Notatka 300 raport zarazowy

PIĄTEK

Za oknem liliowy zmierzch. Lada moment będzie ciemno. Lada moment łupnę się spać, tylko zbiorę się na odwagę. Dzień baaardzo długi przeciątany na drobnych czynnościach i z dużą ilością tęsknego wpatrywania się w zaokienne widoki. Bo forsycje pokazały złoto, bo magnolia Małgosi nie wiadomo kiedy i jak stała się drzewkiem co się szykuje do całkiem porządnego kwitnienia. Liliowce Małgosi lśnią zielonym łanem świeżutkich liści. Bo dzieci szalały na deskach, rolkach, hulajnogach. Kto może grzebać w ziemi grzebie do zamęczenia, kto się nie boi wypełza na świeżyznę. Ludzie nieśli dość często wiązeczki tulipanów i żonkili. No wiosna panie dzieju i pachnie, chyba pachnie? Ozonem?  Tak mi przebija obok wszechobecnego dla mnie smrodku cyjanku. Utrata węchu, akurat. Była taka dość jak mi się wydaje krótko.  Nie wiem czy to częste, bo ja czuję cały czas odór kojarzony z roztworem do galwanizacji na bazie cjanku. We wczesnej młodości dosyć często miałam do czynienia z tym zapaszkiem i nie wiem czy teraz prawidłowo go identyfikuję.  Jest wszechobecny, gorzej kwaśny posmak w ustach też jakby tego pochodzenia. Już wolałam jak rzeczywiście nic nie czułam, teraz pali w nosie, płucach, piecze kwasem w ustach. 

Nie spałam dziś dobrze, kaszel chciał zabić, nie pomagało podparcie ciała do półleżenia. Jedyne co, to tułów w pionie dawał szansę na przeżycie, więc noc w połowie bezsenna. Nic to, tyle ostatnio było spania, że wielkich skutków tej wczorajszej nocy nie ma, ale boję się pozycji poziomej.  Bezsenność spędzona na próbie internetowego zrobienia zakupów. Bo ludzie robią. Noż jakie to upierdliwe. Jak niewielki wybór towaru. Jakie nachalne wciskanie tego, czego nie chcę. W końcu, po trudach i bojach teoretycznie zrobione. I co? Nico. Dostawa najwcześniej we wtorek. Nie wpadło mi do głowy, że może nastąpić takie cóś. Wpadka debiutanta. 

Trudno, ruszona rano rodzina.  Kochane Dziecko. Zakupy zrobiło i jak przyjemnie, że pojawiło się ze swoim Karolem. Fajna para, miło popatrzeć. Nic nie mówię, ale fajnie Dziecko wybrało. On po covidzie, Dziecko po trzykrotnej kwarantannie, rzeczywiście po kontaktach z covidowcami. I o rany, oby to nie było do trzech razy sztuka. Oby. Kochani. Nie będziemy głodować z Łojcem. To znaczy, ja wiem, że będę, ale już na pewno nie z powodu braku żarcia.  Nic nie mogę jeść, produkty dzielą się na trujące i niejadalne.  Cytryna ostatnio trująca, tu krzywda, bo powinnam ją stosować, a się nie da, pali kwasem. Kawa wstrętna, herbata też. Sól wszędzie, chemia wszędzie.  Ale to pierdoły, w sumie po to wymieniane by odwlec trudne.  

Wdech. Trudne. Łojciec. 

Nie jest dobrze. Covid źle mu robi. Na wszystko. Na decyzyjność, na szybkość. Tak jakby głupiał, co może normalne, sama po sobie widzę, jak dziwnie jednotorowo mi się myśli i działa. Bobuś twierdzi że też tak miał, mija to podobno. 

Łojca nie męczy tak bardzo kaszel. Nie ma gorączki. Twierdzi, że nie ma mięśniowych bóli. Owszem, stracił smak. Ale też jakby może więcej jeść. Przygotowany śniadaniowy chlebek z masełkiem i pasztetem Dudy pochłonął szybciutko, np. a mnie o mało ten pasztecik nie zabił eksplodując mi w pysku stężoną solą, no do natychmiastowego wyplucia. Czyli jakby ma fajniej. A otóż nie. Covidowe świństwo padło mu tak jak i mnie na błędnik, osłabiło. Tylko o ile ja daję radę nie upadać, z Łojcem już nie jest to takie oczywiste. Niby nie upada. Niby. To jest takie coś, że łagodnie osuwa się, ale efekt ten sam, samodzielnie nie wstanie. A to ciężki byk, bezwładne ciało trudne do podniesienia. Dwa takie upadki mi dziś zaserwował. Ten drugi tak głupi, że aż nie do wiary. W efekcie poobdzierane kłykcie przy dźwiganiu, posiniaczona noga. Ponaciągane mięśnie. Żeby choć dał głos, że leci, nie, nagle się okazuje że zwisa mi głową w dół nad wanną, leży pod balkonowym oknem. Duszno mu było, i tak jakoś zjechał z fotela. Tak mu się jakoś w głowie zakręciło i nie wie jak i kiedy wylądował w wannie. Na pogotowie nie dzwonić, nic mu nie jest. Tylko podnieś. Acha. Bom siłaczka. Sto trzydzieści kilo, pewnie jednym gestem. To jeden dzynks. Drugi, to ten, że nie jest w stanie zdążyć do toalety. Strugi moczu zmywam z łazienkowych i przepokojowych kafli, rany, jak dobrze że to nie parkiet. Portek od piżamy cztery przynajmniej dziennie przemoczone. I narzeka, że od covidowej sraki nie robił kupy, noż jasna cholera.  Xennę pije, kwaśne mleko, strach się bać.  Także tego, łatwo jak na razie nie ma. 

Tyle na dziś. 

SOBOTA

Pulsyksometr przyszedł, będę rozkminiać. Szaro, wilgotno i chłodno. Kaszlę dziś wściekle, cjankowy kwas pali w ustach, ale noc przespana spokojnie. Wkurzyłam się wczoraj, i po ostatnim myciu podłogi wstawiłam Łojcu miskę pod wersalkę. Z komunikatem "Lej tu. W nocy i tak nie zdążysz do łazienki".  No i dziś nie musiałam myć podłogi. Ale Łojcowy dywan i tak do wywalenia i to jak najszybciej. Szkoda, kiedyś był śliczny, ale nie ma na ziemi urządzenia co przywróciłoby mu urodę. I czystość. Trudno. 

Wstawiam w posta obrazki od Kocurka, Sonya Kosar dziewczyna z Instagrama, wrażej i nachalnej aplikacji. 

Będę te wdzięczne obrazeczki wstawiać do raportu, niech coś leciutkiego i pogodnego w nim też będzie. Kocurro odkryła, chwała jej za artystkę.

Sobota dopiero się dla mnie zaczyna. Zdaje się, że każdy dzień powinnam świętować jako sukces. Że przeżyty, że minimalnie co dzień lepiej, choć wydaje się że gorzej. 

Tym razem zmartwienie co u Tabaazy, czy nie padła pod magnolią przedawkowawszy ogrodowanie.  Czy może TFU!!! znowu życie cóś. No nic. Uznaję, że przedawkowała ogrodowanie, po sobie wiem że można i to jak. Wiem też, że wiosna to pora, gdzie ogrodujacy za cholerę nie mają czasu, bo trzeba to i tamto. Może w niedzielę da głos.

O rany. 

Rodzinne oberwanie informatycznej chmury przetrwane, nie pamiętam takiej nawałnicy. Skończone gwałtownie przyuważeniem plamy wilgoci w łojcowej pościeli. Jazda z wymianą całości, pryskaniem po wersalce preparatem rozkładającym zapach moczu, totalnym praniem. Z przerwą w koszmarnym zajęciu na podanie hrabiemu makaronu z mlekiem i migdałową bułeczką. Mało jemy, ja niewiele mogę bo niejadalne, on je wszystko, ale malutko. Łojciec leży już w czystym i suchym, opyszczony na wszystkie strony. Nie za zasikanie, za milczenie opyszczony. Urosept wtryniony, a mnie lista zakupowa urosła o pieluchy dla seniora. 

Jakie zaleganie się pytam, no jakie? Na słanianiu się odwalony kawał roboty. Od razu też jasne się stało, że muszę walczyć jak lew o powrót do roboty. Nie dla mnie praca w domu, moja w nim obecność zwalnia jakby Łojca z odpowiedzialności za własne ciało, skończyłabym jako pielęgniarka całodobowa. NIE MA TAKIEJ OPCJI. MOWY NIE MA. 

Pralka skończyła ostatnią turę prania. Może teraz usiądę do pulsyksometru. 

Leży. Drzwiczki od przedpokojowej szafki wyrwane. Zlekceważył bohater chodzik. Podnieś. Nie dałam rady. Dopiero koci ręcznik przełożony przez ciało, zaparcie się i przemocowe dźwiganie kloca, przy zerowej współpracy. Oparty o futrynę, zostawiony siedzący. Wyszłam się napić do kuchni. Leży, tym razem na wpół w swoim pokoju. Nigdzie nie dzwoń, sam wstanę. Ma pół godziny i dzwonię.  Nie będę już dźwigać, ja chciałam się wykończyć, a on śmietki zbierał. Zostawiłam mocno opartego i siedzącego, pięć minut i leży. No sorry, tu ma zdaje się miejsce zwyczajne tresowanie słonia. Tak nie będzie.

Przemoc poskutkowała. I nie ma głupich, będę dzwonić na 112 w razie powtórek. Zadzwoniłam po akcji z pytaniem co zrobić w wypadku powtórek. Do nich. Mogą wysłać pogotowie, straż, policję. Dyspozytor decyduje. 

Kaszel wraca z nawiązką. Adrenalina opadła, gdy weszła do gry, tym razem dała siłowego kopa i zatrzymała kaszel. 

Do naprawy w niedzielny ranek, jeszcze nie wiem jak.

NIEDZIELA

Kaszel w końcu odpuścił, piąta rano, zaraz pójdę spać. Już pół godziny spokój, może zasnę i mnie nie zadusi.  Łojciec śpi jak dziecko, co jakiś czas sprawdzałam czy oddycha, nie sprawdzam na wszelki wypadek, czy nie śpi jak dziecko posikane.  Teraz wolę tego nie wiedzieć. 

Obejrzałam "Bracie gdzie jesteś" na nowo zachwycona. Dzięki Tabaazie, przypomniała muzykę, a ja znów oczarowana filmem, nic się nie zestarzał, nic a nic. Trochę przybyło szydełkowych rządków, szydełko uspokaja, potrzebne to było.  Dobranoc.

Wypisałam cały elaborat po czym Blogger mnie wyrzucił. Po namyśle uznaję że Blogger miał rację.  Opis awantury to dobry w powieści, a i to nie zawsze. Grzmiało, tyle starczy.

Ale jak raport, to skrótowo. Łojciec obrażony poranną awanturą, ale chodzika nie zapomina. Korzysta z miski, co upraszcza życie. Flegmi, smarka. Kaszel mały. 

Ja obudziłam się zalepiona na amen kwaśnym świństwem, bez głosu, z popalonym podniebieniem. Litra wody trzeba było bym odzyskała głos, kwasu z ust nie sposób się pozbyć. Kaszlę nadal, ale intensywność mniejsza.  Też zaczyna się katar.  Ból łba zatokowy, ale twarda jestem, spora porcja ciątania już za mną.  Drzwiczki nie będą naprawione bo trzeba kupić zawiasy, te do wyrzucenia. 

Kotulki grzeczniutkie jak rzadko, co nie znaczy, że nie trzeba mi było zlikwidować podstaw zakładanego ogrodu żwirowego. 

Zmienia się wszystko, spod kwasu zaczynają przebijać cienie prawdziwych smaków, ale śmierdzi wszystko nadal. Nastawiam rosół, niepewna czy to dobry pomysł. Stary dobry rosół, lek na całe wirusowe zło, tym razem się nie sprawdził, poprzedni musiałam wylać bo był czystym witriolem. Może tym razem będzie inaczej, mam na niego ochotę, co może być dobrym znakiem. To tyle. 

PONIEDZIAŁEK

Znów zalepienie. Łojciec nie umiał się podnieść do siedzenia. Koci ręcznik w robocie, a mój kręgosłup i tak brzydko do mnie mówi. Ten koci ręcznik, to czyste błogosławieństwo, bez niego teraz ani rusz. To prezent gwiazdkowy z przed trzech lat, kiedyś biały plażowy ręcznik z egipskiej bawełny. Ogromny. Kiedy otwarłam paczuszkę w swoim czasie pod choinką, wyrwało mi się ze zgrozą 

- Kaftan bezpieczeństwa???!!!!

Czym spowodowałam rozwalenie imprezy. To paski ściągające go w paczkę spowodowały skojarzenie nie do uniknięcia. Bezgraniczna ulga, że jednak nie kaftan, przyćmiła resztę prezentów, nie pamiętam co wtedy jeszcze dostałam. 

Koty pokochały go natychmiast, włamy były do szafy, specjalnie do ręcznika więc go dostały w prezencie. Śnieżna biel dawno się pożegnała, ale ręcznik nadal jest ukochaną szmatą do leżenia. Po praniu do zakopywania się i wkręcania się między warstwy. Teraz pożyczany od futerek jest bezcenny, ale do natychmiastowego oddania po użyciu, futerka twardo tego pilnują.

No tak, rosół sukcesem połowicznym, on sam cjankowo kwaśny. Dla mnie. Łojciec wypił kubek, ciała stałe zjedzone, reszta wylana.  Trzecie podejście będzie może za kilka dni, na razie widać zachciołki wodzą na manowce. 

Cisza dosyć długo. Wchodzę do Łojca z pytaniem, czy trzeba mu czegoś. Siedzi na skraju wersalki. Mętne oczka. Głos męczennika. Cichutki.

- Za późno.  

Groza podcina mi nogi, opieram się o futrynę, patrzę w milczeniu usiłując rozkminić o co chodzi. 

- Już się zlałem.

- W pościel, czy na dywan?

- Na dywan.

No tak, ulga. Plecy mnie łupią i konieczność prześcielania wyra gorsza niż "Masakra piłą mechaniczną 3". Czy jakoś tak.  Jedyny komentarz jaki przechodzi mi przez gardło to taki.

- Wiadomo było, że dywan do wyrzucenia.

Kończę raport. Nie mam zdrowia rozpatrywać tego syfu. Stan jak na razie nie jest dobry, acz cały czas idzie ku lepszemu.. Niby jak się przyjrzeć, to ogólnie nie wygląda to dobrze. Kręgosłup nawala. Dusi wszechstronnie, trzeba pilnować głowy, bo inaczej wyniki w momencie be.  Kaszel falami.  Pali w gardle cjanek. Zawroty głowy, charkanie i smarkanie.  Bolą chwilami przepaskudnie mięśnie. A jednak w porównaniu do tego co było, to jest nieźle. 

Łojciec, tu minusów więcej. Wydawałoby się, że tak nie powinno być, nie ma kaszlu, bóli mięśniowych, gorączki. Utrata węchu i smaku też nie nastąpiła. Za to ma miejsce coś przerażającego, wygląda to tak, jakby wirus go odmóżdzył, pozbawił sił i ogólnie witalności.  Ciężko się z nim dogadać. O aspektach wydalniczych jego chorowania, aż nie chcę pisać. Tak jak i o upadkach kloca.

Dosyć.