Notatka 59 Trzecia sobota męcząca.

W piątek wróciłam do domu otępiała ze zmęczenia. I od snu, który mne powalił niczym narkoza w powrotnym pociągu. Cud, że się obudziłam na czas bo różnie mogło być, możliwa była pobudka w Poraju lub Gliwicach. Otępiała też od wycia syren w centrum. Co kto chce, pogotowia ludzkie i gazowe, straże pożarne, policje... Wszystko jedno za drugim, długaśnym pierońsko szybkim sznurem.  Nie sprawdzałam i nie będę sprawdzać co i gdzie się stało, zdaje się że ciekawość też mi stępiała. Dźwiganie do domu kociego żwirku, puszeczek i saszeteczek w ilości nieprzesadnej (ale jednak dodatkowe obciążenie było) też mi nie poprawiło ani humoru, ani poziomu witalności.

Jeszcze parę składowych mojego stanu mogłabym wypisać, ale ileż można. Od tego nic się nie zmieni, tylko dół wydaje się głębszy skoro tyle łopat go kopie. I tak nic łopatom nie zrobię. Ale z dołem można już coś kombinować. Wyleźć, albo spłycić. Ewentualnie, jak na chwilę obecną nie ma jak wyleźć, to sobie trzeba znaleźć jakiś stołek, coś  co pozwoli łeb wystawić. Tak jakoś mam w organiźmie, że z każdym (po narkozie się nie liczy) przebudzeniem patrzę na świat z optymizmem. I szukam sposobu by dół zasypać. Tym razem chyba zapomniałam, że jednak należałoby uważać, coby piachu na łeb sobie nie sypać.

Zaczęło się pięknie, barwną giełdą staroci. Ta impreza ma solidne osadzenie w historii najnowszej miasta. Chociaż, dwadzieścia lat, to tyle co nic, to niby puch, drobiażdżek. W tej lokalizacji giełda jest od ośmiu miesięcy, wcześniej była na rynku wieluńskim, a jeszcze wcześniej na starym rynku, tym który  teraz przechodzi modernizację.

Przyjemność dla oka duża, niby rzadko tam coś kupuję, ale przez lata jednak się tego nazbierało. Bo lubię. Prezenty dla domu, prezenty dla rodziny, przyjaciół. Taras zaprzyjaźnionego domu oświetla meksykański lampion, siejąc w mrok tęczowe pasma. Nawet moje kotusie przez lata korzystały z manii - spanka, szafka na żarełko.

A potem, jak ten królik z baterią w tyłku postanowiłam skoro nic nie kupiłam, zaspokoić pasję łowiecką w ciuchlandzie. Bo pandemia spowodowała, że przed nosem mi przemknął zakup zasłony w papugi i tukany. A teraz zamykają o siedemnastej.  Sortex, niedaleko Kauflandu a normalnie to bardzo daleko od mojego domu.

Pojechałam, przerzuciłam stosy przeogromne szmat w poszukiwaniu poszewek na poduszki, jakiejś spódnicy mi się zachciało, spodni, bluzki, sukienki. Zasłony przegrzebałam kilka razy, bo może gdzieś się chowa godne zastępstwo za tę z ptaszyskami. Nic nie znalazłam interesującego. Cały ten ogrom szmat niby tak fajny, nie nosił cech tzw. nowego towaru. Miałam raczej wrażenie, że to odrzuty ostateczne, tuż przed pakowaniem ich jako czyściwa. Plamy, przebarwienia, zmechacenia i przetarcia, dziury, rozdarcia, wystrzępienia. Brak guzików, zepsute suwaki. A jak całe i zdrowe to albo brzydkie albo sztuczne do niemożliwości.

O ile na giełdzie dałam popalić nogom, to tam dałam popalić rękom. Bo jednak się upierałam, żeby coś kupić.

Jeszcze Kaufland. Zakupy jedzeniowe dla futerek. Nie kupuję już od lat internetowo.
Kłopoty z Łojcem jako odbiorcą paczek były straszne i trzeba było dać sobie z tym spokój. Więc dźwigam. Tym razem 250 PLN poszło w solidnie napakowane torbiszcza.
Kilometr do przystanku, tak radośnie przebyty bez obciążenia, z torbiszczami jest traumą. Pogoda swoje robi, upał zaczyna działać, więc ledwo żywa docieram do domu.

W domu, Łojciec twierdzi, że nie ma co jeść. Jogurty mu się skończyły, mięsa na niedzielę nie ma, cukru też. I coś do picia.
Biedronka. Olej, 8 jogurtów, mleko, woda napój pomarańczowy, mięso, jabłka, brzoskwinie, ogórki, ziemniaki i cebula.
Cukier, mąka, makaron, ryż i jeszcze dużo tego. Strongwomen i miliarderka to ja.

Tym razem, po doniesieniu zakupów nie żyję. Łojciec chce jeść. Z wewnętrznym dygotem smażę rybę, jedyny ludzki zakup z Kauflandu. Stworki nakarmione rano dostają dubla.

Potem przychodzi sąsiadka. A tu w domu syf, kurz i ogólne Bordello bum bum. Pogaduszki pogaduszkami, ale niestety dupę będę miała obrobioną  jak nic. Lisina przy niej wymiotuje mi na łóżko, Gacek wali rekordowo śmierdzącą kupę, małe szaleje jak nakręcone, Feliks ostentacyjnie  i obrazą patrzy na gościa. Łojciec na cały regulator ogląda jakieś szczekliwe brednie w TV.  Kiedy sąsiadka sobie idzie nie mam siły już na nic. Kotłuje mi się po mózgu treść pogaduszek, przydałaby się jakaś lektura domóżdżająca, bom głupią została po wizycie. Pranie się toczy swoim trybem, a ja bezmyślnie siedzę z Gacusiem na kolanach. Godzina dla Gacusia, chociaż on niech korzysta.  Kiedy pranie się zrobiło, co R.R. Czytaczu robi? Zamiast posprzątać, wyjąć suchy koc z szafy, cokolwiek, ruszyć się jakoś R.R. na bezczela lekceważy rzeczywistość i wkleja cykanki z rana. Ślad, że było fajnie.

Proszę bardzo, jak sobota bez zieleniny i rodziny to trzeba korzystać.

A dlaczego wymioty u Lisiny? Możliwe że dlatego.

Spuchnięta mordka to jedna sprawa, eleganckie pierścienie z gąbki na pazurach druga, materac do szycia trzecia. Możliwe też, że wymioty z innego powodu, bo pilnuję i zdejmuję biżuty.  Dziś załatwiła mi wczoraj położony koc. Mam suchy na zmianę, załatwiony właśnie wiruje. No i tak to sobie ładuję baterie. Myślę, że nie jestem jedyną.

Pozdrawiam Czytaczu. R.R.