Notatka 401 koleżanka i pazurek

Wczoraj byłam na krótkiej wieczornej wizycie u bardzo dawno nie widzianej koleżanki. Kiedyś przyjaciółki. Właściwie, to byłam uzyskać numer telefonu i podać swój, straciłyśmy kontakt, spotkana w przelocie i w biegu siostra kumpeli zaprosiła..... Ona zrezygnowała ze stacjonarnego, ja tak długo nie do kontaktów towarzyskich..... Nadal mieszkają tam gdzie mieszkały, choć rodzina się rozrosła o nowe pokolenie a zmniejszyła przez odejście seniorów. Dorosłe dzieci, kumpela babcią. Rany.... Jak to szybko poszło. Króciutkie bla bla bla i powrót, nie taki prosty, to ode mnie daleko, drugi koniec miasta. 

Dziwnie było.  Za wcześnie na bezstronną ocenę, ale.... obecne porąbane czasy mają wpływ, i na pewno my obie nie trafiłyśmy na nastrój.

Telefony wymienione. Nie wiem czy pierwsza zadzwonię, na razie lekki absmak, być może niesłuszny, ale jednak  i  bo przecież... Dystans. Nie ma się co dziwić. Strach.  Porąbane czasy.  Czy ktoś kiedyś przewidział że będziemy się bać obcych lub rzadko widzianych?  A tu była długa wzajemna nieobecność w życiu, zmiany nie zawsze szczęśliwe, spotkania mocno przelotne. Ja nie w szczebiotliwym nastroju i ona też.  Ogólnie niewypał i przykro. Być może jej też. 

No dobra, kiedyś może zadzwonię, na razie nie. Choć obiecałam. 

Gdy poczułam  jaka dziwna atmosfera obcości jest, to wymówilam się od dłuższej  gościny, mętnie się tłumacząc że owszem, siostrze obiecałam że wpadnę, ale muszę już iść. Stopy zaczęły mi się rwać do domu, nasilił mi się do poziomu paniki niepokój o Gacka, i tak gdzieś drążący, więc słodkości i grzeczności i się wyrwałam, prawie nieuprzejmie.  A mam podobno wychodzić do ludzi. Łatwo nie będzie, to już widać.

Gacuś. 

Pazur. Ułamany-wyrwany przy podstawie, rozlizany, spuchnięty ten kawałek łapki. Fakt  zauważony oczywiście w świąteczną niedzielę. Prawa łapka, pazurek drugi od środka. Riwanol, próba opatrunku - tu klęska. Tymczasowe zabezpieczenie zamiast, i to zabezpieczenie głównie mnie gryzło, czy przypadkiem nie zrobi kotu dodatkowej krzywdy. Dziś choć ten niepokój zażegnany, jest ok. Będzie miał pazurka, nie uszkodzone to z czego wyrasta, rozlizane było, owszem, ale już rozlizane zaciągnięte tym czymś co się tworzy przy gojeniu. Koncert burczeń odstawiony w podróży do weta był, owszem. Tak jak i pyskowanie i syczenie u weta, trzeba było trzymać. Nic nie zrobił, ale tak pyskował, że wet założyła grube rękawice do oglądania i w nich  dawany był zastrzyk. Taki pyskacz, na szczęście jednak nie umie tak jak kiedyś Lisiunia. Owszem, ciężki wstyd, ale nie ma porównania z Rudzieństwem, Gacuś pyskuje, ale nie rzuca się w rozpaczy na oślep, w pyskowaniu nie ma szarpiącego serce dramatyzmu, jest groźba. Niespełniona na szczęście.  Będzie dobrze. W głowę zachodzę jednak na czym Gacek sobie tego pazura wyrwał, koledzy cali. 

I o zabezpieczeniu łapki. 

Podkolanowka.  Sposób okazał się dobry, pochwalony po ataku śmiechu, więc się dzielę - jako tymczasowe zabezpieczenie bardzo ok. Zraniona łapka oczyszczona i zariwanolowana wsadzona do też czystej podkolanówki, długiej. Podkolanowkę rozcinamy od góry na cztery troczki, tak by łapka była w nierozciętym worku, a troczki zaczynały się przy korpusie. I zawiązujemy je na kotecku. Lepsza pewnie byłaby nogawka od dziecięcych rajstopek, ale nie miałam. Plastrem na podkolanówce ściągnęłam ją na szerokość, tak, by sobie nie powyrywał pozostałych pazurków przy chodzeniu.. No i cwaniak już nie rozlizuje, jedna kokardka ze skrzyżowanych na piersi troczków na karku, druga na plecach, przy drugiej troczki przechodzą pod brzuszkiem. Cięłam, wiązałam i lepiłam plastrem na Gacusiu, spokojnie zniósł wszystko. 

Na razie odzipuję dzisiejszy dzień, nie był ogólnie łatwy.  W czwartek powtórka z weta. 

Pisała R.R.