Notatka 289 depesza z urlopiku

Cykanki z wczoraj, po gradowym deszczu co walił przy świecącym słońcu. Lodowato było.

Niedobry dziś klimat. Wiatr huczy i buczy, wieje, chwilami bardzo wieje, syreny rozmaitego rodzaju służb wyją, wsteczny wiatr wbija z powrotem w kominy dymy i opary. Niby to ostatnie piętro i bloki, ale czujnik czadu też alarmuje. Sobota pod znakiem sennej słabości, tak jak ostatnie dwa dni. Bo te dwa wolne dni albo przespane, albo w nerwach. Oczywiście etat kucharski był  mój, zaopatrzeniowca także mój, ale za to jutro laba, Łojciec będzie gotował kapustę i niedziela niehandlowa.  

Był jeden wypad do ciucholandu i ciuchy jak ciuchy, czegoś innego do chałupy przybyło. 

Pomaleńku i z cicha pęk rośnie kolekcyjka różowych szkiełek. Tym razem wazonik.

Znalazł sobie miejsce przy innych różach ale w pozycji takiej.

Ponadto dwustronny ciepły szal (bo w pociągach niezbędne, a gubię), koronkowa serwetka zegarmistrzowskiej roboty, potwornej wielkości płat materiału za pięć złotych. Łojciec będzie miał fajne letnie zasłony w delikatne poziome pastelowe pasy, jak oczywiście płachtę przetnę na pół i obszyję. Radość z nich trochę zmącona zazdrością, bo wchodząc do ciucholandu zobaczyłam MOJE zasłony w tropikalne ptaki, przy kasie dziewczyna za nie płaciła, cała w uśmiechach i zadowoleniu. Nic dziwnego, też by mi się facjata cieszyła. No cóż, już drugi raz mi przeszły blisko nosa, może do trzech razy sztuka. Ten pasiasty materiał taki, trochę zmięty zwisa z pręta suszarki. Jedyne, czego się trochę boję, to tego, że będzie za mdło, no pokój bez klamek.

Tekstylia, tu rzucone koło pralki, natychmiast obadane, jeden z inspektorów przyłapany na inspekcji.

Co ponadto przybyło?

Ano to. Dzbanuszkiem jestem zachwycona, mieści ok. trzy czwarte litra płynu i dawno nic mnie z graciarskich zakupów tak użytkowo nie cieszyło. Pojemność akurat taka, by herbata z tureckiej miętowej saszetki miała odpowiednią moc. Miód dla zapachu, cukier, cytryna i można się delektować. Niebieski drobiazg wzbogaca kolekcyjkę użytkową niebieskich szkieł. 

I jeszcze takie coś, zgarnięte z tacy przy kasie. Miniaturki pand, parka jak lubię oraz

UWAGA, UWAGA!!!!. Tafle, bloczki, pałeczki  (cholera wie jak to nazwać), kolorowych chińskich tuszów. Po dwa złote sztuka. Interes życia, cóś tak mnie  wyszedł.

Chiba.

Niby radość, ale.... Jacuś już się zaopiekował figurynką siedzącej pandy, będę kleić, a figurka z porcelany cienkiej jak skorupka jajka. 

Co jeszcze na urlopiku? Kołowacizna, bo zdaje się że ciśnienia szaleją. Odwyk delikatny od kawy, delikatny, bo bez kawy dla niskociśnieniowca wcale nie ma życia. Ona, ta kawa, niezbędna na rozruch, niby działa krótko, ale wystarczająco skutecznie.

Letarg. Aż niepokojący.  Sen kosi mnie równo, bez budzika okazuje się, że Śpiąca Królewna się ze mnie robi. Widać to potrzebne, nadrabiam braki, tylko nie zdawałam sobie sprawy, że one aż tak wielkie. 

A plany były, zrobić sobie badania, porządne porządki, małe przemeblowanie, jakieś kosmetyczne dodbania.. Nici z tego, sił nie ma, chęci nie ma, sen potrzebą najpilniejszą. I on wygrywa. 

Mowa była o nerwach. Są. Z powodów na urlopiku teoretycznie nieważnych, pracowych, ale jak tu się nie denerwować, trzy nerwowe telefony dziennie od koleżanek z powodów różnych, ale nie od M. Bo ją poprosiłam, ku jej obrazie, by nie dzwoniła.  Po każdym takim telefonie potrzebny uspokajacz, tym razem znalazłam sobie średnio udany. On sam nużący i też denerwujący oporem materii.

Ma to być legowisko do kuchni na jednego kotusia. Jest to jednocześnie dowód, do jakiego stopnia nie umiem wyrzucać. Nieudany zakup, wiecznie tracący formę po praniu sweter, dwadzieścia metrów stalowej linki do wieszania prania, szydełko i może coś powstanie. A może nie. Pruje się ten sweter tak źle, opornie obrabia się twardą linkę, ręce bolą. Ale ponieważ kocie tyłki zaakceptowały już powstały krążek jako swój, to pewnie to legowisko powstanie.   

Miał być post o ulubionej literaturze szemranej jakości, ale to innym razem. Na razie znów mnie kosi.

R.R. pisała.