Notatka 242 knocę

Co do kiciny, och lepiej. Pomagają kciuki, fale i fluidy na równi z zastrzykami. I baardzo, baardzo za to słanie dobrej energii dziękuję.  Żarłoczność wróciła, to znak doskonały, a jeszcze lepszym powracająca namolność i domaganie się bezczelne wręcz uwagi i czułości, czego oczywiście jej nie żałuję. Strzał znów dziś będzie. Nie powtórzył się bezproblemowy sukces ze strzałami, jest trudniej ale daję radę.

I nie mam czego pokazać. Obawiam się, że rzeczywiście knocę w znaczeniu dosłownym. Pooglądałam sobie na swe nieszczęście filmików na YT i zachciało mi się sprawdzić jak też dam sobie radę. W głębi ducha miałam pewność siebie  Hiacynty Bukiet. Tekst taki jakiś puściła, którego sens taki, daaawno oglądałam.

Skąd wiesz, że nie umiem jeździć konno? To, że nigdy nie jeździłam, nie znaczy, że nie jestem w tym świetna.

No tak. Już wiem, że świetna to nie jestem, i trzeba mi pogłówkować, by kasa wydana na materiały nie zasiliła śmieci. Cykanki z powrotu dzikim traktem z Castoramy. Mają urok te dziczyzny, choć zaśmiecone niemożliwie.

Tym bardziej muszę kombinować, by z mym dziełem było inaczej. Śmieci tak wiele.

To poniżej też jest cykanką bez manipulacji. Dokładnie ten sam widoczek chaszczy. Po prostu aparat srajtfona głupieje przy dużej wilgotności, mlecząc lub czerniąc obraz. Trzeba zamknąć cykanie i ponownie je uruchomić - tu działanie było od razu, bez zmiany pozycji ręki. Zachowałam blady, bo wydaje się ładny. Oba jak obrazy, ale też oba przekłamane, prawda jest gdzieś pomiędzy.

Pod nogami tak.

Totemiczny dąb na końcu dziczy.

No dobra, post pisany na środę, po skończeniu wtorkowego knocenia. Plan jest by w środę knocić nadal.

Nara.