowanych autobusów, busów, aut osobowych przerażająca ilość. No, nie podobalo mi się.  Przeszłam całość zaglądając gdzie się da, bo wiadomo, że ja do roślin. Gdzie jak nie na stoiskach dożynkowych znalazłabym np. liriope w odmianie variegata? Z tą myślą parłam przez tłum, co najwyraźniej przypuścił szturm na Czw-ę  z okazji dożynek. Nie znalazłam liriope, ogólnie to było bardzo słabo z roślinami. Owszem, hortensje bukietowe, owszem hicior tegoroczny czyli kwitnąca kurkuma, owszem ketmie i trawy, ale to nie tak jak kiedyś. Dlatego krążyłam, nie mogąc uwierzyć że to już wszystko. Nie pojawił się tym razem pan z cebulkami z własnego chowu. A czaiłam się na kilka cebulek... Może już odpuścił dożynkowanie, może mu się co stało paskudnego, to nie był młodzieniaszek. Nie było też pary sprzedającej CD kunsztownie własnoręcznie nagranych i skompilowanych ptasich treli, zawsze sobie obiecywałam, że w tym roku kupię, nie wydam wszystkiego na inne cele, co niestety się nie udawało.... Ech, finansowo to ta impreza dla mnie zawsze była dorzynkami, od słowa "dorzynać". Nietypowe jak dla mnie te dożynki. 

Za to kulinarnie było, co mnie akurat mało cieszy, ale najwyraźniej dla tych przewalających się  tłumów to o to chodzi w dożynkach. Może i słusznie. Cykanki z targowej alejowej części imprezy. 

Ten kaktus jest ruchomy. Wygina się jak zawodowa tancerka od tańców brzuchem. Być może i śpiewa, dzieci obok się bardzo darły.

Dziewczynka kończy część alejową. Główne podejście pod klasztor zawalone tłumem. Trwają uroczystości, więc w bok, parkiem. Tu luźno. Mszę ze śpiewami słychać. Chór męski, chór żeński. Ładnie. 

Masa, masa luda. Na placu przed klasztorem gęsto. Bardzo gęsto. Powyżej wyjście na tyły na teren Domu Pielgrzyma, tam tematy rolnicze, ludowe, sprzętowe. Ułamek placu parkingowego. Ładne jest to, że dom pielgrzyma dostosowany formą do wiekowej zabudowy, z odpowiednio modelowanym dachem. Nie razi. Przed pomnik dziękczynny rodziców naszego Papieża-Polaka. Hmm. 

Numer jeden na liście przebojów. Kurkuma. 

Durny tatuś małego Karolka. Za moment puści malucha, ten pobiegnie do koników, czego nie zauważy idąca z tyłu mamusia. Będzie potworny wrzask mamusi i prawie jej zawał, bo Karolek to naprawdę maluch, który za cholerę nie powinien być puszczony w tłum i do dużych koni. 

Msza się skończyła. Najpierw ci z krzesełeczkami, potem ci co święcili swoje plony. Tabliczki, sztandary, czasem tylko kotylion z nazwą miejscowości, uroczyste stroje, często ludowe lub inspirowane ludowością.  Potem wychodzą ci co niosą  wieńce żniwne mające nieraz tak dziwne formy. Korony, mini ołtarze, obrazy. Najkoszmarniejszy w kształcie dziwnie krótkiego popiersia, chyba kardynała Stefana Wyszyńskiego, nadnaturalnie duża głowa na po ludowemu mikrym kawałku korpusu. Tu moja zgroza, źle mi się kojarzy ten łeb, rewolucja francuska  się w pamięci odbiła czknięciem, ale dużo gorzej by było gdyby popiersie niesiono wyżej. Dużo konturów Polski, uroczyste stroje, dość często ludowe. Uroczysta asysta, taka mini, bo reszta wysłanników wcześniej se poszła, tak jak ta pojedyncza pani z tabliczką. Wieniec z jej miejscowości pewnie wyniesiony jako anonim.  

I znów park. Tłumy ciągle idą w stronę klasztoru, ale i tłumy idą z klasztoru. Trochę spokoju za muzeum górnictwa, tu w końcu można usiąść.

Łupy tym razem domowe. Do pokazania jak dostaną godna siebie oprawę. 

Pisała i cykała R.R.