Notatka 60 Czas zazdrości?

Dziwny czas. Kawalerowie zdeklarowani mi się poobrażali. Na mnie i na cały świat. Depresyjnie się poobrażały koteły. Przemocą wyciągam Gacusia z melin, zero ożywienia. Nie gada, nie bije, nie ma seansów pyszczenia na gołębie. Jeść je szybko i niedbale, mało, zupełnie jak nie on. Wzięty na kolana, wypieszczony, nie traci wiele ze swojego depresyjnego nastroju. Ale nocą przychodzi spać i śpi do rana, ciasno przytulony do mnie i do Felusia. Feluś też jak nie on, zalega bezwładnie  całymi dniami i nocami. Z jedzeniem i wigorem podobnie jak u Gacusia. Coś niedobrego dzieje się z moimi kiciami.. W nocy to spanie przy Gacusiu, jak najbliżej i mnie i Gacka, nigdy tak nie bylo. Było przy mnie, ale pilnowali odległości pomiędzy sobą. Nagle nie mam pełnych życia zawadiaków, są pokładające się  depresyjne ociężałe kotusie zamiast. Małego nie unikają,tzn nie uciekają przed nim, jak przyjdzie do zalegających ignorują go jak mogą, tyle tylko że starają się zalegać poza zasięgiem. Nic nie rozumiem. Lisina znowu kurowana srebrem, kryje się po kątach gdy wracam do domu. A potem śledzi Jacusia, popatrując, czy nie ma lepiej. Jak je, stara się jak najszybciej zjeść swoje by odepchnąć małego i jemu też zjeść. A je tak łapczywie..

Choinka, nie jest dobrze. Jacuś na kolanach, Lisina go pilnuje i patrzy czy głaskany, i czy nie da się też władować. Naprawdę nie jest dobrze. Czas zazdrości?

Pisała zaniepokojona R.R.

Ps.1
Dzień później. Nic się nie zmieniło, poza tym, że Lisia Lisiunia wyciąga do małego pazurzastą konkursowo łapę. Z groźbą i wyzwiskiem na pysku. Nasyczałam i nakrzyczałam na gender, po raz pierwszy od bardzo dawna. Obraza. No pięknie. Trzy obrażone dorosłe stwory. W tym dwa z depresją.

Ps2.
28. 07.20 Vet dla Felusia. Zastrzyki w tyłek, udka i kark. Przeciwzapalne, nawadniające, maluśka porcja relanium. Małe pogryzło go. Nie umiał i nie chciał bić małego i małe to wykorzystało. Feluś się załamał i prawdopodobnie postanowił umrzeć.  Tak to wyglądało. Ironia losu nieprawdopodobna - Podstępny Gryzacz pogryziony i jako (chwalmy cuda!!!) normalny kot nie ma się jak odgryźć. Bo normalne koty obowiązuje żelazna zasada: małego się nie bije. Z kotkami bywa różnie, ale normalne kocurki domowe (lwy mają inaczej) przestrzegają jej bardzo. Jutro jazda do veta z Gacusiem, bo postanowił umrzeć razem z Felusiem. Obroże już noszą, sprawa zrobiła się paląca a kropelki nie doszły. Forsa wybiega mi dzikim wizgiem z portfela. I padam na ryja..

Moje futerka są nieszczęśliwe, czują się niekochane i odrzucone. Ja żadnego kotusia nie odrzucam, kocham je gorąco ale najwyraźniej starszy skład ma mi za złe Jacusia. Nieważne, że nie było żadnego wyjścia i gdybym malucha nie wzięła happy end by raczej dla niego nie nastąpił.  Teraz zaczyna mi się pod czaszką kotłować myśl, że skoro i tak walczę z demonem zazdrości, a jest sezon na małe kociaki, to może sprawić Jacusiowi rówieśnika. Braciszka. Tylko pytanie czy to ma sens i jak to zrobić by Jacuś nie był zazdrosny i nie nabawił się nerwicy. Może byłoby to odciążeniem dla starszyzny, bo ona nie wytrzymuje wigoru Jacusia. A Jacuś miałby kolegę do zabawy i gryzienia. A może dobiło by to starszaków? Zagwozdka.

Poniżej prezent dla mnie, temat aktualny. Zemsta po odrzuceniu w pięknym wykonaniu Ewy Cichockiej.

Pytanie, czy moje futerka się mszczą jest głupie. Niepotrzebne szpilki i wosk, rachunki u veta i mój strach o nie, to niby co to jest? Wiadomo, może nie chcą, ale samo im wychodzi.  Jasna dupa, jak te obroże śmierdzą!!! Mam spać w tym smrodzie??!!! Litości!!!

Ps.3 29.07.20. Noc przespaną spokojnie. Z zestawem F-G w pokoju, otwarte na oścież balkonowe okno nie pozwoliło się udusić. Może by się i obyło bez veta? 

Nie. Trudno. Sprawdzimy, dowodnimy, chyba tylko uspokajacz do odpuszczenia..

Już po. Nie żyję, Gacek zdrowy jak koń. Nie, konie chorują. Co jest bardzo zdrowe i pysk drące? Jak to coś zdrowy. Nawodnienie, reszta odpuszczona. Czip sprawdzony, działa. W autobusie napyskował na wszystkich. Dobrze. Znaczy wraca do formy. Obroża pochwalona. Podobno same zioła, jedzie to niemożliwie eukaliptusem, miętą i jakby stężonym rumiankiem. Trochę kamforą, waleriany nie czuję. Z resztek obróżek F i G zrobiłam obróżkę małemu, skoro pochwalona i można. Jeśli ta mania gryzienia i napadania jest nerwowa to pomoże. Założyłam. Jeszcze napada i gryzie.

Feluś raczył wyjść z kąta, do Gacusia i do mnie. Cichutki i podejrzanie spokojny, ALE WYSZEDŁ. Siku, picie, głaskanki - jedzenie powąchał i "zakopał".  Jacuś jest znów zbójem.

Muszę się przejść po zoologicznych, były tylko dwie obróżki, przydałaby się jeszcze jedna dla Lisiny, może jak całe stado będzie pachnieć tak samo atrakcyjnie i po swojemu to wszystko się poukłada. Nie zamierzam kupować następnych obroży. I naprawdę mnie kusi, żeby wykorzystać tą śmierdzącą sytuację i dokicić maluchem.  Tydzień poczekam, i ew. zadziałałam. Nie może być tak, że mi Jacuś rośnie na tyrana.
Z Felusiem jeszcze jutro do veta, jeszcze nawadnianie. Trzy dni nie pił, a teraz coś słabo nadrabia.

Ps.4 30.07.20 Powiało normalnością, chyba. Rano F. Jak normalny niedepresyjny kot poprzeciągał się przy kuwecie, łaskawie zniósł atak małego szalejącego przy jego ogonie. Gacuś minął ich i skorzystał z kuwety. I normalnie w czasach przed Jacusiowych już byłaby awantura albo foch, tym razem Felek spokojnie skorzystał po.  Niepedagogiczne wycałowałam na pożegnanie duże łebki, małe wygłaskałam. Feluś mruczał. Aż niemożliwe.

Czas opisać jak doszło do tego ponurego epizodu. W sobotę pojechałam do kuzynów. Tym razem mało udana wizyta. Po powrocie zlekceważyłam opowiastkę Łojca, o tym, że małe uwzięło się na Felusia, i on cały czas usiłował się schować. W niedzielę miałam pojechać na giełdę, zawróciłam z przystanku, bo portfel został w domu. Już na schodach słyszałam śmiech Łojca i Włodka, rechotali na całego. Okazało się że małe pogryzło Felusia i to mocno bo "wrzeszczał" jak to Feluś szczekliwymi głośnymi miaukami mało kocimi. Bardzo ich to bawiło, i to że nie umiał się uwolnić od malego. A małe rozochocone na całego ciągle robiło napadozasadzki. I tu ja zrobiłam pierwszy błąd. Zamiast usunąć i odizolować małe, wyniosłam na izolację Felusia. I zostawiłam go samego na czas gotowania obiadu. Złamałam tym samym podstawową zasadę, że izoluje się winnego.
Kotu już w tym momencie musiał się zawalić świat.
1- on pogryziony
2- śmieli się z niego,
3- zawinił? Czym?, mimo że spotkała go krzywda, został ukarany.
Tak kombinuję, że to tak odbierał. Ludziem takie coś też by wstrząsnęło. Zawiedli ci co powinni kochać i bronić. Skrzywdzili.

Nie zauważyłam, że kotu świat się zawalił. Czerwone światło błysnęło mi w poniedziałek. Nie powitał mnie po powrocie do domu. Wcale nie wyszedł z dużego pokoju. Wyciągnęłam go z meliny jeszcze Maciusia, schowek za dawno nie używanym telewizorem. Nie jadł, nie pił ociężale poszedł do łazienki i tam przesiedział do rana. Mój drugi błąd- na chama wypieściłam. Widziałam przecież że coś jest mocno nie tego, ale w głupocie swej zbagatelizowałam. Duży pokój zamknęłam. Co z tego. We wtorek rano Łojciec go tam wpuścił, mimo że prosiłam by tego za skarby świata nie robił. I kot przepadł. Zaraz po moim powrocie, niemiłosiernie spocona zaczęłam poszukiwanie zbiega, demolując przy okazji pokój. A kota nie było. Rozebrana na części kanapa, poodsuwane meble, wybebeszona szafa, do której przy uporze Felusia mógł się włamać. Nic. Nie ma kota. Nauczona przebiegłością Maciusia rozebrałam obudowę kaloryfera, nadal nic. Poduchy foteli, bo może pod? Nie. Ale jedno oparcie wyraźnie grubsze od dołu. Przewrócony fotel i jest!!! Podszycie oderwane i w oparciu bezwładny, rozgorączkowany kot. Telefon po taxi, telefon do veta. Na taksówkę czekałam z zaciśniętymi zębami, tupiąc nerwowo. No i dalej akcja zastrzykowa, prosto od veta do galerii po obroże. Tak to się odbyło. W dużym pokoju nadal ruina. I mam to w dupie na razie.  To Bordello z postu 62 może się schować, tam jest armagedon.

Za dziesięć dziewiętnasta.  Vet dziś odpada. A powinien być. Dłużej niż myślałam trwało poszukiwanie obróżki, nie przewidziałam, że Feluś znowu się schowa. Nie tak ostatecznie, ale jednak. Dobrym znakiem jest to, że nawiązuje się komitywa pomiędzy F i G. Bo Feluś schował się w melinie nr.1 do tej pory pilnowanej przez Gacka jak skarb. A dziś zajrzałam do Gacusia, wygłaskałam uszatka leżącego na brzegu i cudem za szarego futerka zobaczyłam kawałek burego.  Wyglądało to tak, że Gacuś udostępnił lokal i jeszcze pilnował żeby gość miał spokój.  Mały bardzo ciekawy, jednak skok na szafę z komody poza jego zasięgiem. Jeszcze. Wieczór młody, więc F może raczy zejść do jedzenia. Gacuś też nie jadł, pilnuje twardo Felusia. Lisina i Jacuś już pojedli.

19:20 pohałasowałam miseczkami, podziałało. Przyszli obaj, pojedli, wygłaskani powskakiwali na wiszące kuchenne szafki. Sekundy temu. Jest czterdzieści po dziewiętnastej.  Niewiarygodne, razem. Jest szansa, że w końcu zawiążą sztamę na stałe, po blisko trzech latach życia pod jednym dachem. A tak to były bitki, granie na nerwach no i to podstępne gryzienie Felusia. Teraz Gacuś do Felka milczy, i nagle nie przeszkadza mu jego obecność. Chwalmy małe korzyści. Oczywiście gender nie byłaby sobą, gdyby pozwoliła im zjeść w spokoju. Wyniosłam ją do Łojca z dodatkową miseczką. Małe do siebie z drugą i panowie zjedli w spokoju. Uff.  Wypuszczam szkodniki, i małego i rudego szkodnika.
Zejście z wysokości milorda. Schudł, teraz waży 4,9 kilograma. Gacuś tyle samo, i też schudł. Było po 5,1.

Gacuś na widok srajtfona spruł. A przed chwilką skończyłam rozmowę z T. Jej siostra ja odwiedza i ona chce żebym siostrze wydała Gacusia. Nie było po tej strasznej wtopie ze znajomym i po kłótni tematu. Myślałam, że dali sobie spokój, kotulek zostanie polakiem, po za tym sprawili sobie psa. A tu masz. Jak na razie powiedzialam, że nie podoba mi się ten pomysł i że nie. Miało być sprawdzone, czy nadal Gacuś kocha młodego T. Bardzo słabo znam siostrę T., a miało nie być nigdy więcej obcych rąk. I ten pies... Temat wrócił w wersji która też mi się nie podoba, a jednak, cholera, czuję się jak ostatnia świnia.  Osiwieję do reszty, jak nic. Kilkanaście linijek wyżej cieszyłam się, że F i G zawiązują sztamę. Gacek przed chwilą udowodnił, że aparat go nadal zabija, a Feluś nawet nie zanotował wyciągniętej ręki.  Mały jak po sznurku podbiegł napadowo do zeszłego z wysokości Felusia. Po napadzie na mnie. A mnie traktuje jak walerianowy drapak-drabinę połączony z przytulanką. Słodkie i bolesne. Jak Fredzio odkrył, że najlepiej być etolą. Jak się nie jest zbójem.

Gender zaraz będzie wymiotować. Pewnie, jadła jak buldog, całą paszczą i zachłannie. Nie, chyba jednak nie będzie. Cisza.

Ps5. 31.07.2020. Obraza po vecie. Zranione spojrzenie typu "znów mi to zrobiłaś" i "mówiłaś, że mnie kochasz".  Złapałam, wycałowałam trochę przemocą, wytuliłam sztywniaczka, wychwaliłam że był taki dzielny. Podstawiłam miseczkę z jedzonkiem pod nos, szykowałam ją jedną ręką, przegięta do tyłu, z kotem na klacie przytrzymywanym drugą ręką.  Zdezorientowany, bijąc ogonem zjadł wszystko i poszedł do Gacusia zalegającego na moim łóżku. Zostawiłam ich, zdaje się, że Feluś jest teraz obrażony, bo obraza nie wyszła. Gacek uchylił powieki i znów zasnął.  Może idzie ku lepszemu. Jak wrócę z Biedry, wypuszczę gender i małe od Łojca. Zobaczymy.

Mały konkursowo zarobił fangę od Gacusia. Żyje, oberwał typowego "boksa", z tych niezbyt silnych. Dobrze, czyli Gacuś się wobec małego wstrzymuje z biciem. Jacuś wstrząśnięty, na szczęście nie ma reakcji kocięcego Felusia, czyli nie staje do boju. Gacek dlatego nauczył się walić łapą jak młotkiem, bo nie mógł sobie inaczej poradzić z namolnym i nadaktywnym Felusiem. Jacuś po dłuższym dumaniu zaczyna mycie, niezbyt mu idzie z sięgnięciem do łopatki prawej łapki- tam go kuksął starszy kolega. Lisina zaczyna cyrk pod tytułem "tego kota nikt nie kocha" , o nie, nie będzie tak. Wyciągam zarazę z kąta i lekceważąc fumy pryskam jej japę srebrem. Wyrywa mi się spod ręki jak z katapulty, ale chwilę po tym długo korzysta z kuwety, i idzie jeść. Czyli jej deprecha zażegnana.

Ps6. Cdn. w nowym poście