Notatka 268 na razie kartka

R.R. będzie pisać wieczorem.

*

No i po robocie. Słońce przepiękne dziś było. Mróz jak się patrzy ściął roztopione i ufajdane na szaroburo białe i teraz najbezpieczniej chodzić tam, gdzie jeszcze się zachowało czysto białe lub jest tylko samo podłoże bez dodatków. Wszystkie piekła świata dla tego kto wymyślił śliski jak diabli granit jako elegancką nawierzchnię miejską. Teraz już nie, ale zmrożony porannymi minus czternaście daje popalić.  Niczego nie potrzeba więcej, sam z siebie zmrożony sprzyja wywrotkom i piruetom.

Nie powiem, nie mogę się dziś doczekać powrotu do domu. Szynowiec znów dziesięć minut spóźniony z przyjazdem.. Mały, dziś nie będzie dystansu. Ale przyjechał. 

*

I jedziemy, w tłoczku co sprzyja pogaduchom. Zbrojarz głośno rozmawia przez telefon z kolegą, ciężkie jest życie zbrojarza, którego szef ma za idiotę.  Dawno się nie widzące znajome nadrabiały wiedzę o zdarzeniach w życiu dawno nie widzianych znajomych.  W M wsiadają rosyjskojęzyczni  faceci, cichutko pogadują. Dziecko się produkowało i jakaś dziewczyna gdzieś dalej piskliwie opowiada (telefon?) coś.  Jakby nie było pandemii. Maseczki oczywiście są. Wystarczył ciasny skład i już, wraca życie towarzyskie. 

*

Wiesz co Czytaczu? Odwykłam.  Łeb mi zaczyna szaleć, zmęczony nadmiarem bodźców. Kto by pomyślał. Nie było drzemki, niemożliwa w gwarze, tak głośno nie było od dawna. 

Z rzeczy dziwnych. Tyle luda, a serduszko orkiestrowe na mnie i na torebce kobiety w autobusie.  No i już w domu. Nara. 

Nara, bo coś z ciśnieniem chyba, kołowato mi jakoś. Cały dzisiejszy dzień był dla mnie niezbyt, więc zaraz po odwaleniu niezbędności sama się uwalę, pewnie z rudym chudym futerkiem u boku.