Notatka któraś tam, bezradna. Łojciec

Ścięło mnie. W pół godziny, może ciut później,  po wejściu do domu. Zdążyłam się umyć, rozerwać saszetki z jedzonkiem dla kocisynków, podgrzać zupę, poczytać na srajtfonie nowiny o fontannowych smokach.   A potem łups, nie ma ciałka Lisi. 

 Łojciec to Mistrzu Klasy Światowej.  

W moje życie wprowadziła go Mama, gdy miałam trzynaście lat. I od tamtego czasu element niestabilnego absurdu pojawił się w moim życiu na stałe, przez niskiego osobnika, co zawsze ma rację.  I zawsze chce dobrze, od czego ręce opadają, a człowiekowi robi się niedobrze od tego "dobrze". 

Łojciec w kwietniu będzie miał osiemdziesiąte urodziny.  Trzy lata temu złamał, a właściwie nie złamał a roztrzaskał sobie dwa kręgi w odcinku lędźwiowym. Co będę czarować, któryś kolejny upadek po alkoholowym nadużyciu tak mu dogodził. Nie pierwszy, popękane mial te kręgi wielokrotnie, zrosło się nie do końca dobrze. Łojciec przemocą przez liczne perturbacje doprowadzony został do specjalisty, który ujawnił, że jest ucisk na rdzeń, a Łojciec miał kupę szczęścia że chodzi i że nie wykończyło go uparte leczenie na rwę kulszową. Paskudnie żmudna to była droga do fachowca, w tym kraju leczyć się mają siły tylko strongmani.  Na operację z racji wieku i kłopotów z ciśnieniem Łojciec niezbyt się nadaje, z czego ochoczo korzysta. Chodzi ledwie ledwie, ale chodzi. Nic to jednak nie zmienia, mam w domu bombę pod tytułem Seniorniespodzianka, Emeritenbomb. Nie przywykłam mimo długoletniego mieszkania pod jednym dachem. Trochę spokoju i nagle ŁUP!!! Szok i cios. Niby wiem, że mam samą nieobliczalność pod dachem, sprytnie się maskującą jako racjonalny osobnik, ale zawsze, ale to zawsze mnie czymś zaskoczy. Jemu zawdzięczam bezdomną noc, szczęściem że we wrześniu, a nie w zimowych takich jak teraz miesiącach. Jemu zawdzięczam rozsypanie się na kawałki segmentu, kupowanego przez moją Mamę. To akurat niewielka strata, ale do tej pory niczym nie umiem grzmota zastąpić.  Demon napraw co rujnują, bo naprawy i modernizacje wykonywane we własnym zakresie tak, że wydobywa się ze mnie bolesny jęk.  Często nie ma wyjścia, trzeba naprawianą rzecz wywalić, tak było z segmentem. Mój dom jest chyba jedynym w kraju, gdzie regularnie kupowane deski sedesowe mają zamiast plastikowych metalowe śruby, gdzie raz w miesiącu jest obowiązkowe skręcanie Łojcowego fotela, co mu się pod tyłkiem rozkręca. Niespodziewanie nawiedzający dom goście, kupcy namawiani gorąco do odkupienia ode mnie rzeczy, o których wie, że w żadnym wypadku nie chcę ich sprzedać. Fachowcy jak z koziej dupy trąba, sprowadzani nie wiadomo po co, bo nic nie było zepsute, tylko Łojciec uznał że może coś działać lepiej. Alkoholowi koledzy tabunami przewijający się przez dom, w tym i ten  goły, kompletnie obcy osobnik siedzący na łojcowym dywanie i wymachujący pustą butelką. Wynoszenie po koleżkach domowych spraw i sprzętów na wieczne nieoddanie. Sprawiedliwie powiem, że sam te pożyczane kupował, ale podziałkowej  drabiny żal. Pytlowanie o tym, o czym nie powinien. Tajemnicze zaginięcia książek pożyczanych z mojej biblioteki (tu przyłapany i skorygowany. Obraza na długie miesiące, kilku tomów nie udało się odzyskać). Absolutna głuchota, jeśli chodzi o słowa których nie chce usłyszeć. Niepamięć absolutna jeśli chodzi o własne czyny i słowa. Niezwykle liczne teorie spiskowe lęgnące mu się pod czaszką, jak i tam wykoncypowany obraz zdarzeń jedynie słuszny i właściwy. Powinien żyć wśród licznej i hałaśliwej rodziny w typie włoskim, z jego uwielbieniem dla dramatu i licznej widowni. 

Normalny przeciętny starszy facet. Acha.

Powinnam zwiać gdzie pieprz rośnie, gdy była na to pora. Powinnam po śmierci Mamy nie słuchać grzecznie rad rodziny, ba, nie zważać na to, co mówiła Mama. Powinnam kompletnie zlekceważyć Łojcową niechęć do zmian i znaczne w tamtym czasie złagodzenie charakteru i obyczajów Łojca. Zapożyczyć się, sprzedać mieszkanie, kupić dwa mniejsze. Oddzielnie. Odrębnie.  Byłam głupia i tyle. Swoją drogą jakie to szczęście, że mieszkanie jest moje. I jakie Łojciec ma szczęście, że moje. 

Nie mam pojęcia jak wyglądałoby moje życie, gdybym postąpiła tak, jak szeptał mi instynkt. 

Dziś pewnie nie siedziałabym ogłupiała.

Nie znalazłam miejsca, gdzie zakopał Lisiunię. Podobno pomógł mu menel Czesiek. Podobno kilof się przydał. Podobno przy szafce z instalacjami. Jutro, przy przymusowym dla Łojca obowiązku wynoszenia śmieci wyjdę za nim i poproszę by pokazał mi to miejsce. Może jestem po prostu ślepa i nie widzę w śnieżnej bieli śladów kopania. Może. 

Jak na razie, to po prostu mam prawie pewność, że potraktował ciałko mojego kota jak śmieć. Jak zepsute mięso. 

Na awantury nie mam siły. Łojciec spokojnie śpi, przekonany że jest wszystko ok. Jak zawsze. 

Sprawiedliwość wymaga, by zaznaczyć, że piszę tego posta w rozgoryczeniu. Jakieś zalety Łojciec ma, ale dziś ich nie widzę. 

Mściwie zamieszczam fotę. Tak przeciętnego faceta, że nie do rozpoznania wśród kilkuset tysięcy podobnych.

R.R. pisała.