Notatka 308 przy kawie

Blisko  jedenasty miesiąc piszę.  Nie spodziewałam się sensacji, to miał być codziennik z nudnego życia. Monotonnego do wypęku, więc pisanina ku pamięci o rzeczach ciut się z monotonii odróżniających, żeby w niej całkiem nie utonęły.. Notatnik ratunkowy ale w sumie nudny.  Bo mam życie bardzo pospolite, o ile jakiekolwiek życie jest pospolite. 

Blogujących moc, czasem wpadam i czytam blogi przypadkowe, poza tymi do których zaglądam stałe i maniacko. Te stałe, to Tabaaza, Dora, Kocurek, Małgosia z cudnymi obrazami i spokojną mądrością. Agniecha  i Ludmiła ze świetnymi zdjęciami. Rogata Owca i Pies w swetrze, za rzadko na mój gust piszące. MP nie pisząca wcale, być może tak bardzo zajęta życiem. Lubię jeszcze bardzo Diabła w buraczkach, choć tam z pisaniem krucho. Życia różne i piękne, absorbujące, twórcze z cieniami i radościami.   Czasem Kurnik, kłopotownia i sprawozdania z dni codziennych, cudnie też potrafiący bawić i zachwycić. Dobrze że są.

Z przypadkowych. 

Trafiam na czyste rozpacze, idiotyzmy szczujące, rzeczy tak bardzo egotyczne że zatyka. Mnóstwo dobrych, z mądrymi tekstami, talentami literackimi. Kulinarne, majsterkowiczowskie, psie i kocie. Fretkowe. O podróżach, życiu codziennym, urodzie świata.  Raz na dziwny, milczący od kilku lat blog z emotikonem Spidermana, śmieszący mnie niezwykle. Ogólniki i aluzje polityczne, a komentujący żyły sobie wydzierali podkładając pod te ogólniki własne poglądy i żrąc się pomiędzy sobą.  Aż żal że trafiłam tam tylko raz, przednia rozrywka, gościu doprawdy mistrz. Może w realu być każdym, od wcielenia Hitlera do matki Teresy z mnogością osobowości pośrednich w każdą stronę. Wybierać to może  wszystko poza obecną władzą, choć może to po prostu troll, ściemniający od samego początku pisania. 

Na tym tle to moja pisanina bezbarwna  z założenia. 

A tu ni z tego ni z owego takie rzeczy ostateczne, szarpiące nerwy i uczucia. Szarpiące wszystko.  Jak się cieszę, że cudem jakimś mam wsparcie, są zaglądania do mnie, są komentarze dające siłę. Nie liczyłam na taki cud.  A jest. 

I sama nie wiem, przepraszać, że mi się tak założenia z realem rozjechały? Na pewno gorąco dziękować. 

Sama wiem po sobie, jak bardzo bierze się do serca zmartwienia i radości blogujących. Zdrowie zwierzątek, zdrowie blogujących i ich otoczenia. Choroby i odejścia, ale i radości. Jak cieszą wpisy. O roślinkach, podróżach, sąsiadach i stworkach ukochanych.  Jak się przeżywa, że mają źle, że czasem boli, że nie można poza życzliwym słowem pomóc. Nie planowałam fundowania moim kochanym Czytaczom takiej uczuciowej kolejki górskiej, ale jasne jest dla mnie, że tak jak ja ich życie, tak oni przeżywają moje.  Cud blogowania.

Z rzeczy bieżących, to jak na razie nie poszło mi dobrze z telefonami do kolegów. Nie mam telefonu do Włodka, niby tylko sąsiedni blok, a obca galaktyka. Kto jak kto, ale on, powinien wiedzieć co i jak, ponadto do ostatniej chwili Łojciec chodził, być może zarażając i Włodka. Telefon Marka nie odbiera, SMS musiał załatwić sprawę. Pierdoła rodzinna straszliwie głupio gadatliwy gościu, spokrewniony ze mną (czterdziesta woda po kisielu) ale zaprzyjaźniony z Ł zabrał kupę czasu i nerwów.  A Włodek nie powiadomiony. Kamień na sercu.  Gdzieś musi być do niego telefon, ale zagadką gdzie. 

Podrywa mnie co jakiś czas do drobnych porzadkowań. Te buty, gdzież one? Cała góra kwalifikująca się na śmieci, a porządnych nie ma. Na razie, wiem że gdzieś są. Chaos totalny w jednej  szafie, letnie obuwie upchnięte w górze ciuchów, też raczej do wyrzucenia. Więc pakuję do śmieci. Molownia. Przestaje mnie dziwić, że co trochę łatałam, cerowałam. Złogi tych które zostały rzucone na pastwę molom.  Kręgosłup co jakiś czas daje znać, że sobie wyprasza, więc długie przerwy. Ale cholera, muszę się dokopać do porządnych butów, być może one w drugiej szafie, ta traktowana jak wysypisko. Cztery torbiszcza, jeszcze przebiorę, może nie wszystko pójdzie do śmieci. A może nie przebiorę, jeszcze stosy przede mną. Gdyby nie mole i buty dałabym se spokój z zajęciem, aż niestosowne ono.

Wczoraj ciepłym okładem było Dziecko, co wykupiło receptę. Telefony Bobusia, w tym i ten mówiący że kwitną moje tulipany, krokusy, przylaszczki.  I że roślinki za mną tęsknią i oni też. Telefon od koleżanki. Przypadkowy, bo tak jej do głowy wpadło, bo się stęskniła. 

Komentarze pełne troski. 

Jednak mam w życiu szczęście. 

Plany takie jak do tej pory, czyli znaleźć buty. Zadzwonić do Włodka. 

R. R. Pisała. Miał być obrazek od Kocurro, bezpretensjonalny i leciutki, taki jak chciałabym, żeby był mój blogonotatnik.  Nie da rady. Trudno, coś kolorowego być musi, więc mało udane cyknięcie króla Jacusia w moich piernatach. Król krótko po drzemce odwalił szaleństwo zakończone solidną kupą.